Δεν υπάρχει αμφιβολία: Αν μείνουμε στο ευρώ μ’ αυτά τα μυαλά που κουβαλάμε, θα γίνουμε παράσιτα της Ευρώπης. Παρίες είμαστε ήδη.
Στην κατάσταση που περιήλθαμε, αντί να επιμένουμε τυφλά στο ευρώ, ας κάνουμε κάτι πιο έξυπνο:
Να φανταστούμε τη χώρα που εγκατέλειψε περήφανα την Ευρωπαϊκή Ένωση και την Ευρωζώνη για να επιστρέψει στην εθνική της ανεξαρτησία και, φυσικά, στο εθνικό της νόμισμα.
Να φανταστούμε πώς θα είναι η ωραία χώρα μας μετά από την ιστορική αυτή απόφαση που, βεβαίως, θα πάρει ο λαός σ’ ένα δημοψήφισμα, όχι σαν εκείνο του 2015 που το γύρισε ανάποδα ο Τσίπρας, με τα πόδια πάνω και το κεφάλι κάτω, αλλά σαν εκείνο του 1974, όταν καταργήθηκε η βασιλεία. Άλλωστε δε γίνεται κάθε μέρα “να το ρίχνεις στην τρελή”…
Και για ν’ αφήσουμε τις κουραστικές λεπτομέρειες στην άκρη, δε χρειάζεται να περιγράψει κανείς τι σημαίνει να εισάγεις όλα σχεδόν τ’ αγαθά με ένα βαθιά υποτιμημένο νόμισμα, ούτε τι σημαίνει να έχεις εδώ εγκλωβισμένους μερικά εκατομμύρια τρελαμένους αλλοδαπούς… Δε το μετράμε αυτό! Δε μας νοιάζει καν που μ’ ένα τέτοιο δημοψήφισμα ο Τσίπρας θα παρατείνει τη μετέωρη πια εξουσία του…
Στο κάτω – κάτω της γραφής, καθώς λένε πολλοί, εμείς πρέπει να φτιάξουμε το κράτος μας από την αρχή με κάθε θυσία… Οπότε, καθώς μπήκαμε στη λογική να μάθουμε κολύμπι τότε που άμαθους μας πέταξε ο Καραμανλής στην ΕΟΚ, έτσι θα μάθουμε κολύμπι και τώρα που “ξύνει τα νύχια του” ο Σόιμπλε για να μας πετάξει (μαθημένους πια στο κολύμπι) στον ωκεανό που απλώνεται απέραντος έξω από το ευρώ.
Καμία διαφορά! Όταν βρεθείς στη θάλασσα και πνίγεσαι, ακόμα και να μην ξέρεις κολύμπι, μαθαίνεις. Τελεία.
Ας παραμερίσουμε ακόμα και την εθνική αιμορραγία που φεύγουν οι νέοι στα ξένα κι ας εστιάσουμε σ’ εκείνα που δεν φαίνεται ν’ απασχολούν τους διαπρύσιους κήρυκες της “εθνικής ανεξαρτησίας”, να φανταστούμε την Πολιτική Τάξη δηλαδή που θα κληθεί από τον λαό να επανιδρύσει το κράτος, ναι, την πολιτική ελίτ που μοιάζει να τη θεωρούν άπαντες δεδομένη και αυτονόητη, σα να μην ξέρει κανένας ποια θα είναι ακριβώς αν πάμε βίαια στη δραχμή. “Ας είναι οι δικοί μας κι όποιοι νά ‘ναι, αρκεί να μην είναι ο Σόιμπλε”, σκέπτονται… Που σημαίνει πρακτικά ότι ΑΥΤΟ το πολιτικό προσωπικό που μας έφερε σ’ αυτά τα δεινά, θα είναι πάντα εδώ και θα είναι το ίδιο ακριβώς προσωπικό, οι ίδιες φάτσες, τα ίδια σούργελα, που θ’ αναλάβουν κατ’ εντολήν του λαού αύριο (με τη δραχμή) την επανίδρυση του κράτους!
