Η τελευταία φασαρία με την Χρυσή Αυγή. Το σκοτεινό συνονθύλευμα άγνοιας και θυμού που σκοτείνιαζε τον τόπο απ’ όπου περνούσε, είναι σήμερα ένα διαχειρίσιμο στα πολιτικά παιχνίδια απομεινάρι. Ιδίως γιατί το πιο ηρωικό και προβεβλημένο της στέλεχος προσπαθεί να σωθεί με κάθε τρόπο από δικαστικές διώξεις.
Ίδια όπως θα έκανε το κάθε λαμόγιο παλιότερα, εκβιαστάκος της νύχτας, διαπλεκόμενος δημοσιογράφος, ήρωες μιας μεταπολίτευσης που κόλλησε αρρώστια τα πάντα.
Είμαστε τόσο ψώνια, που ήταν κρίμα να λείπουμε από τις αγορές
Φτάσαμε στα χρόνια που η Χρυσή Αυγή δεν είναι ακριβώς το μυθικό χέβι μέταλ κόμμα που περνούσε και σκορπούσε τρόμο. Τώρα τα κόμματα μιλούν για αυτή αδιαφορώντας για το τι λέει. Δεν διδάσκουν πια τους ψηφοφόρους για το τι υποστηρίζει. Πολλοί άλλωστε δεν δίναν δεκάρα για το αν είναι φιλικοί προς τους ναζί. Κι έτσι εύκολα την εγκαταλείπουν. Ήταν μια σχέση πάθους σε μια δύσκολη στιγμή.
Οι καιροί αλλάζουν. Το μόνο που μένει ίδιο είναι η απολιτίκ συμπεριφορά πολλών που μας κληρονόμησε η εποχή της ευμάρειας, η αμορφωσιά της προβληματικής μας παιδείας, η υποκουλτούρα και η ψωροπερηφάνια που μπορεί να συντηρούν την ΧΑ για κάποια χρόνια στην βουλή.
Τα κόμματα πια φαίνονται να ενδιαφέρονται κυρίως για το τι θέλουν οι ψηφοφόροι της ώστε να τους το δώσουν ως υποκατάστατο. Όλη η φασαρία γίνεται για τους ψήφους που η ίδια δεν μπορεί να κρατήσει πια.
Άλλοι σχηματισμοί θα εφευρεθούν για αν απορροφήσουν το φιλοχουντικό κοινό της δημοκρατίας μας. Οι ΑΝΕΛ χρειάστηκαν στην εποχή για φρενάρουν ψήφους και να μη γίνει η ΧΑ μεγαλύτερη. Σήμερα κι αυτοί σκορπάνε αλλοπρόσαλλοι και κραυγάζοντες υπερβολές, ως στοιχεία και εκπρόσωποι ενός λαού που καταδίωξε φαντάσματα – συνωμότες που τον επιβουλεύονται.
Ο ιστορικός του μέλλοντος θα μας αναφέρει ίσως σαν μια γραφική γενιά, που γκρίνιαξε υπερβολικά, ανέτοιμη και καλομαθημένη, έτοιμη να τα σπάσει όλα που δεν της γίνονταν πια τα χατήρια. Τα λαμόγια κι οι λαϊκιστές που θα βγαίνουν στις επόμενες γενιές θα είναι πια λιγότερο φιγούρες του θεάτρου σκιών. Είναι κι αυτό μια πρόοδος.
