ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΣΤΟΝ ΑΙΡΕΤΟ ΑΡΧΟΝΤΑ
Άρχοντά μου,
…αν μου είπες ψέματα, το κρίμα στο λαιμό σου. Διότι εγώ αποφάσισα να σε πιστέψω. Να πιστέψω εσένα και τους άλλους αιρετούς άρχοντες που υποστήριξαν ενώπιον της Οικουμένης, όχι μόνο της Ελλάδας, ότι δεν γινόταν αλλιώς, ότι η Βουλή έπρεπε να ψηφίσει το «μνημόνιο 1» και το «μνημόνιο 2», να ψηφίσει και την ταπεινωτική αυτή δανειακή σύμβαση.
Αποφάσισα να αγνοήσω τον θυμό μου, να τιθασεύσω την οργή μου, να διατηρήσω την ψυχραιμία μου και (νηφάλιος πια) να σκεφτώ για το τι πρέπει να λέω και το τι πρέπει να κάνω από δω και πέρα.
Ναι, αποφάσισα να σε πιστέψω κατ’ εξαίρεση, αν και είχα πολλούς ενδοιασμούς, αμέτρητες αμφιβολίες. Είχα, επειδή στο πρόσφατο και το απώτερο παρελθόν έλεγες συστηματικά ψέματα. Ποτέ δεν είπες την αλήθεια στον πολίτη, στο λαό, ποτέ δεν σήκωσες το βάρος ενός τιμήματος που θα κόστιζε η ειλικρίνεια, η απλή ευθύτητα.
Είπα τώρα να σε πιστέψω, Πολιτικέ, σκέφτηκα ότι, δε μπορεί, σε τόσο έκτακτες περιστάσεις για το έθνος, είναι αδύνατο να μου πεις ψέματα για ακόμα μία φορά, όπως έλεγες πάντα. Εκτός αν ήσουν προδότης… Θα ήταν έξω από τη λογική μου. Υπολόγισα ότι επί σαράντα χρόνια έλεγες ψέματα στον ψηφοφόρο, επειδή ήσουν κι εσύ θύμα της εκβιαστικής λογικής του: «Δώσε μου κάτι για να σε ψηφίσω». Είπα λοιπόν ότι, τέτοιες ώρες, δεν υπάρχει κανένα περιθώριο να συνεχίσεις τα ψέματά σου, το καράβι βουλιάζει για όλους, όχι μόνο για τους ενόχους, όχι μόνο για τους αθώους.
Κι έτσι αποφάσισα να πιστέψω τις αιτιάσεις σου. Κατ’ εξαίρεση, το τονίζω. Είναι η πρώτη φορά που το κάνω αυτό! Πρώτη φορά στη ζωή μου. Επί τέσσερις δεκαετίες σε αμφισβητώ, σε αμφισβητούσα την εποχή που όλοι σε υμνούσαν και καμάρωναν που έπιναν καφέ μαζί σου, τώρα όμως που όλοι σε υβρίζουν και σε γιαουρτώνουν, εγώ στέκομαι δίπλα σου.
Πρόσεχε όμως! Αν θυμώσω εγώ, σε τίποτα δεν θα μοιάζει ο θυμός μου με τον θυμό των ψηφοφόρων σου. Αν αποδειχτεί στο άμεσο ή το απώτερο μέλλον, ότι είπες ακόμα μία φορά ψέματα, σε τέτοιες περιστάσεις, αν αποδειχτεί ότι είπες ψέματα ΚΑΙ αυτή τη φορά, αν έχω αποδείξεις ότι με εξαπάτησες, άκου, σου το λέω καθαρά: Θα σε σφάξω.
Όλοι αυτοί που αισθάνονται προδομένοι και σε κράζουν τώρα, έχουν μικρό, δεν έχουν μεγάλο δίκιο. Αυτό πιστεύω και το λέω ευθέως, διότι δεν φοβάμαι ότι θα με παρεξηγήσουν. Το ξέρουν κι αυτοί. Σε πίστευαν επί τέσσερις δεκαετίες, σε ακολουθούσαν, αλλά βγήκες λειψός στις συμφωνίες που έκαμες μαζί τους. Όλα όσα τους έδωσες, τα πήρες πίσω. Απροειδοποίητα. Επικίνδυνα. Έχασαν το έδαφος κάτω από τα πόδια τους. Τρόμαξαν. Έχουν κάθε δίκιο να παλαβώνουν και να μην ξέρουν τι λένε… Θα σε κάμουν τουλούμι στο ξύλο και δεν θα μπορώ να τους πω τίποτα… Σου το λέω καθαρά και ξάστερα, το λέω αυτό εγώ που δεν πάτησα μυρμήγκι εν γνώσει μου, το λέω έτσι ωμά, διότι σε καιρό πολέμου δεν έχουν θέση οι αστικές ευγένειες.
