Δύο άνδρες με αθλητικό παράστημα ξεχώριζαν εκείνο το πρωινό του Μαΐου στην εθνική οδό. Περπατούσαν ο ένας δίπλα στον άλλο, περνώντας ανάμεσα από τα αυτοκίνητα και τους οδηγούς που τους κοιτούσαν με απορία. Τίποτα όμως δεν μπορούσε να τους αποσπάσει από τον στόχο τους. Είχαν υποσχεθεί ο ένας στον άλλο να φθάσουν με τα πόδια και να προσκυνήσουν στην Παναγία Ελεούσα αν η ομάδα χάντμπολ του Παναιτωλικού έπαιρνε την πρόκριση στην Α1 Κατηγορία. Κι όπως φαίνεται ο Παναγιώτης Στεργίου και ο Γιώργος Ραμμόπουλος ξέρουν να κρατούν τις υποσχέσεις τους.
Συνέντευξη στη Ρούλα Φλώρου
Την πρώτη του υπόσχεση ο Π. Στεργίου, πρόεδρος του Ερασιτέχνη Παναιτωλικού, έδωσε στο νεαρό προπονητή πριν από τρία χρόνια. Όταν τον κάλεσε και του ζήτησε ν’ αναλάβει μια διαλυμένη ομάδα. Τότε του ξεκαθάρισε ότι μαζί θα τα κατάφερναν. Για τον Γ. Ραμμόπουλο αυτή ήταν η μεγαλύτερη πρόκληση στην μέχρι τότε πορεία του. Ήταν εξάλλου και η πρώτη φορά που αναλάμβανε μια ομάδα ως προπονητής.
Γ. Ραμμόπουλος: «Το 2012 με φώναξε ο κ. Στεργίου. Θυμάμαι ότι ήταν μια κακή συγκυρία. Πίστεψα όμως εξ αρχής πως κάτι πολύ καλό μπορεί να έρθει ως αποτέλεσμα. Ζήτησα από τις αθλήτριες ν’ ακολουθήσουν την προσπάθεια. Πίστεψα στην άνοδο από την αρχή. Κάναμε ένα δυνατό σύνολο. Οι παλιές έδεσαν αμέσως με τις νέες κοπέλες. Το να διαχειριστείς μια γυναικεία ομάδα είναι μια δύσκολη υπόθεση. Όλα ξεκινούν από τα αποδυτήρια. Εκεί χτίζονται οι βάσεις, δεν πρέπει να υπάρχουν αντιπαλότητες. Έχω αναγκαστεί να διώξω κοπέλες που χαλούσαν το κλίμα. Αποζημιώθηκα όμως γιατί η δουλειά που έγινε φάνηκε στο γήπεδο. Τερματίσαμε αήττητοι κι έφτασε η στιγμή να διεκδικήσουμε την άνοδό μας. Μαζί με τον βοηθό μου Κώστα Καλλιακμάνη και την Διοίκηση ήμασταν συνεχώς δίπλα τους. Αν και η διαιτησία ήταν εναντίον μας, οι κοπέλες έδωσαν ψυχή και νικήσαμε. Οι αντιξοότητες και οι δυσκολίες ήταν μεγάλες, όμως η πίστη για την τελική δικαίωση ήρθε με τον πιο δραματικό και εν τέλει λυτρωτικό τρόπο».
Από την νέα σαιζόν ο Γ. Ραμμόπουλος καλείται ν’ ανταποκριθεί σε έναν δύσκολο ρόλο. Το πρωί τραπεζικός υπάλληλος και το απόγευμα προπονητής ομάδας της Α1 Κατηγορίας. Γεννημένος και μεγαλωμένος στο Αγρίνιο έλειψε μόνο την περίοδο των σπουδών. Έχει έναν γιο 6 ετών που παίζει ποδόσφαιρο και στον οποίο διδάσκει ότι η πίστη στη νίκη είναι το πρώτο βήμα για την επιτυχία.
Γ. Ραμμόπουλος: «Η επιτυχία ήρθε με πειθαρχία, σεβασμό, δουλειά, μεθοδικότητα και οργάνωση. Αντιμετωπίσαμε όλη την κατάσταση εντελώς επαγγελματικά. Με σωστές κινήσεις, με πολύ δουλειά, θα παραμείνουμε στην Α1. Είναι η μεγαλύτερη επιτυχία στο νομό. Οι αθλήτριές μου είναι σαν παιδιά μου. Δεν με πούλησαν, δεν τις πούλησα. Ένα μεγάλο ευχαριστώ χρωστώ στον βοηθό μου Κώστα Καλλιακμάνη και τον φυσιοθεραπευτή Κώστα Καλφούντζο. Ευχαριστώ το Συμβούλιο του Ερασιτέχνη Παναιτωλικού για τη στήριξη στο πρόσωπό μου και στην ομάδα, ιδιαίτερα τον πρόεδρο Παναγώτη Στεργίου, που από την πρώτη στιγμή πίστεψε σε μένα. Το ταξίδι δεν τελειώνει εδώ. Τα δύσκολα είναι μπροστά. Χρειάζεται σκληρή δουλειά και μεθοδικότητα για το νέο κεφάλαιο που άνοιξε».
