Το γερμανικό ποδόσφαιρο αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση με θέαμα αξιέπαινο, πρωτάθλημα ανταγωνιστικό και κυρίως καθαρό. Με γεμάτα γήπεδα από οπαδούς και των δύο ομάδων, αλλά και με πολιτισμική… επίδειξη, χωρίς βία. Γήπεδα τα οποία είναι ικανά να σου προσφέρουν όλες τις ανέσεις για μία γεμάτη Κυριακή με την οικογένειά σου ή με τους φίλους σου. Γήπεδα – εμπορικά κέντρα, στα οποία μπορείς να κάνεις (χωρίς υπερβολή) ό,τι θέλεις. Εάν αφήναμε στην άκρη την… αναπτυσσόμενη (λόγω οικονομικής κρίσης) αντιπάθειά μας για τους Γερμανούς, ίσως καταφέρναμε να αλλάξουμε πολλά πράγματα, όχι μόνο στον αθλητισμό.
Κοιτάς τον μέσο όρο εισιτηρίων της Ελλάδας σε σύγκριση με άλλες χώρες και… βάζεις τα κλάματα. Με 6.000 εισιτήρια σε κάθε αγώνα οι Έλληνες φίλαθλοι αποδεικνύουν την απόγνωσή τους για το άθλημα, το οποίο γελοιοποιείται και υποβαθμίζεται καθημερινά με όλα όσα συμβαίνουν. Και δεν ευθύνεται η οικονομική κρίση γι’ αυτό, αφού κάπου εκεί κυμαίνεται κάθε χρόνο η συμμετοχή των φιλάθλων στα παιχνίδια.
Μπορεί να μην θέλουμε να το παραδεχτούμε. Μπορεί να μην θέλουμε να το δεχτούμε. Αλλά το ότι οι Γερμανοί είναι χρόνια μπροστά από την χώρα μας, είναι δεδομένο. Τόσο δεδομένο που η τεχνογνωσία τους σε όλους τους τομείς αγγίζει τον μισό αιώνα απόσταση. Μπορεί η Μέρκελ και η χώρα της να έχει αποκτήσει ορκισμένους εχθρούς στην Ελλάδα με την συμπεριφορά της για την κρίση της χώρας μας, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι οι Έλληνες δεν θα έπρεπε να ζηλεύουν την Γερμανία. Μία χώρα που, αν μη τι άλλο, είναι οργανωμένη μέχρι… το κόκκαλο. Ας στραφούμε όμως στο θέμα μας. Η ποδοσφαιρική Γερμανία αποτελεί παράδειγμα πολιτισμού και οργάνωσης σε όλους τους τομείς.
Με έναν μέσο όρο 50.000 εισιτηρίων ανά παιχνίδι, αλλά κυρίως με έδρες που φιλοξενούν οπαδούς και των δύο ομάδων οι Γερμανοί δημιουργούν ένα ποδοσφαιρικό κλίμα που αναλογεί σε μία μεγάλη και αναπτυγμένη χώρα. Με ομάδες που δεν χρωστάνε και συνεπώς οι πολίτες δεν… πληρώνουν. Είναι τόσο… ελκυστικά να τα ακούς όλα αυτά, που σε κάνουν να ζηλεύεις και να αναρωτιέσαι αν θα γίνει ποτέ τίποτα παρόμοιο στην χώρα μας. Η απάντηση είναι πολύ απλή και σίγουρη: Οι επόμενες δύο – τρεις γενιές δεν πρόκειται να ζήσουν τέτοιες ποδοσφαιρικές στιγμές στην Ελλάδα.
Είναι τόσο δύσκολο να φτάσει το ελληνικό ποδόσφαιρο εκεί, όσο να τετραγωνίσεις τον κύκλο. Χρειάζεται πλήρης μεταρρύθμιση σε πολλά θέματα. Σε κοινωνικά, πολιτικά, πολιτισμικά και τέλος αθλητικά. Η εικόνα του ελληνικού ποδοσφαίρου εκπροσωπεί επακριβώς τα χαρακτηριστικά που θα απέδιδε ένας κοινωνιολόγος στην ελληνική κοινωνία. Ο «καρκίνος» της κοινωνίας της χώρας μας ήταν αναπόφευκτο να περάσει στον αθλητισμό και δη στο πιο δημοφιλές άθλημα της Ελλάδας, το ποδόσφαιρο.
Σε πιάνει μία απογοήτευση, όταν βλέπεις να γίνονται επεισόδια στην ίδια σου την πόλη από οπαδούς της ομάδας σου, οι οποίοι περνάνε ακριβώς τις ίδιες δύσκολες στιγμές με εσένα. Αλλά δεν δίνουν σημασία, γιατί είναι ορκισμένοι να σπάσουν περιουσίες και να ξεσπάσουν σε όλους εκείνους που δεν φέρουν ευθύνη για την… κατάντια της ομάδας τους.
Η μεγάλη διαφορά είναι στη νοοτροπία. Στην Γερμανία η πλειοψηφία παρακολουθεί ποδόσφαιρο, ενώ η μειοψηφία που σε άλλη περίπτωση θα τα… έσπαγε όλα βρίσκεται στο σπίτι και ξεσπάει στον υπολογιστή της και στα… έπιπλά της. Στην Ελλάδα γίνεται ακριβώς το αντίθετο. Η μειοψηφία πηγαίνει στα γήπεδα για να ξεσπάει στη συνέχεια στις περιουσίες των συμπολιτών της, ενώ η πλειοψηφία κάθεται σπίτι και δακρύζει από τα νεύρα για την κατάντια της ελληνικής κοινωνίας και του ελληνικού ποδοσφαίρου. Ακόμη και να μπει ως στόχος το… +1000 εισιτήρια στην Ελλάδα, ο στόχος είναι εξαιρετικά ανέφικτος.