Μ’ εμένα όμως, ναι, «ήσουν εντάξει», διότι δεν έκαμες καμία συμφωνία. Όλα όσα σου ζητούσα ξανά και ξανά, επί σαράντα χρόνια τα απέρριπτες. Απέναντι σ’ εμένα είσαι λοιπόν πεντακάθαρος. Μπορώ να πω ότι μου φέρθηκες τίμια, διότι μου έλεγες νέτα – σκέτα: «Αυτά που λες, αγαπητέ, δεν γίνονται στην Ελλάδα». Ωραία λοιπόν! Δεν υπολόγιζες την ψήφο μου, επειδή ήμουν μειοψηφία. Έλεγες τον εαυτό σου ρεαλιστή κι εμένα ιδεαλιστή. Μου κοπάναγες στη μούρη εκείνο το θρυλικό «πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού» και με αποστόμωνες. Εγώ σου έλεγα «όχι, πολιτική είναι η τέχνη του ανέφικτου», αλλά δεν καταλάβαινες ή δεν ήθελες να καταλάβεις. Κι όταν επέμενα πολύ, έλεγες ότι πρέπει να λύσω τα παιδικά μου τραύματα για να ωριμάσω.
Ξέρεις, είχα αρχίσει να το πιστεύω, είχα αρχίσει να σκέπτομαι ότι απέτυχα σε όλα, έτσι καθώς όλοι πρόκοβαν κι εγώ βασανιζόμουν, άρχισα να νοιώθω ότι είμαι «για τα μπάζα». Άρχισα να νοιώθω ότι ο κώδικας αρχών που εφάρμοσα στη ζωή μου, ήταν μια σκέτη ανοησία. Με πλήγωνες συστηματικά και η ροή των πραγμάτων σε επιβεβαίωνε, Πολιτικέ, η πραγματικότητα γύρω μου πλειστάκις με διέψευσε. Όμως το άντεξα. Σε κατ’ ιδίαν συζητήσεις μου είπες κατ’ επανάληψη πόσο πολύ εκτιμάς την αιρετική μου στάση. Αλλά δημοσίως έλεγες άλλα. Τι να σου προσάψω λοιπόν; Δεν έκαμες τίποτα εναντίον μου. Μαζί μου, περιέργως, ήσουν ευθύς. Εν αντιθέσει με τους ψηφοφόρους σου… Δεν έχω λοιπόν να σου προσάψω παρά την κατηγορία ότι αθέτησες τις συμφωνίες που έκαμες με εκείνους. Έχεις μάλιστα δικαίωμα να μου πεις «να μη φυτρώνω εκεί που δε με σπέρνουν», αφού το θέμα δεν αφορά εμένα, αλλά τους άλλους.
Γι’ αυτό δεν λέω τίποτε άλλο παρά μόνο ετούτο: Τώρα που εγώ, πρώτη φορά στη ζωή μου, πίστεψα ότι λες αλήθεια και σε στηρίζω για τα καταραμένα «μνημόνια», κύριε Πολιτικέ, άκου, αν μου είπες ψέματα, σου το λέω καθαρά: Θα σε σφάξω. Ή θα σε κρεμάσω στο Σύνταγμα. Διότι θεωρώ ότι όσα έκαμες μέχρι σήμερα, αποτελούν εγκληματική αμέλεια, δεν αποτελούν προδοσία, όσα ΘΑ κάμεις όμως από δω και στο εξής, θα είναι.
Θα σου πω κάτι ακόμα: Η αλήθεια που είπες για τα «μνημόνια», την οποία εγώ πίστεψα σ’ αυτές τις έκτακτες περιστάσεις, σημαίνει ένα μόνο πράγμα:
Έχεις υποχρέωση να εξαφανιστείς από προσώπου γης. Έκαμες ό,τι έκαμες. Θες από αμέλεια, θες από ανοησία, θες από ανάγκη… Βρέθηκες εκεί την ώρα του ατυχήματος, την ώρα της ηφαιστειακής έκρηξης, έβαλες την υπογραφή σου. Μάλιστα… Άσε μας τώρα να δούμε τι θα κάνουμε μ’ αυτόν τον χαλκά. Εσύ δεν έχεις δικαίωμα να ξαναζητάς την ψήφο εκείνων που μέχρι τώρα (αποδεδειγμένα, ε…) κορόιδευες. Φύγε, κύριος, άδειασέ μας τη γωνιά, να έρθουν άλλοι… Είτε ανήκεις στο ΠαΣοΚ που υπέγραψε το συμβόλαιο της καταδίκης, είτε ανήκεις στη Νέα Δημοκρατία που το συνέταξε, είτε ανήκεις στην ποικιλώνυμη Αριστερά που το υπαγόρευσε.
