Έζησε τον καιρό που στη Μεσόγειο
ήσαν θαλασσοκράτορες οι Φοίνικες.
Ήξερε να προβλέπει τις εκλείψεις και τις εύφορες χρονιές.
Τον εαυτό του θεωρούσε τυχερό γιατί γεννήθηκε
Έλλην και όχι βάρβαρος, άνδρας κι όχι γυναίκα, άνθρωπος κι όχι άλλο
ζωντανό.
Μέτρησε την απόσταση που έχουν μεταξύ τους τ’ άστρα της Μικρής
Αρκούδας.
Του Ήλιου μέτρησε τον κύκλο μα κι αυτή
τη θήκη της Σελήνης τη χρυσή.
Όταν ο ίσκιος του είχε μάκρος ίδιο με το ύψος
τού σώματός του μπόρεσε να βρει
το ύψος της Μεγάλης Πυραμίδας.
Είναι αυτός που είπε, καθώς λένε, τα ρητά: ΓΝΩΘΙ Σ’ ΑΥΤΟΝ,
ΠΑΝ ΜΕΤΡΟΝ ΑΡΙΣΤΟΝ, ΕΓΓΥΗ ΠΑΡΑ Δ’ ΑΤΤΑ.
Όταν βραβείο τού ’δωσαν σοφίας τρίποδα (ή κύπελλο χρυσό)
αυτός αμέσως με τον τρόπο του το απένειμε
στον Φοίβο Απόλλωνα, στον όντως πιο σοφό.
Έλεγε πως των πάντων η αρχή είναι το ύδωρ. Και αυτό, ίσως γιατί
πρόσεξε πως της θάλασσας η γεύση είναι ίδια ακριβώς
μ’ εκείνη πού ’χει το αιδοίο καυλωμένης γυναικός.
Δεν έκαμε παιδιά γιατί ως έλεγε
τ’ αγάπαγε πολύ.
Πέθαν’ εργένης, σε γεράματα βαθειά, ενώ απολάμβανε
στο στάδιο (μες στη ζέστη) τους αγώνες.
Πέθανε αλλ’ αθάνατο το πνεύμα του Θαλή
κυκλοφορεί μες στους ατέλειωτους αιώνες.
