Μνήμες, ε; Ας μιλήσουμε λοιπόν για μνήμες. Και αναμνήσεις. Στο Πάρκο. Για το πρώτο ραντεβού μετά το γραφικό νυφοπάζαρο στην Παπαστράτου. Για το πρώτο τσιγαράκι. Εντάξει. Άλλο; Πες μου: Τι άλλο; Τίποτα! Ε, ναι, κι οι Παπαδογιωργαίοι. Τότε που με την ορχήστρα τους τις καλοκαιρινές βραδιές,, με τα ελαφριά τραγουδάκια εκείνης της χαζοχαρούμενης εποχής που συγκινούσαν μόνο τους φλώρους. Θέλετε να είμαστε ακριβείς; Να είμαστε! Όλες κι όλες οι μνήμες της πόλης για το πάρκο είναι κάνα χούφτωμα, κάνα «μάτι», λίγος χαλβάς, άντε κάνα ρομαντικό φιλί, μια βόλτα με φίλους… Τι θέλεις τώρα; Να μείνουν όλα όπως ήταν για να περνάς με τη γυναίκα σου και να θυμάσαι το στρίμωγμα μιας άλλης κυρίας που τώρα είναι γυναίκα άλλου;
Μνήμες, ε; Ας μιλήσουμε για μνήμες λοιπόν: Για ποιες μνήμες να μιλήσουμε όμως; Οι εφημερίδες της πόλης δεν είναι τάχα ΜΝΗΜΕΣ; Δεν είναι οι θεσμοί που καταγράφουν τα σημερινά που ΘΑ γίνουν κάποτε μνήμες; Ποιος είναι αυτός ο πολιτισμός, κυρία Χρυσικοπούλου, που υπερασπίζεται τις μνήμες ενός φαντασιακού ραντεβού της άγουρης νειότης των σημερινών ενηλίκων στο ημίφως, αλλά την ίδια ώρα αδιαφορεί για το δυνητικό καταφύγιο των παιδιών που τιτιβίζουν χαρμόσυνα, ποιες μνήμες θα έχουν το 2050 τα σημερινά παιδιά, ποιος είναι αυτός ο πολιτισμός των άγρυπνων φρουρών του πάρκου που τσαλαπατάει βάναυσα τις τοπικές εφημερίδες , αν και εγγυώνται τις μνήμες του αύριο; Μόνο μέσω της εφημερίδας θα γίνει Μνήμη στο μέλλον η Κίνηση Πολιτών, γιατί το ξεχνάτε; Ή μήπως είναι ο πολιτισμός της γιούχας που στην συγκέντρωση για την διάσωση του πάρκου απόλαυσε ο ευπρεπής εκπρόσωπος της Δημοτικής Αρχής, ο αντιδήμαρχος Στάθης Τσούκαλος; Και είναι μήπως ο πολιτισμός των αμέτρητων πια δημοσιογραφιδίων που νομιμοποιούνται ως συνομιλητές της εξουσίας από πονηρούς Δημάρχους και βουλευτές που τους στέλνουν «ειδήσεις» , αυτών που επιβεβαιώνουν το κενό εγώ τους καταγγέλλοντας βρώμικα τα Τοπικά Μέσα Ενημέρωσης ως μίσθαρνα όργανα πολιτικών αντιπάλων των δικών τους πατρώνων;
Πόσοι από τους διαμαρτυρόμενους που υπερασπίζονται σθεναρά τις μνήμες ή τις αναμνήσεις (ερωτικές, μελωδικές ή άλλες) του Πάρκου, πόσοι και πόσο γνωρίζουν την Ιστορία της πόλης, τους ήρωες, τους δημιουργούς, τους ευεργέτες της; Είναι ή δεν είναι ΜΝΗΜΗ η ιστορία της πόλης; Ας ελέγξουμε τώρα εδώ την αξιοπιστία του καθενός στην κατάφαση και την άρνησή του. Τι είναι τελικά «παράδοση»; Λαϊκή παράδοση, αρχιτεκτονική, λογοτεχνική, δημοσιογραφική, όποια παράδοση; Πόσοι δάκρυσαν για το κλείσιμο της γηραιάς «Παναιτωλικής»; Ουδείς! Δεν ήταν μνήμη της πόλης η «Παναιτωλική»; Τι ΘΑ κάνουν για να μην κλείσει ο γηραιός επίσης «Μαχητής»; Αφήστε την «Αναγγελία», δεν της αξίζει σεβασμός, ούτε τον ζήτησε από κανέναν. Ποιος ξέρεις τις εφημερίδες της πόλης του; Πώς τις στηρίζει για να καταγράφουν την Συλλογική μας Μνήμη; Αλλά μήπως, κύριε, είναι ιερότερη της «Παναιτωλικής» και του «Μαχητή» η μνήμη του λιγούστρου που κατούρησες κάποτε, μήπως θα έπρεπε να το κάνουμε και Μουσείο, πασά μου;
Σε τι ακριβώς συνίσταται το παρελθόν (δηλαδή η Μνήμη) αυτής της πόλης; Αν βγάλουμε από τη μέση την αντιλογία, πες μου, πατριώτη, ποια είναι η ποιότητα της Μνήμης που υπερασπίζεται ο καθένας μας; Θα θεωρήσουμε παρελθόν της πόλης το παρελθόν του καθενός ή μήπως του Συλλογικού Εαυτού μας; Θα υπερασπίσουμε το φθαρμένο τσιμέντο – καπέλο στις πρόχειρες παλιές μάντρες του πάρκου, επειδή και μόνο είναι παλιό τσιμέντο, θα το ιεροποιήσουμε με το επιχείρημα ότι δεν είναι φρέσκο, επειδή κάποτε ως μπατιράκια κάτσαμε πάνω του και κρύωσε ο κώλος μας; Νάταν και κάνας μαντρότοιχος σαν εκείνους που έφτιαχναν οι μάστορες στα γεφύρια, θα μπορούσες να πεις… Κανείς όμως δεν διαμαρτυρήθηκε ποτέ για τα δεκάδες αριστουργήματα των πέτρινων γεφυριών που θάφτηκαν στην άσφαλτο της πόλης, όταν εγκιβωτίστηκαν τα ρέματα. Να υποθέσουμε ότι εκεί δεν είχε ποτέ κανείς κανένα ραντεβού;
Όντως η πόλη κατεδαφίστηκε τον καιρό της αντιπαροχής, χάθηκε άδοξα το ιστορικό κέντρο της, θυσιάστηκε στο βωμό της τσιμεντένιας πολυκατοικίας, αλλά… κακά τα ψέματα… το πάρκο (και ειδικά ο άτεχνος και αδιάφορος από κάθε άποψη μαντρότοιχος του πάρκου) δεν ανήκει στην κατηγορία αυτή… Ας γίνουμε κάποτε σοβαροί… Ας αφήσουμε τις στερεοτυπίες και τις μανιέρες μιας τυχάρπαστης επανάστασης για ν’ αγναντέψουμε επιτέλους τον κόσμο…
