«Πώς να σωπάσω μέσα μου
Την ομορφιά του κόσμου; Ο ουρανός δικός μου
Η θάλασσα στα μέτρα μου
Πώς να με κάνουν να τον δω τον ήλιο μ’ άλλα μάτια;
Στα ηλιοσκαλοπάτια μ’ έμαθε η μάνα μου να ζω..
Στου βούρκου μέσα τα νερά ποια γλώσσα μου μιλάνε
Αυτοί που μου ζητάνε
Να χαμηλώσω τα φτερά»
Έγραφε ο Κώστας Κινδύνης, μελοποιούσε ο Σταύρος Ξαρχάκος, ερμήνευε ο Νίκος Ξυλούρης κάποτε..
Ακούγοντάς το ξανά τελευταία, σκέφτηκα για ποια πατρίδα μιλάμε ότι «καταρρέει»; Ποιο «κράτος» διαλύεται στο βωμό του Δ.Ν.Τ.; Η Ελλάδα είναι μόνο ομόλογα; Μόνο υπόδουλος της Golden Sachs; Αν ήταν έτσι θα με έπειθε η άποψη ότι η Ελλάδα «καταρρέει και αφανίζεται» μες το χρέος της. Γιατί, ναι, οικονομικά η πατρίδα «πνέει τα λοίσθια» μάλλον. Όμως, ευτυχώς κανείς δεν μας έμαθε στον τόπο ετούτο ότι «πατρίδα» είναι ένα κράτος που ονομάζεται Ελλάδα κάπου ανάμεσα Δύση και Ανατολή.
Ο Λόγος του τόπου τούτου μας έμαθε ότι πατρίδα είναι ό,τι μεταφέρει ο καθένας μας μέσα του από Ελλάδα. Οι εικόνες, τα ακούσματα, οι ιστορίες, οι δεσμοί, οι άνθρωποι, οι μυρωδιές που κουβαλάμε από τότε που γεννηθήκαμε μέσα μας και μ’ αυτά πορευόμαστε στη ζωή. Αυτή είναι η πατρίδα μας. Για τον καθένα Ελλάδα είναι κάτι διαφορετικό. Όλοι όμως κάπου συγκλίνουμε μέσα μας γιατί γεννηθήκαμε στον ίδιο τόπο, αντικρίσαμε τον ίδιο ήλιο, τον ίδιο ουρανό και την ίδια θάλασσα. Πώς να μας κάνουν λοιπόν, να «σωπάσουμε μέσα μας την ομορφιά» του τόπου μας; Δυστυχώς δεν μπορούν και έτσι διατηρείται ολοζώντανη…