Φύγε από μπροστά μου! Εξαφανίσου! Άσε με μόνο μου να σκεφτώ για να δω τι θα κάμω. Αυτό που σκέφτομαι για αρχή, είναι ότι θα ψηφίσω όποιο νέο κόμμα γεννήθηκε από τους ίδιους τους πολίτες, από τα κάτω και όχι από πάνω. Θα το ψηφίσω, αν και (καθώς κατεβαίνει στις εκλογές ανεκπαίδευτο) πάσχει απ’ όλες τις παιδικές ασθένειες της πολιτικής.
Ξέρω από πού αντλείς για μιαν ακόμα φορά τη δύναμη και την ελπίδα της επιβίωσής σου: Η χώρα για τις επόμενες δεκαετίες χρειάζεται επίσημους συνομιλητές με τους δανειστές της. Τον άχαρο αυτό ρόλο δεν τον αντέχει κανείς τίμιος, εκτός από σένα που είσαι μαθημένος στα «ήξεις – αφήξεις». Όσοι σε γιαουρτώνουν, όσοι «θα σε μαυρίσουν», δεν ξέρουν πώς να διαχειριστούν αυτή την ζωτική λεπτομέρεια. Ταλαντεύονται. Το ξέρεις αυτό, πονηρέ, γι’ αυτό και παίζεις ακόμα στο προσκήνιο. Υπολογίζεις ότι ο σώφρων λαός έχει τη μεγάλη αυτή ανάγκη, οπότε θ’ αναγκαστεί να ξεχάσει το άσωτο παρελθόν σου και – μη έχοντας κάτι το ασφαλέστερο – «θα κλείσει τα μάτια» και θα σε ξαναστείλει στη Βουλή. Είμαι δε σίγουρος ότι αυτό θα γίνει σε μεγάλη κλίμακα.
Βλέπεις, το Σύστημα είχε προβλέψει γι’ αυτή την δύσκολη ώρα: Στη θέση μιας αντιπολίτευσης που έπρεπε να είναι «έτοιμη από καιρό» για ν’ αποτελέσει την εναλλακτική λύση, όταν θα έρθει η μεγάλη Ημέρα της Κρίσεως (που ήρθε) επέτρεψε να καλλιεργηθεί μια ανούσια και άσφαιρη αριστερή ρητορεία, η οποία καταβρόχθιζε εν τη γενέσει της κάθε εξεγερμένη συνείδηση, όταν δεν υποτασσόταν στην προσφερόμενη κηδεμονία της ηγεσίας. Έτσι φτάσαμε να μην έχει τίποτε πια ο λαός. Κανέναν οδηγό. Καμία σεβαστή φωνή που θ’ αφύπνιζε τη συνείδησή του. Όλες οι φωνές είχαν συκοφαντηθεί. Από την Αριστερά συκοφαντήθηκαν. Για να εξηγούμαστε. Αυτή ανακήρυξε λογίους και αυτή απαξίωσε άλλους. Τι τάχα μπορεί ν’ αντιπαρατάξει τώρα η Αριστερά στα κόμματα εξουσίας; Μόνο έναν καταγγελτικό λόγο. Μόνο μια κατηγορία περί ενοχής. Τίποτε άλλο.
Θα σου πω κάτι, αγαπητέ άρχοντα:
Την εποχή που απαξιωνόταν μέρα τη μέρα η Πολιτική, εγώ αντιδρούσα. Έγραφα. Και φώναζα. Όσο μπορούσα φώναζα. Πήγαινα σε πολιτικές εκδηλώσεις και προσπαθούσα να θέσω ζητήματα. Είχα αντιληφθεί από την αρχή, ότι η απαξίωση της πολιτικής δεν ήταν αθώα, δεν ήταν ένα φυσικό αποτέλεσμα. Το είχα μυριστεί νωρίς, εδώ και πάρα πολλά χρόνια: Η απαξίωση της πολιτικής ήταν καθοδηγούμενη. Το παιχνίδι ήταν στημένο από δυνάμεις που κινούνταν στο παρασκήνιο. Εσύ όμως, άρχοντά μου, δεν είχες πάρει μυρουδιά. Απολάμβανες την εξουσία σου και ο ψηφοφόρος σου απολάμβανε απέραντα όσα προνόμια του χάριζες. Η Αριστερά ευθύνεται για πολλά, ευθύνεται γιατί έριξε νερό στο μύλο της εξουσίας που υποτίθεται αντιμαχόταν, όμως γι’ αυτή τη συνωμοσία (ν’ απαξιωθεί η Πολιτική) δεν ευθύνεται η Αριστερά. Ευθύνεται ο αντιμνημονιακός σύμμαχός της: Η εθνικοφροσύνη.
