Όταν παλεύει μέσα σου το «θέλω» και το «πρέπει» είναι σα να βρίσκεσαι αντιμέτωπος με τη Σκύλλα και με τη Χάρυβδη μαζί. Μέσα του έχει καταλήξει ότι δεν υπάρχει «δε μπορώ» αλλά άραγε να υπάρχει αυτό το «πρέπει»; Να υπάρχει η κάθε διαταγή που αποτρέπει τον άνθρωπο από την ελεύθερη βούληση ή ελευθερία είναι να κάνεις ότι θέλεις όπως το θέλεις και να μη δίνεις λογαριασμό σε κανέναν; Ωραίο ακούγεται το να μη δίνεις λογαριασμό αλλά όταν είσαι μόνος σου, γιατί όταν έχεις σύζυγο, παιδιά, υποχρεώσεις τότε κάπως συμβιβάζεσαι αλλιώς τρέξε στα απέραντα λιβάδια των στοχασμών σου μονάχος. Μονάχος δίχως τίποτα και κανέναν να σε περιμένει, να σε καρτεράει, να σε νοσταλγεί αλλά μη ζητάς μετά τα ρέστα για μια ζωή που δεν έζησες, επιλογή σου στο κάτω κάτω ήταν. Αυτά και πολλά άλλα σκεφτόμουν εκείνο το βράδυ, κάνοντας διάφορες υποθέσεις για το τι μπορεί να έγινε στην Αθήνα και η αφορμή αυτήν τη φορά δεν ήταν ο NISOS αλλά η Ινές. Η μυστηριώδης αυτή γυναίκα που είναι πάντα στο πλευρό του, δε θα ήθελε και του λόγου της να βγει με τις φίλες της, να ξεσκάσει, να τα πούνε, να κάνει ότι θέλει δίχως να χρειαστεί να δώσει λογαριασμό; Το πρωί, εντούτοις, με ξάφνιασε με τη στάση της.
Ήταν δεν ήταν οχτώ το πρωί που σηκωθήκαμε να πάρουμε πρωινό στον μικρό κήπο με τα πανέμορφα λουλούδια, βάλαμε το ραδιόφωνο μήπως ακούσουμε κάποιο νέο μα οι πληροφορίες ήταν συγκεχυμένες για το τι πραγματικά έγινε το προηγούμενο βράδυ. Από τους γείτονες στο Παγκράτι καθένας είχε τη δική του ερμηνεία. Άλλος έλεγε ότι κάποιες παρέες τσακώθηκαν άγρια λόγω του αποτελέσματος, άλλος επέμενε ότι έγιναν επεισόδια με γνωστούς-αγνώστους και κάηκαν κτήρια αλλά η Ινές με περισσή ψυχραιμία είπε τη δικιά της εκδοχή που ωστόσο μοιάζει εξαιρετικά αληθοφανής.
«Οι Έλληνες είμαστε ένας εξαιρετικά περίεργος λαός και οι Έλληνες πολιτικοί αποτελούν μια κατηγορία μόνοι τους. Πάντα ήμασταν εκόντες άκοντες υπέρ διπολικών κατ’ επίφασιν συστημάτων είτε για σοβαρά είτε για επουσιώδη ζητήματα. Δεν είναι τυχαίο που ο ελληνικός λαός είχε την ικανότητα να μετατρέπει πάντα τον κάθε πόλεμο σε εμφύλιο. Οι πολιτικοί πάντα λειτουργούσαν υπέρ της κάστας τους και έβλεπαν όποιον επιχειρηματολογούσε διαφορετικά από αυτούς ως κάτι μιαρό που παντί τρόπω πρέπει να τον πατάξουν. Στις πιο κρίσιμες στιγμές της χώρας ο κάθε σχηματισμός έπαιζε με το μέλλον της και την προοπτική της εξυπηρετώντας συμφέροντα της ομήγυρής του και της πελατείας του. Αυτό μεταλαμπαδεύτηκε πολύ γρήγορα και στην κοινωνία γιατί η πολιτική δεν είναι τίποτε άλλο από την ίδια την κοινωνία. Με αυτόν τον τρόπο λειτουργούσαν τα συστήματα γενιάς που σε πολλές γενιές οι πολιτικοί αντί να είναι υπηρέτες και θεμελιωτές της κοινωνίας και της συνοχής της, υπήρξαν μεταπράτες και ενδιάμεσοι άλλων, πιο τρανών από αυτούς. Πιστεύω δεν το θέλουν, θεωρώ ότι έτσι πρέπει γιατί τους βολεύει. Δημιούργησαν πελατειακές σχέσεις και έπαψαν να βλέπουν το κάθε μέλος της κοινωνίας ως πολίτη αλλά ως ιθαγενή που τον κοροϊδεύουν με καθρέφτες. Εχτές λοιπόν τελείωσε ένα σύστημα γενιάς αλλά νομίζω όχι αναίμακτα, άλλωστε όπως έλεγε κι ένας Γάλλος διπλωμάτης κανένας αποχαιρετισμός στον κόσμο δεν είναι τόσο βαρύς από τον αποχαιρετισμό της δύναμης της εξουσίας».
Την άκουγα εντυπωσιασμένος για τον πνευματικό της πλούτο άσχετα αν διαφωνούσα σε πολλά μαζί της. Τρανή εντύπωση μου έκανε το γεγονός ότι ο NISOS δεν τη διέκοψε πουθενά και στο τέλος αγαλλιάζοντάς την συμφώνησε σε όλα όσα είπε. Τα ερωτήματα που με ταλάνιζαν και με άφησαν άυπνο εξαλείφθηκαν μονομιάς όταν γύρισε η γυναίκα στο πλευρό του και του ψιθύρισε «Γιατί απλά κάποιοι άνθρωποι είναι τόσο πολύ ξεχωριστοί, που αξίζει να ζεις, μόνο και μόνο για να τους συναντήσεις, κάποτε»…
Υγιαίνετε