Ο Π. Στεργίου ήταν πρόεδρος της ΠΑΕ Παναιτωλικός το 2005 σε μία κρίσιμη χρονιά όπου, σύμφωνα με μαρτυρίες της εποχής, κλήθηκε να κάνει αποφασιστικές παρεμβάσεις για την επίλυση εκκρεμοτήτων. Την πιο καθοριστική όμως απόφαση κλήθηκε να την πάρει λίγο αργότερα όταν αποφάσισε να αναλάβει τον Ερασιτέχνη σε μια επεισοδιακή περίοδο όπως ο ίδιος θυμάται.
Π. Στεργίου: «Κάλεσα τον Γιώργο σε μια δύσκολη στιγμή. Δουλέψαμε πολύ και μεθοδικά για τρία χρόνια και δεν ήταν τυχαία νίκη. Ήταν αποτέλεσμα αυτής της δουλειάς. Πιστέψαμε κι εμείς και οι αθλήτριες ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε. Κάναμε μεταγραφές σε αθλήτριες που σπουδάζουν στην Πάτρα. Καμία δεν αμειβόταν, καλύπταμε μόνο τα έξοδα μετακίνησης. Η δουλειά απέδωσε καρπούς. Πρέπει να γίνει κατανοητό ότι θέλει άλλη διαχείριση η γυναικεία ψυχολογία. Βέβαια πρόεδρος στα αποδυτήρια είναι ο προπονητής. Μια αποτυχία ένας αθλητής την ξεπερνά πιο εύκολα ενώ η αθλήτρια δυσκολεύεται περισσότερο. Πρέπει να δουλέψεις και την ψυχολογία της. Τα κορίτσια όμως πίστεψαν στον ευατό τους και πήραμε τις νίκες. Το bonus στον ερασιτέχνη αθλητή είναι μια αγκαλιά και ένα μπράβο. Αυτή είναι η επιβράβευσή του. Τα κορίτσια έκαναν κατάθεση ψυχής. Δουλεύουν, είναι μητέρες. Τους αξίζει σεβασμός. Εμείς οφείλουμε να κάνουμε άνοιγμα στην κοινωνία και πιστεύω ότι θα βρούμε ανταπόκριση. Σίγουρα θα συνεχίσουμε να έχουμε την στήριξη της ΠΑΕ Παναιτωλικός».
Το χάντμπολ είναι σχετικά νέο άθλημα. Στην Ελλάδα πρωτοπαίχτηκε το 1922 ενώ εντάχθηκε στο πρόγραμμα των Ολυμπιακών Αγώνων του 1972. Το Ελληνικό χάντμπολ έχει σημειώσει αρκετές επιτυχίες σε εθνικό και συλλογικό επίπεδο. Η αρχηγός της ομάδας του Παναιτωλικού παίζει 22 χρόνια και δεν διστάζει να εξομολογηθεί ότι είχε ονειρευτεί την επιτυχία.
Χριστίνα Δήμου: «Παίζω από 11 ετών. Έχω χάσει μόνο έναν αγώνα όλα αυτά τα χρόνια. Δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψω την χαρά. Ήθελα να αγκαλιάσω όλο τον κόσμο. Το είχα ονειρευτεί. Πίστευα στην ομάδα, ήμασταν πολύ δεμένες. Με συγκίνησε μια κουβέντα του φυσικοθεραπευτή μας μέσα στο λεωφορείο της επιστροφής. Μας είπε ότι, μέσα στην βαθιά του θλίψη, τον κάναμε πολύ χαρούμενο. Αφιερώσαμε τη νίκη στην μνήμη της συζύγου του».
Κι αν νομίζετε ότι είναι η μοναδική με τέτοια προϋπηρεσία τότε θα διαψευστείτε. Η Αντιγόνη μητέρα 3 παιδιών είναι αθλήτρια περισσότερο από δύο δεκαετίες.