Οπότε τίθεται το ερώτημα:
Γιατί δεν εμπιστευόμαστε τώρα “εκείνους που μας οδήγησαν εδώ”, με το ευρώ, αλλά θα τους εμπιστευτούμε αύριο, στην επανίδρυση του κράτους, με τη δραχμή;
Βλέπεις… όλα μπορεί ν’ αλλάξουν άρδην: Η Ευρώπη μπορεί να διαλυθεί τους επόμενους μήνες, η ακροδεξιά μπορεί να σαρώσει τις μεγάλες Ευρωπαϊκές χώρες μέσα στο 2017, το Grexit μπορεί να γίνει, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο το ευρώ μπορεί να φύγει, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο η δραχμή μπορεί να έρθει, αλλά το πολιτικό προσωπικό της χώρας θα εκφράζεται πάντα με τα ίδια κόμματα που αντιπαθούμε από παλιά, με αυτά τα κόμματα θα διεκδικεί και θα παίρνει την εξουσία, πάλι τους αφισοκολλητές του το κάθε κόμμα θα διορίζει, πάλι “στην απόξω” θα είναι τα καλά μυαλά…
Τι θ’ αλλάξει δηλαδή;
Ότι θ’ αποφασίζουμε μόνοι μας, λέει… Δεν θ’ αποφασίζουν οι Βρυξέλλες…
Ποιοι μόνοι μας;
Για να είμαστε ακριβείς, θ’ αποφασίζουν για μας οι ίδιοι που αποφασίζουν και σήμερα. Δεξιοί, κεντροδεξιοί, αριστεροί, κεντροαριστεροί…
Ναι;
Όχι!
Αυτή τη φορά δεν θα είναι μόνο αυτοί που ξέραμε πάντα! Θα είναι και η Χρυσή Αυγή, απομεινάρι του ένδοξου “αντιμνημονιακού αγώνα”… Που σε συνθήκες γενικευμένης πενίας ή δίκαιου ξεσηκωμού των εγκλωβισμένων μεταναστών, θα βρει την ιδανική συνθήκη για να βάλλει πάνω στο τραπέζι το ξεσηκωτικό εθνικό όνειρο “να πάρουμε την Πόλη και την Αγιασοφιά”.
Όχι, όχι…
Αυτή τη φορά θα είναι και κάποιοι ακόμα: Εκείνοι που έχουν “τα κλεμμένα” σε ξένες Τράπεζες και αυτόν τον καιρό κάνουν την πάπια, δε μιλούν, δε λαλούν, αλλά συδαυλίζουν από το παρασκήνιο την συζήτηση για τη δραχμή…
Όταν η Ελλάδα πάει στη δραχμή, αυτή η δράκα των κλεφτών και των λωποδυτών θα γίνουν μεγιστάνες μέσα σε μία νύχτα και, κυριλέδες πια, εξαγνισμένοι από την τεχνητή συγκυρία, θ’ αγοράσουν “μια δεκάρα η κλωτσιά” ό,τι πωλείται.
Και, μη γελιέστε, τότε θα πωλούνται τα πάντα: Διαμερίσματα, εξοχικά, οικόπεδα, κτήματα, σκάφη, αυτοκίνητα, τα πάντα… Ακόμα και οι συνειδήσεις θα πωλούνται. Να μην πούμε τώρα και οι γυναίκες ή τα κορίτσια μας…
Για την ψήφο του καθενός δεν συζητάμε… Αυτή κι αν θα πωλείται στο νέο παζάρι της νέας εξουσίας…
“Παλιά μου τέχνη κόσκινο” δηλαδή…
Τουλάχιστον να γίνει αντιληπτό σε όσο γίνεται περισσότερους από μας εδώ κάτω, πως… είτε με ευρώ, είτε με δραχμή… η κατάσταση για την Αγορά, την Οικονομία, θα είναι περίπου ίδια και κάθε μέρα θα γίνεται χειρότερη. Δεν είναι οι διαφορετικές συμπεριφορές του σκληρού ή του μαλακού νομίσματος που θα καθορίσουν την επιβίωση του λαού (να μην πούμε για την ευημερία του τέτοιες ώρες) αλλά το Εθνικό Σχέδιο για το τι θέλουμε και πώς, με ποιον ακριβώς τρόπο, θα κατακτήσουμε αυτό που θέλουμε.
