Γράφει ο Δημήτρης Χριστοδουλόπουλος:
Είδα ένα χαμόγελο με δόντια.
Ήταν τα δικά σου, μικρέ μου ήλιε.
Αν σκοτεινιάσει,
είθε να το πράξει το σκότος για λίγο.
Πάντα θα περιμένω τον ηλιόλουστο αγέρα σου.
Μικρέ μου τυχερέ,
η ζωή είναι για τόλμη και
μικρούς θησαυρούς σε γωνίες.
Αν και ολόκληρος,
είσαι κάτι παραπάνω.
Είσαι μόνος.
Πώς να σε τιμήσω και να μην φανώ λίγος; Πώς να σε τιμήσω και να μην φανώ πολύς,ενώ ήσουν τόσο μεγάλος; Λόγια από καρδιάς για μια καρδιά μεγάλη.
Μας δίδαξες αγάπη – ναι, κι αυτή διδάσκεται.
Κατανόηση, συμπάθεια, αλληλοβοήθεια, ακεραιότητα, γλυκιά και αξιοπρεπή συμπόνοια-αφιλόκερδη, αγνή, καθαρή.
Μας μίλησες με τις πράξεις σου για υστεροφημία χωρίς προνόμια,χωρίς υποσχετικές που εξαργυρώνονται.
Παππού, μας λείπεις.
Σ΄αγαπάμε και σε σκεφτόμαστε.
Γι΄αυτά που ήσουν και για όσα αντιπροσωπεύεις.
Και να ξέρεις… λείπεις σε πολλούς.Όλους αυτούς που άγγιξες.
Για όσα υπέστης.
Για όσα πρέσβευες.
Μέχρι τέλους.
Χωρίς να υπάρχει τέλος, παππού.
22/04/2018 – 40ήμερο μνημόσυνο ΣΩΤΗΡΙΟΥ ΠΥΡΓΟΥ Ι. Ν. Αγ. Δημητρίου Αγρίνιο