Οπότε, όπως χρόνια κάνουμε τώρα, πρέπει να συμβιβαστούμε με το γεγονός ότι το EURO 2004 δεν κατάφερε να δώσει την παραμικρή ώθηση στο ελληνικό ποδόσφαιρο, εξαιρώντας βέβαια την καθιέρωση της Εθνικής ομάδας στις κορυφαίες διοργανώσεις… Κρίμα!
[box type=tick color=yellow]* «Ο μη καταλογισμός του πέναλτι στον Τοροσίδη “τελειώνει” τον Κύρο Βασσάρα» έγραφαν ελληνικά ειδησεογραφικά websites όλη την εβδομάδα, μετά την ήττα του Ολυμπιακού στην Ξάνθη. Όταν ο Ολυμπιακός όμως κερδίζει με… σπρωξίματα δεν γίνεται τίποτα και όλα μπαίνουν στο συρτάρι. Είναι πάντως εξαιρετικά αστείο ότι ο Ολυμπιακός δεν ελέγχει την ΕΠΟ και την ΚΕΔ, αλλά παρόλα αυτά έχει την δύναμη να αλλάξει τις ηγεσίες τους! Αγαπούλα, την κουκούλα…[/box]
[box type=note color=white]
Οφσάιντ από… πλάγιο (για όλα φταις εσύ Ανέστη)
Υπάρχει τις τελευταίες μέρες μία γενικότερη γκρίνια για τον Παναιτωλικό, τους παίκτες, την διοίκηση, το τμήμα σκάουτινγκ, τον Τεννέ, το τεχνικό τιμ, ακόμη και τους γιατρούς της ομάδας, με αφορμή τους συνεχούμενους τραυματισμούς. Υπάρχει δηλαδή ένα κατηγορηματικό ύφος, το οποίο είναι βέβαιο πως μόνο καλό δεν κάνει στην ομάδα εν όψει της δύσκολης συνέχειας. Μέχρι και… υποψίες πως κάποιοι παίκτες είναι «πουλημένοι» ακούστηκαν ή γράφτηκαν στα blogs και τα forums.
Οι απαιτήσεις των φίλων του Παναιτωλικού είναι σαφώς κατανοητές, αλλά το ύφος που τις συνοδεύει είναι απαράδεκτο και αδιανόητο για ανθρώπους οι οποίοι έχουν καταφέρει μέσα σε λίγα χρόνια να δεθούν με την ομάδα. Να δώσουν μέχρι και την ψυχή τους, για να φτάσει ο Παναιτωλικός στην Σούπερ Λιγκ. Επειδή λοιπόν ξεχνάμε εύκολα, καλό είναι να θυμίσουμε κάποια πράγματα…
Ο Αναστασιάδης μπορεί να ευθύνεται για τις πρώτες κακές εμφανίσεις της αμυντικής γραμμής του Παναιτωλικού. Μπορεί να ευθύνεται για βαθμολογικές απώλειες στο ξεκίνημα της Σούπερ Λιγκ. Μπορεί να έχει δημιουργήσει ένα αρνητικό κλίμα γύρω του με ασταθείς εμφανίσεις, αλλά το σίγουρο είναι ότι αυτός στενοχωριέται περισσότερο απ’ όλους για τα λάθη του. Αυτό δεν μπορεί να το αμφισβητήσει κανείς. Και αυτό ισχύει για όλους μέσα στην ομάδα.
Νομίζουν πολλοί πως δεν προβληματίζονται ή δεν προσπαθούν για το καλύτερο. Θα κάνω μία πολύ απλή ερώτηση: Εάν ο Γραμμόζης δεν ισοφάριζε (με γκολ που έχουν βάλει ίσα με… 10 παίκτες στον κόσμο) και ο Παναιτωλικός έπαιρνε τη νίκη θα υπήρχε τόση μουρμούρα; Γιατί υπάρχει μία τάση να κατηγορούμε εύκολα πρόσωπα που δεν ευθύνονται για λάθη που δεν είναι ούτε καν δικά τους.
Ο Αναστασιάδης έκανε λάθος που έσπρωξε την μπάλα στα δίχτυα, ναι. Είναι εύκολο να το πεις. Θα μπορούσε απλά να είναι παρατηρητής, αλλά εκείνη την στιγμή (για όσους έχουν παίξει μπάλα και ξέρουν) δεν το… πολυσκέφτεσαι! Την σπρώχνεις την πουτάνα να μπει. Και το… ωραίο είναι ότι τελικά ο Αναστασιάδης είναι πίσω από την μπάλα και θα έπρεπε να μετρήσει το γκολ, αλλά ο αμυντικός του Παναιτωλικού τα άκουσε για τα καλά…
Αξίζει όμως κάτι: Εκτελείται πλάγιο άουτ σε παίκτη πίσω από την άμυνα του Παναιτωλικού και σχεδόν όλο το γήπεδο σηκώνεται όρθιο ζητώντας οφσάιντ. Αν κρίνουμε την φάση αυτή, τότε θα πούμε πως είναι πάρα πολλοί αυτοί που δεν γνωρίζουν ότι από πλάγιο δεν υπάρχει οφσάιντ. Κάτι που αποδεικνύει ότι πολλοί είναι αυτοί που ουδέποτε έχουν παίξει μπάλα, άρα είναι λογικό να κατηγορήσουν κάποιον για μία ενέργεια που έχεις περίπου 1/10 του δευτερολέπτου να αποφασίσεις! Κουράγιο λοιπόν Ανέστη και μην στενοχωριέσαι…[/box]
