Ο ενεργός (αυτή την ώρα όμως ανένταχτος) πολίτης που δεν θέλει να πάει στη Νέα Δημοκρατία, ούτε στον Σύριζα, ανήκει στη μεγαλύτερη ομάδα ψηφοφόρων της χώρας, αν και δεν ανήκει σ’ αυτήν την κατηγορία ο πολίτης που προτιμάει άλλα κόμματα, κοινοβουλευτικά ή μη, δεν ανήκει ούτε ο πολίτης που απέχει συνειδητά από την εκλογική διαδικασία.
Αυτή η πλειοψηφία, το 2016, διεκδικείται ματαίως από το ΠαΣοΚ, το Ποτάμι, το Κίνημα, την Ένωση Κεντρώων, τη ΔημΑρ και κάποιες άλλες ακόμα μικροκινήσεις που δεν μπορούν να διαφύγουν από τον χαρακτηρισμό του κομματιδίου.
Ματαίως, επειδή η πλειοψηφική αυτή κατηγορία των πολιτών επιθυμεί ένα κόμμα εξουσίας που να έχει αριστερά του τον Σύριζα και δεξιά του τη Νέα Δημοκρατία, χωρίς αλληλοεφαπτόμενους κύκλους ή δυσδιάκριτες ζώνες στην περιοχή των συνόρων. Με άλλα λόγια: Απορρίπτει τόσο την κεντροαριστερά, όσο και την κεντροδεξιά. Και η απόρριψη αυτή είναι εξ ίσου δυναμική με την απόρριψη της γνήσιας αριστεράς και της γνήσιας δεξιάς.
Τόσο η Νέα Δημοκρατία, όσο και το ΠαΣοΚ κατάφεραν (για δικούς του λόγους ο καθένας) να εξαφανίσουν στη διάρκεια της μεταπολίτευσης ακόμα και το όνομα του Κέντρου, όχι μόνο την έννοια. Τώρα όμως που το Κέντρο είναι πολιτικά μια ιστορική αναγκαιότητα, πρέπει να βαπτιστεί από την αρχή, ν’ αποκτήσει πάλι το όνομά του και την έννοια που έχασε.
Πολύ δύσκολη υπόθεση!
Θα μπορούσε να πει κανείς ότι, ίσως, αυτό ήταν το μεγαλύτερο από τα εγκλήματα που έκαναν στον τόπο τα δύο μεγάλα κόμματα της μεταπολιτευτικής εξουσίας.
Ο ενδιάμεσος χώρος, αν και στην κοινωνική του βάση τεράστιος, ζούσε χωρίς το όνομά του επί σαράντα χρόνια, κι έτσι ρακένδυτος, ανοχύρωτος, αποχυμωμένος κοινωνικά, έπεφτε εκλογικό θύμα πότε της Νέας Δημοκρατίας, πότε του αρπακτικού ΠαΣοΚ. Αυτό κράτησε από το 1974 μέχρι το 2012. Έκτοτε το Κέντρο τελεί υπό κατάληψη πολιτικών μειονοτήτων: Το ίδιο το ΠαΣοΚ έγινε μια μειονότητα και τώρα προσπαθεί να κρατηθεί από τα λείψανα του θύματός του, ενώ στη μάταιη αυτή προσπάθειά του συναντάει τη ΔημΑρ, αλλά και το Ποτάμι, το Κίνημα, την Ένωση Κεντρώων. Αυτές οι μειονότητες είναι πια καταληψίες ενός χώρου, τον οποίο ούτε καταλαβαίνουν, ούτε μπορούν να εκφράσουν. Γι’ αυτό και είναι αδύνατο να βρουν κοινό τόπο.
Είναι απλό:
Ο πολίτης που δεν θέλει ούτε δεξιά, ούτε αριστερά, ούτε κεντροδεξιά, ούτε κεντροαριστερά, παρά τα όσα λέγονται, πρέπει να καταλάβει ότι αποτελεί πλειοψηφία στην Ελληνική κοινωνία. Μετά, θα καταλάβει ότι κανένα από τα νόθα κόμματα του Κέντρου που προαναφέραμε, δε μπορεί να τον εκφράσει. Αντί λοιπόν να υποκύψει στο μοιραίο, αντί ν’ αφεθεί στο ρεύμα που τον παρασέρνει πότε στη μία και πότε στην άλλη όχθη του ποταμού, να μείνει στην πλατιά κοίτη του, κι εκεί να ξεκαθαρίσει ορισμένα θεμελιώδη ζητήματα: Ότι δηλαδή ΠαΣοΚ, Ποτάμι, Κίνημα, Ένωση Κεντρώων, ΔημΑρ, είναι αδύνατο να τον εκφράσουν, ακόμα κι αν συμμαχούσαν, ακόμα κι αν κατέβαιναν όλα μαζί ή μερικά από αυτά στο ίδιο ψηφοδέλτιο.