Αντιγόνη Σιάσου: «Είναι πολύ δύσκολο. Τα παιδιά μου είναι οι πιο ένθερμοι οπαδοί μου. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη συγκίνηση από το να τους ακούω να μου λένε «καλή επιτυχία μαμά». Η μεγάλη κόρη μου κατάλαβε το μέγεθος της επιτυχίας και θέλει να παίξει και αυτή. Μόνο ένα παράπονο έχουμε που παίζουμε μόνοι μας. Θέλουμε τον κόσμο μαζί μας».
Η αλήθεια είναι ότι μιλώντας με τα κορίτσια του χάντμπολ εισπράττεις το δέσιμο και την αλληλεγγύη. Αισθάνεσαι ότι δεν είναι μόνο η χαρά της επιτυχίας που τις κάνει να γελούν μεταξύ τους.
Αλέκα Θεοδώρου: «Υπάρχει αγάπη μεταξύ μας ακόμη και όσες ήρθαν με μεταγραφές ενώθηκαν αμέσως με την ομάδα κι έτσι γίναμε μεγάλη οικογένεια. Μπορεί να τσακωθούμε αλλά θα τα ξαναβρούμε όπως σε όλες τις οικογένειες. Εγώ παίζω από το δημοτικό, είναι μεράκι. Θα παίζω όσο υπάρχει το μικρόβιο».
Μαρία Κορομηλά: «Πρέπει να βάλεις ένταση και πάθος. Ξεκίνησα κατά λάθος στο χαντμπολ. Ήθελα στίβο αλλά δεν γινόταν και κατέληξα από τον μοναχικό αθλητισμό στον ομαδικό. Μαθαίνεις να νοιάζεσαι και τον συμπαίκτη σου. Όλοι αφήνουμε κάτι πίσω για να κάνουμε αυτό που αγαπάμε. Το θέλαμε όλες πολύ, ήταν κοινός στόχος».
Από τις μικρότερες της ομάδας είναι δύο φοιτήτριες που σπουδάζουν στην πόλη.
Η 19χρονη Μαρία με καταγωγή από το Αγρίνιο και η Χριστίνα που έπαιζε πολλά χρόνια στην Βέροια.
Κωνσταντίνα Σωτηρίου: «Σπουδάζω Διοίκηση Επιχειρήσεων στο Αγρίνιο. Είναι μοναδική εμπειρία για μένα και την ηλικία μου. Είμαστε ενωμένες, σαν οικογένεια. Η μαμά μου έφτιαξε γλυκά και μοίρασε στην γειτονιά. Φοβάμαι λίγο την επόμενη σαιζόν λόγω έλλειψης εμπειρίας».
Χριστίνα Παυλίδου: «Εννοείται πως είμαι πολύ χαρούμενη. Άξιζε ο Παναιτωλικός την άνοδο με την δουλειά που κάναμε. Είναι πραγματική ομάδα. Πρέπει να το πιστέψεις για να έρθει το αποτέλεσμα. Στον αγώνα με την Δράμα είπαμε ότι θα τα παίξουμε όλα για όλα. Θα διεκδικήσουμε την παραμονή μας. Αν είμαστε η μία δίπλα στην άλλη θα τα καταφέρουμε».
Εργαζόμενες, φοιτήτριες και μητέρες. Αυτές οι αθλήτριες εργάστηκαν σκληρά για να διακριθούν και να σηκώσουν την πόλη ψηλά. Τώρα το Αγρίνιο πρέπει να τους το ανταποδώσει. Τους αξίζει να παίζουν σε γεμάτες κερκίδες και τους αξίζει να έχουν γήπεδο για προπόνηση. Δυστυχώς ακόμη κι αυτή η ομάδα που θα αγωνίζεται στην Α1 Κατηγορία αντιμετωπίζει το ίδιο πρόβλημα με όλους τους συλλόγους της πόλης. Δικαιούνται μόλις 1,5 ώρα προπόνηση. Αδιανόητο για μια ομάδα που κάνει πρωταθλητισμό. Η λύση υπάρχει και είναι στα χέρια της Δημοτικής Αρχής.
Η γυναικεία ομαδα χαντμπολ του Παναιτωλικού αποτελείται από τις: Ιωάννα Αργύρη, Χριστίνα Δήμου, Εβελίνα Παύλου, Αντιγόνη Σιάσου, Αλέκα Θεοδώρου, Αλεξάνδρα Κωνσταντινίδου, Μαρία Κορομηλά, Αναστασία Παπαδοπούλου, Γεωργία Κολοβού, Αλεξάνδρα Αποστολοπούλου, Κωνσταντίνα Λουμπαρδια, Αγγελική Μάνθου, Βιβή Μαντέλου, Ελευθερία Κραμποκούκη, Ζωή Παπαδοπούλου, Μαρίτα Καγκελάρη, Κωνσταντίνα Σωτηρίου, Χριστίνα Παυλίδου.