Σου μιλώ για πολύ σοβαρά θέματα. Δεν ξέρω αν καταλαβαίνεις! Σου λέω ότι η απαξίωση της Πολιτικής που άρχισε αμέσως μετά το 1974 και άπαυτα συνεχίστηκε αυξητικά μέχρι σήμερα, είχε πάγιο στόχο τη Δημοκρατία. Την κρίσιμη αυτή ώρα που περνάμε, η Δημοκρατία δεν έχει πια τίποτα να ορθώσει, δε μπορεί ν’ αμυνθεί. Εξουδετερώθηκαν τα όπλα της προ πολλού. Μόνο το ένστικτο μένει για ν’ αντιμετωπιστούν οι άγνωστοι συνωμότες. Το λαϊκό ένστικτο απωθεί (ασυνείδητα, όμως αποτελεσματικά) τις επανειλημμένες επιθέσεις. Γι’ αυτό και μέχρι στιγμής «δεν τους βγαίνει». Όλες οι απόπειρες για «λαϊκή εξέγερση» έχουν αποτύχει. Η πρώτη έγινε το Δεκέμβριο του 2008. Η τελευταία έγινε στο Ολυμπιακό Στάδιο (18 Μαρτίου 2012) στον ποδοσφαιρικό αγώνα του Ολυμπιακού με τον Παναθηναϊκό. Κάποια στιγμή όμως «θα τους βγει»…
Θα σου το πω καθαρά και ξάστερα, αγαπητέ άρχοντα: Εάν καταλυθεί αυτό που εσύ ονομάζεις «Δημοκρατία», εγώ δεν θα στενοχωρηθώ πια. Ξέρω άλλωστε ότι η «Δημοκρατία» σου δεν θα καταλυθεί με στρατιωτικό πραξικόπημα. Όχι. Δεν θα γίνει έτσι… Αυτή τη φορά θέλουν λαϊκή εξέγερση. Την προετοιμάζουν από καιρό. Υπολογίζουν μελετημένα στη συσσωρευμένη λαϊκή οργή, δημιουργούν αφορμές για να ξεσπάσει, ώστε να έρθουν οι συνωμότες ως λαοπρόβλητοι.
Ξέρεις κάτι, αγαπητέ; Καλώς να έρθουν! Εγώ το λέω αυτό… Διότι πάλευα μια ζωή να μην έρθουν και το μόνο που πέτυχα με τον μάταιο αυτόν αγώνα, μεγάλε, ήταν να εκθρέψω τη δική σου αλαζονεία, αυτήν που οδήγησε την πατρίδα στην άβυσσο, αυτήν που ανυποψίαστος και αμετανόητος μοστράρεις ακόμα σήμερα στα τηλεοπτικά παράθυρα. Οι συνωμότες κατάφεραν ν’ αποδείξουν πέραν πάσης αμφιβολίας ότι η ευγένεια και η ανοχή που έτρεφα ως πολίτης, ήταν αφέλεια, η αθωότητά μου ενοχή, η μετριοπάθειά μου παγίδα, η θυσία μου άσκοπη, οι ηθικές αρχές μου ηλίθιες. Ο ανιδιοτελής δε αγώνας μου για να μην απαξιωθεί η Πολιτική, μετατράπηκε σε ετικέτα ένταξής μου στο κυρίαρχο κόμμα, έδωσε μια εντύπωση ότι πήγαινα με τον ισχυρό της ημέρας, την ώρα που έμεναν ασφαλή από κάθε κριτική τα λαμόγια…
Εάν λοιπόν τώρα η έλευση των συνωμοτών είναι νομοτέλεια, δε μπορώ να κάνω τίποτε πια… Ίσως είναι και μια κάποια λύση. Άλλωστε ήταν μεγαλοφυές αυτό που σχεδίασαν. Θα υποκύψω λοιπόν στην ατέλειά μου, θ’ αναγνωρίσω την ήττα μου και θα υποδεχτώ τους νικητές…
Μόνο τέτοια έσχατα λόγια μπορεί να πει τώρα…
… ένας νηφάλιος πολίτης αυτής της χώρας
