Επί τριάντα οχτώ χρόνια ήταν μισητοί αντίπαλοι. Από τις 3 Σεπτεμβρίου 1974 μέχρι τις 17 Ιουνίου 2012 αν τολμούσε να πει κανείς ότι το ΠαΣοΚ και η Νέα Δημοκρατία θα κυβερνήσουν μια μέρα την Ελλάδα χεράκι – χεράκι, θα τον έκλειναν στο τρελάδικο. Όμως, σ’ αυτή τη ζωή μπορούν στο τέλος να γίνουν ακόμα και τα πιο τρελά πράματα! Δε μένει πλέον παρά να δούμε στο εγγύς μέλλον κυβερνητική συνεργασία του ΣΥΡΙΖΑ και της Χρυσής Αυγής για να επιβεβαιωθεί ο κανόνας πλέον!
Ε, ναι, μπορεί να μην είναι αστείο, είναι ωστόσο κάπως… αχώνευτο! Οι δύο σιαμαίοι πλέον εταίροι της νέας κυβέρνησης ήταν οι κυριότεροι πολιτικοί αντίπαλοι καθ’ όλη τη διάρκεια της μεταπολίτευσης. Είναι τα δύο κόμματα εξουσίας που εναλλάχτηκαν στην κυβέρνηση υβρίζοντας το ένα το άλλο. Νά ’ναι καλά που μας έκαμαν να γελάσουμε! Γελάσαμε, διότι θυμηθήκαμε τον κοκοροκαυγά του «Παραμυθόκηπου», ο οποίος (με ένα ποίημα που γράφηκε το 1982) διηγείται εμμέτρως τα εξής θαυμαστά:
Δυο κοκόροι τσακωθήκαν
και βαριά τραυματιστήκαν
το δεξί ποδάρι ο ένας
έσπασε στον τσακωμό
και ο δεύτερος κοκόρος
έσπασε τ’ αριστερό.
Στο γιατρό με το φορείο
πήγανε λοιπόν κι οι δύο.
Ο γιατρός τους βάζει γύψο
και τους λέει γελαστά:
Τώρα σπίτι σας θα πάτε
αλλά μη μαλώστε πια.
Δυο κοκόροι αγκαλιαστήκαν
στο στρατί αντάμα εβγήκαν.
Άνοιξαν τις δυο φτερούγες
περπατήσανε μαζί.
Στο ζερβί πατούσε ο ένας
και ο άλλος στο δεξί.
Να γελάσουμε βεβαίως με την ειρωνεία που επιφυλάσσει η Ιστορία όχι μόνο στα δύο κόμματα και στους αρχηγούς τους, αλλά και στους βουλευτές των μεν και των δε που έφτυναν τον κόρφο τους σε κάθε τέτοια σκέψη ή υπαινιγμό, να πάρουμε κι εμείς ένα καλό μάθημα για το μέλλον, αλλά ως εκεί. Διότι η περίσταση απαιτούσε αυτό που έκαμαν οι δύο πολιτικοί αρχηγοί, ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος. Τελεία.
Τι έχουμε τώρα;
Έχουμε δύο πρώην αντίπαλα κόμματα στην κυβέρνηση που είναι υποχρεωμένα να συντονίσουν τον βηματισμό τους. Η Νέα Δημοκρατία φιλοτεχνεί το μέλλον της ως κεντρομόλα δύναμη της δεξιάς, η οποία κατακλύζει το χώρο από τις παρυφές της κεντροδεξιάς και φιλοδοξεί να διεισδύσει ακόμα και σ’ αυτό τούτο το άντρο της άκρας δεξιάς διευρύνοντας την εκλογική της βάση και διεκδικώντας πλέον αυτοδυναμία. Αντιθέτως, το ΠαΣοΚ παίζει τα ρέστα της μεταπολιτευτικής εξουσίας του, με κίνδυνο να μην μπει καν στη Βουλή στις επόμενες εκλογές, όποτε γίνουν. Υπ’ αυτήν την έννοια τα στελέχη του που μετέχουν τώρα στην κυβέρνηση, θα δώσουν εξετάσεις στον Σαμαρά, με την ελπίδα να τους συμπεριλάβει αύριο στο ψηφοδέλτιό του ως συνεργαζόμενους μαζί του. Αυτό είναι το καλύτερο που μπορούν να ονειρευτούν αυτή την ώρα για το πολιτικό τους μέλλον…
Πάντως η αποχώρηση του Φώτη Κουβέλη από την τρικομματική κυβέρνηση Σαμαρά, δεν θα πλήξει μόνο την Δημοκρατική Αριστερά που δεν άντεξε τη δοκιμασία και «τά ’μπηξε», όταν έφτασε «στο διά ταύτα». Το μήνυμα που έλαβε ο κόσμος από την εν γένει συμπεριφορά της ΔΗΜΑΡ όλο αυτόν τον καιρό, είναι ότι η αριστερά, όποιο όνομα και να παίρνει (ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ ή άλλο) δεν μπορεί να κυβερνήσει, δεν μπορεί καν να συγκυβερνήσει. Η φυγή της από την κυβέρνηση θεωρείται για μεν τα στελέχη της ανακούφιση, ίδια μ’ εκείνη των συντρόφων του Αλέξη Τσίπρα που βγήκαν… δεύτεροι τον Ιούνιο του 2012, για δε τους εταίρους της απελευθέρωση από τα βαρίδια που πεδίκλωναν την κυβέρνηση Σαμαρά επί ένα έτος τώρα. Το προσωνύμιο «κυβερνώσα αριστερά» ήταν πολύ ωραίο για να είναι κι αληθινό.