Η προσπάθεια που έγινε τους πρώτους μήνες του 2016 (και υπηρετήθηκε υποκριτικά τελικά) ήταν να κατανοήσουν οι κομματικές αυτές οντότητες ότι, μ’ αυτά τα δεδομένα, δεν έχουν μέλλον, άρα έπρεπε να συμφωνήσουν σε μία ρηξικέλευθη πρόταση που έλεγε απλά να καταφύγουν από κοινού στο λαό με μια ενιαία εκλογική διαδικασία για την ανάδειξη ενός κοινού και φρέσκου, κυρίως όμως απενοχοποιημένου ηγέτη, ο οποίος θ’ αναλάμβανε την οργάνωση, την ενοποίηση και την ενδυνάμωση του χώρου. Η συμφωνία των κομμάτων θα βοηθούσε τα μέγιστα, επειδή θ’ απελευθέρωνε τον χώρο, θα άδειαζε το δωμάτιο για να το ξαναγεμίσει με νέα έπιπλα.
Όμως… αυτή η λυτρωτική (καθώς φαινόταν αρχικά) ιδέα αποδείχτηκε ανίσχυρη τελικά μπροστά στην ιδιοτελή αναζήτηση προσωπικών ρόλων που έκαναν οι αξιωματούχοι όλων των κομμάτων και των κομματιδίων. Όλοι άρχισαν να σκέπτονται “πού είναι η παγίδα;”. Κι άρχισε νέος κύκλος αμφισβητήσεων: Ποιοι θα κατεβούν για υποψήφιοι, κι αν βγει ο Γιώργος τι θα κάνει ο Βαγγέλης ή, αν βγει ο Σταύρος τι θα κάνει η Φώφη, και τέτοια συνήθη…
Λοιπόν, εδώ, τώρα, απαιτείται κάτι αναζωογονητικό, ρηξικέλευθο, ανατρεπτικό. Προτού παραδώσουμε τα όπλα, προτού φτάσουμε στην παραίτηση, πρέπει να φτάσουμε σε κάποια πρόταση απελπισίας, σε ένα απονενοημένο διάβημα:
Να πάρει μια έσχατη πρωτοβουλία η Φώφη. Ή ο Σταύρος. Ή ο Γιώργος. Ένας από τους τρεις. Ν’ απευθυνθεί ανοιχτά στο λαό και να πει: Ανοίγω έναν κατάλογο υποψηφίων μελών της Νέας Κεντρικής Επιτροπής της Δημοκρατικής Συμπαράταξης ή του Ποταμιού ή του Κινήματος, αντίστοιχα. Μπορούν να εγγραφούν σε αυτόν όσοι πολίτες (απ’ όλα τα κόμματα) που επιθυμούν να βρεθούν στην ηγεσία του Μεσαίου Χώρου. Με τα ονόματά τους, όσα κι αν είναι, θα γίνει ένα ενιαίο ψηφοδέλτιο που θα τεθεί σε Πανελλαδική ψηφοφορία για να εκλέξει ο ίδιος ο λαός τα 300 μέλη της Νέας Κεντρικής Επιτροπής, το “Κοινοβούλιο του Κέντρου” όπως το είπε ο Σταύρος. Η Νέα Κεντρική Επιτροπή θα εκφράσει πολιτικά τον Μεσαίο Χώρο συνολικά. Τα 300 μέλη που θα εκλέξει ο ίδιος ο λαός, θα εκλέξουν ανάμεσά τους τον καλύτερό τους για αρχηγό.
Μια τέτοια διαδικασία θα μπορούσε ν’ απολυμάνει και, τελικά, να εξαγνίσει, δηλαδή ν’ αθωώσει τον χώρο, να ενεργοποιήσει τα δημοκρατικά ανακλαστικά του λαού, να συγκινήσει τη νεολαία, να τη βάλλει στο παιγνίδι, να δοθεί αυθεντικό νόημα στην έννοια της συμμετοχής, να καταπολεμηθεί έτσι η μαζική πολιτική κατάθλιψη που μας δέρνει.
Μια τέτοια λαϊκή διαδικασία θα μπορούσε να λύσει όλους τους κόμπους ή τους θρόμβους και τους Γόρδιους Δεσμούς που λειτουργούν κατασταλτικά στην πολιτική ζωή της χώρας κι ευνουχίζουν τις καλύτερες προτάσεις, απαξιώνουν τις τιμιότερες ιδέες, εκθέτουν τους ευγενέστερους οραματιστές που έχουν στο νου τους μια Μεγάλη Δημοκρατική Παράταξη, απαλλαγμένη από τα βαρίδια ή τις ενοχές του παρελθόντος, μακριά από ακρότητες που τόσο κόστισαν στο έθνος και τόσο κοστίζουν σήμερα στις πιο δύσκολες στιγμές της νεότερης Ιστορίας αυτού του κράτους.
Η εκλογή 300 μελών ενός πολιτικού σώματος που θα επέλεγε τον αρχηγό του για να οδηγήσει τον Μεσαίο Χώρο στην εξουσία, θα σήμαινε επιπλέον τον παραμερισμό των “τζακιών”, την εξουδετέρωση της επετηρίδας και των βαρωνιών. Πάνω απ’ όλα θα υπερνικούσε την ανθρωποφάγα αυτή καχυποψία που δηλητηριάζει το μυαλό ακόμα και του πιο καλοπροαίρετου πολίτη…