Ένα Σχέδιο που δεν έγινε ακόμα! Δεν έγινε ποτέ… Να γίνει από ποιον; Απ’ αυτούς; Που δύο χρόνια τώρα μαλλιοτραβιούνται στη Βουλή και στα τηλεοπτικά παράθυρα για τα δάνεια των εργολάβων – ιδοκτητών του Τύπου, λες και δεν έχει ζωτικά προβλήματα ο λαός για να πάρουν αυτά προτεραιότητα και όχι οι πομπές μιας οποιασδήποτε συμμορίας;
Όχι. Δεν θα γίνει από αυτές τις κομματικές ηγεσίες, απ’ αυτά τα κόμματα, δεν θα γίνει αν δεν έρθει “από κάτω” ένα φρέσκο ρεύμα αέρος, μια δική μας συλλογική σκέψη, ένα δυναμικό κοινωνικό αίτημα που θα επανατοποθετήσει τα πράγματα…
Που σημαίνει ότι πρέπει να σκεφτεί ο λαός, να αισθανθεί… κι αυτό το αίσθημα να εκφραστεί θηρίο στον Τύπο, όχι στους δρόμους…
Γιατί έχουμε κι άλλο εμπόδιο να υπερπηδήσουμε: Το ιστορικό δυστύχημαότι τα πανεπιστήμια δεν παράγουν πια πολιτική σκέψη… Λες και ήταν στοχευμένο από κάποιον αόρατο φαρσέρ να συμβεί ΚΑΙ αυτό ΑΥΤΗ την ώρα… Οι φοιτητές έχουν όλα τ’ άλλα στο μυαλό τους εκτός από το να μείνουν στην Ελλάδα. Το σώμα τους είν’ εδώ, η ψυχή τους είναι αλλού, μακριά. Η μόνη πια συμπαγής κοινότητα της χώρας, η μόνη κοινωνική τάξη που εκ φύσεως είναι δεκτική σε ρεύματα και τάσει, χρόνια τώρα μένει άπνους στα δάπεδα… Τα τελευταία ίχνη πατριωτισμού του φοιτητόκοσμου εξαερώθηκαν, όταν άρχισε τις κωλοτούμπες ο Τσίπρας… Πλέον, οι νέοι μας είναι (και το λένε) παγερά αδιάφοροι σε κάθε τι που δεν ξεκινάει από το κλασσικό “δος ημίν σήμερον”.
Δε φταίει μόνο ο Τσίπρας γι’ αυτό, ούτε ότι αποδείχτηκε φενάκη η υπεσχημένη (από αυτόν βεβαίως) έσχατη ελπίδα της νεολαίας. Έτσι εκπαιδεύτηκαν οι νέοι μας! Από μας εκπαιδεύτηκαν έτσι. Από τη μικροαστική νεοελληνική οικογένεια με τις φαντασιώσεις της μεταπολίτευσης, που έγιναν βέβαια και παιδαγωγική ύλη στο Δημόσιο Σχολείο…
Τώρα θα πληρώσουμε ακριβά αυτή την ασέλγεια που άσκεφτα εντελώς, απολίτικα και αφιλοσόφητα, διαπράξαμε επί των ψυχών και των σωμάτων της διάδοχης γενιάς… .
Λοιπόν… με αυτήν εδώ την πολιτική τάξη που μας οδήγησε στο βάραθρο και, τώρα, αντί να μας τραβήξει από κει, ανενόχλητη εντελώς από ενάντιες κοινωνικές δυνάμεις μας βυθίζει ακόμα περισσότερο στη μαύρη κόλαση, ε, δεν πάμε πουθενά, ούτε σήμερα με το ευρώ, ούτε αύριο με τη δραχμή, ξεχάστε το.
Η επιστροφή στη δραχμή είναι μια ψευδαίσθηση που θυμίζει την παροιμία “ο πνιγμένος απ’ τα μαλλιά του πιάνεται”… Τίποτα παραπάνω από ψευδαίσθηση δεν εκπροσωπεί στον ύποπτο αυτόν δημόσιο διάλογο που διεξάγεται. Δεν είναι παρά ένα ακόμη απατηλό όνειρο της μάζας, ίδιο μ’ εκείνο που πίστεψε ο λαός όταν ψήφιζε τον Τσίπρα για να σκίσει τα μνημόνια μ’ ένα νόμο…