Το αξιοπερίεργο τώρα είναι ότι η αναπόφευκτη πλέον φθορά της αμφίσημης ΔΗΜΑΡ, αν όχι και η διάσπασή της (το «φαινόμενο της αμοιβάδας» είναι σύνηθες για την αριστερά, η ίδια άλλωστε προήλθε από διάσπαση) θα γίνει εξ αντανακλάσεως και φθορά του ομογάλακτου ΣΥΡΙΖΑ που είχε πάρει φόρα κι ετοιμαζόταν για την εξουσία! Διότι ο κόσμος δεν βλέπει την Δημοκρατική Αριστερά του Κουβέλη ως κόμμα, αλλά ως άθροισμα προσώπων ίδιας αντίληψης και νοοτροπίας με τα πρόσωπα του Συνασπισμού της Ριζοσπαστικής Αριστεράς του Τσίπρα. Οι κατά καιρούς δηλώσεις των βουλευτών του Συνασπισμού είναι αψευδείς μάρτυρες του γεγονότος. Κυρίως όμως, για τους παλιότερους που θυμούνται, είναι χαρακτηριστικό ότι τελείωσε οριστικά το αίτημα να ενωθεί η αριστερά για να κυβερνήσει. Θυμίζουμε ότι το ΠαΣοΚ σε κάθε εκλογική διαδικασία της μεταπολίτευσης αντλούσε απ’ αυτό την κρίσιμη εκλογική του μάζα. Ναι. Δεν υπάρχει αυτό. Ο Τσίπρας είναι άτυχος. Γνωρίζοντας άλλωστε την κατάσταση επιχειρεί να ενώσει την αριστερά σε ένα κόμμα καταργώντας τις συνιστώσες. Ή θα μεγαλουργήσει μ’ αυτό ή θα φάει το κεφάλι του.
Το ερώτημα παραμένει: Στην κυβέρνηση που εποφθαλμιούν, τι διαφορετικό θα κάνουν τα στελέχη του Τσίπρα, απ’ ό,τι έκαμαν τα στελέχη του Κουβέλη; Η απάντηση είναι εύκολη: Θα κάνουν ακριβώς τα ίδια. Επί παραδείγματι, δεν θα διαχωρίσουν τους 400 διπλοθεσίτες της ΕΡΤ από τους μονοθεσίτες εργαζόμενους με τη δημοφιλή βέβαια υλακή ότι «κανείς εργαζόμενος δεν πρέπει να χάσει τη θέση του».
Η φυγή Κουβέλη σημαίνει επίσης ότι το όνειρο της νέας κεντροαριστεράς που οραματιζόταν ο Μπίστης, αλλά κι ο Βενιζέλος, όπως και άλλοι βεβαίως που μιλούσαν για ανασυγκρότηση της «Μεγάλης Δημοκρατικής Παράταξης», δεν έχει πια καμία τύχη. Τελείωσε. Κι αυτό με τη σειρά του σημαίνει πρακτικά ότι το ΠαΣοΚ, μη μπορώντας ν’ αλλάξει εν λειτουργία, αν και ζητούσε να γίνει αυτό ακριβώς με την ΕΡΤ, μη μπορώντας να αναδιοργανωθεί στη βάση του όντας στην εξουσία, είναι καταδικασμένο πλέον να κατέβει στις εκλογές μόνο του και «όποιον πάρει ο χάρος». Όμως το πιθανότερο είναι να το καταπιεί αμάσητο η Νέα Δημοκρατία και να τελειώνει το παραμύθι. Μαζί του θα καταπιεί δε και όλες τις μικρές ή τις μεγαλύτερες ομάδες βουλευτών που θα επιχειρήσουν να διασωθούν ιδρύοντας αναγεννητικά τάχα μου κόμματα της κεντροαριστεράς.
Ο Αλέξης Τσίπρας τρέφει την αυταπάτη του «διαμερισμού των ιματίων», να τσιμπήσει δηλαδή από την αμφίσημη ΔΗΜΑΡ, να τσιμπήσει κι από το παράλυτο ΠαΣοΚ, ν’ ανεβάσει τα ποσοστά του, να χτυπήσει αυτοδυναμία. Το σενάριο είναι εύλογο, αλλά απατηλό. Διότι έχει κι αυτός ν’ αντιμετωπίσει τον Λαφαζάνη, αλλά και τον ίδιο τον μέντορά του, τον Αλαβάνο. Δεν έχει ξεμπερδέψει και με τις συνιστώσες. Το «φαινόμενο της αμοιβάδας» όπου νάναι θα χτυπήσει και το ενιαίο κόμμα που οραματίζεται ο Αλέξης Τσίπρας.
