Η Πόπη συνάντησε στο δρόμο τη φίλη της τη Στέλλα. Αντάλλαξαν ευχές για καλή χρονιά και η κουβέντα έφτασε μιραία στις εκλογές, στην πολιτική κατάσταση, στο τι θα γίνει μετά τις εκλογές.
Η Στέλλα ήταν πολύ θυμωμένη με τους πολιτικούς. Έβριζε, φώναζε, έλεγε “δεν θα ψηφίσω κανέναν”.
Η Πόπη της έλεγε ότι “γι’ αυτή την κατάσταση που είμαστε, δεν έχουν ευθύνη μόνο οι πολιτικοί, αλλά και οι πολίτες”…
– Πόσοι διορίστηκαν στο δημόσιο χωρίς να έχουν τα προσόντα για τη θέση, αλλά είχαν «μπάρμπα στη Κορώνη»; Πόσοι έπαιρναν αναπηρικές συντάξεις χωρίς να έχουν κανένα πρόβλημα αναπηρίας;
Η Στέλλα όχι μόνο συμφωνούσε σ’ αυτά, συμπλήρωνε κιόλας:
– Οι αγρότες πόσα λεφτά πήραν από επιδοτήσεις κάνοντας ψεύτικες δηλώσεις;
– Άρα, Στέλλα μου, δεν φταίνε μόνο οι πολιτικοί, φταίνε και οι πολίτες που σου έλεγα…
– Ξέρεις βρε Πόπη μου πως σκέφτονται οι άνθρωποι… Αφού τρώνε αυτοί, γιατί να μη ζούμε κι εμείς καλά;
– Ναι, Στέλλα, όμως τώρα πληρώνουμε το λογαριασμό… Οι άνθρωποι που έκλεψαν τα λεφτά από το δημόσιο ταμείο, δεν σκέφτηκαν σε τι χώρα θα ζήσουν τα παιδιά και τα εγγόνια τους. Αυτή η ανταλλαγή… αυτό το πελατειακό κράτος… ε, δεν άντεξε… Τώρα πληρώνουμε όλοι… και οι ένοχοι και οι αθώοι…
– Κοίτα να σου πω Πόπη μου… Ξέρεις ότι τα παιδιά μου είναι άνεργα… Με τα πτυχία στο χέρι… Δε με κοίταξε κανείς εμένα… Γι’ αυτό τους βρίζω… Αν μου τα έβαζε κάποιος σε θέσεις, αν έτρωγαν ψωμί, θα τους ψήφιζα τους κερατάδες…
