Το ίδιο έργο, το είδαμε και πέρυσι τον Ιανουάριο με τον ΠαναθηναΪκό στο Αγρίνιο. Τότε ο Φερέιρα τα είχε βάλει με τη διαιτησία, για να δικαιολογήσει την ισοπαλία με τον επαρχιώτη Παναιτωλικό. Την Κυριακή, δια στόματος Σάββα Θεοδωρίδη, έγινε λόγος για διαιτητικά αδικημένο Ολυμπιακό και (άκουσον άκουσον) σφυρίγματα που διαμόρφωσαν αποτέλεσμα!
Με δεδομένο το μέγεθος του ονόματος αυτών των ομάδων, δεν μπορεί να μην αναρωτηθεί κανείς πόσο τιμητικές είναι τελικά τέτοιες αντιδράσεις και συμπεριφορές. Σε καμία περίπτωση δεν δείχνουν ανωτερότητα, αλλά καταλήγουν να μη κρατούν ούτε τα προσχήματα. Γιατί όπως και να το κάνουμε τα παιχνίδια είναι τηλεοπτικά, τα βλέπει όλη η Ελλάδα και φυσικά ο καθένας έχει άποψη. Μήπως τελικά γίνεται προκλητικό όλο αυτό;
Η νοοτροπία του εμείς είμαστε και κανείς άλλος και η εφαρμογή της με κάθε τρόπο ίσως, μόνο κακό κάνει στο ποδόσφαιρο και πρέπει να εκλείψει. Άλλωστε από εκεί πηγάζουν τα περισσότερα δεινά του και το αντιλαμβάνονται οι περισσότεροι.
Τα παραπάνω αποτελούν τη μία διαπίστωση, όμως υπάρχει και άλλη, σύμφωνα με την οποία αξίζει ένα μεγάλο μπράβο στην ομάδα που υποχρεώνει τους ισχυρούς να ψάχνουν δικαιολογίες. Που τους αναγκάζει να ψάχνουν άλλοθι, μην έχοντας την ψυχραιμία και τη σωφροσύνη να αποδεχτούν ως αίτιο της δικής τους αποτυχίας την αξία του αντιπάλου τους.
Ο Παναιτωλικός δείχνει ότι έχει «μέταλλο» σαν ομάδα και μπορεί να πετύχει πράγματα που θα κάνουν περήφανο τον κόσμο του. Πράγματα για τα οποία αξίζει κανείς να τον στηρίξει και να κάνει υπομονή μέχρι να φτάσει στο επίπεδο που όλοι επιθυμούν. Στο κάτω κάτω τις περισσότερες φορές η διαδρομή, έχει την ίδια αν όχι μεγαλύτερη αξία και σημασία από την επίτευξη ενός στόχου και την κορύφωση μιας προσπάθειας.
Εκτός από την ποιότητα πολλών ποδοσφαιριστών του και την εμπειρία που διαθέτουν, υπάρχει και ψυχή σε αυτή την ομάδα και φάνηκε στο παιχνίδι με τον Ολυμπιακό. Σε συνδυασμό με το κίνητρο της διάκρισης, που έχουν οι νεότεροι σε ηλικία πλην όμως ταλαντούχοι, το «μίγμα» προδιαθέτει ότι τα καλύτερα είναι μπροστά. Καλή διαχείριση χρειάζεται.
Για να επανέλθω όμως στην προσπάθεια αλλοίωσης της εικόνας από τους μεγαλόσχημους «αδικημένους», έχω να πω ακόμη αυτό. Όσο κι αν υποβαθμίζουν με τον τρόπο τους την αξία του αντιπάλου, τόσο τον κάνουν πιο ισχυρό. Ισχυρότερο στη συνείδηση των υγιώς σκεπτόμενων φιλάθλων και αυτών που προτιμούν οι αγώνες να κρίνονται μέσα στους αγωνιστικούς χώρους.
Με λίγα λόγια, αυτές οι πρακτικές γυρίζουν μπουμερανγκ απέναντι στους ίδιους και τη νοοτροπία που εκπροσωπούν. Το μόνο ίσως που πετυχαίνουν, είναι να γίνονται γραφικοί και να επηρεάζουν όλο και λιγότερους. Ίσως μόνο αυτούς τους πολύ φανατικούς, που δεν θέλουν ή δεν μπορούν να δουν πιο πέρα από τη μύτη τους και καταλήγουν να τους χρησιμοποιούν.
