Οι μέρες που περνάμε δύσκολες. Τα εμπορικά καταστήματα βγάζουν τις υποχρεώσεις τους με το ζόρι. Η δουλειά λίγη. Κουβεντιάζουν μεταξύ τους για το τι θα κάνουν, αλλά δεν βρίσκουν λύση. Ο Θανάσης, ο ανθοπώλης, προσδοκούσε στη γιορτή του Αγ. Βαλεντίνου να δουλέψει. Αλλά δεν δούλεψε. Πάει μια βόλτα να βρει κάνα φίλο να μοιραστεί τον πόνο του.
Βρίσκει τον Αντρέα, έχει φαρμακείο στη γειτονιά, πιάνουνε κουβεντούλα. Τι άλλο; Για την οικονομική κρίση.
– Δεν έχει καθόλου δουλειά, γεμίζω τα ψυγεία λουλούδια, δεν πουλιούνται και τα πετάω. Άστα, χάλια, μόνο εσείς έχετε δουλειά…
Ο φαρμακοποιός όμως συνέχισε στο ίδιο μοτίβο:
– Έχει πέσει πολύ η δουλειά… Προχθές του Αγίου Βαλεντίνου δεν είχαμε ούτ’ εμείς δουλειά.
Ο Θανάσης παραξενεύεται.
– Τι δουλειά να έχεις εσύ ρε Αντρέα στη γιορτή των ερωτευμένων; Παίζεις με τον πόνο μου;
– Εμείς, φίλε, αυτή τη μέρα πουλούσαμε βιάγκρα, φέτος ούτε ένας δεν ήρθε να πάρει.
Ο Θανάσης γέλασε. Και του λέει κοροϊδευτικά:
– Δεν ήξερα ότι γιορτάζουν αυτή τη μέρα και οι ηλικιωμένοι…
– Δεν τα πουλάμε στους ηλικιωμένους… Στους 25άρηδες τα πουλάμε. Δυστυχώς το θέμα είναι πολύ σοβαρό…
Ο Θανάσης δεν πίστευε στ’ αυτιά του. Νόμισε ότι του κάνει πλάκα ο φίλος του. Αλλά όχι. Ο Αντρέας μιλούσε σοβαρά. Τον διαβεβαίωσε ότι η κατανάλωση του συγκεκριμένου σκευάσματος γίνεται στους νέους.
– Αυτό είναι πιο σοβαρό και από την κρίση. Είπε ο Θανάσης.
