Λοιπόν….μπορώ να πω: Είμαι κι απ’ το ένα κι απ’ το άλλο… Αυτό σίγουρα δεν είναι διχασμένη προσωπικότητα! Λέω… Ξέρω κι εγώ; Είμαι καλή μάνα, το ξέρω, είμαι και νοικοκυρά…
Άκου να δεις! Με εκπλήσσει ο εαυτός μου! Δεν ξέρω… Είμαι και πολύ καταφερτζού… Δουλεύω χρόνια νύχτα, εγώ θα πω με επιτυχία. Ναι. Τόχω! Αυτό το στοιχείο της διπλωματίας, της διασκέδασης… Πολλές τελίτσες χρησιμοποιώ, το ξέρω, ίσως δεν ξέρω κι εγώ τι λέω… ίσως… χα, χα, δεν ξέρω αν καταλαβαίνεις τι σου λέω…
Ζω το μιλλένιουμ… Την αρχή κάποιας νέας χιλιετίας. Υπάρχει, λένε, φτώχεια, δεν ξέρω, αλλά, εάν είν’ έτσι πραγματικά, εγώ δεν πείνασα ποτέ… και είμαι φτωχή για τα δεδομένα… Ας πάει και το παλιάμπελο… έτσι εμένα μ’ αρέσει, ε; Τι διάολο ζούμε; Πρέπει ν’ αγχώνεσαι και λίγο να στενοχωριέσαι. Πώς θα βγάλω το ενοίκιο του μήνα; Δε μπορώ να πάρω αυτό το πεντελόνι… δεν αγόρασα πάλι κρέας σήμερα…
Είμαι ευτυχισμένη, όταν σκέφτομαι πόσο αγαπητό παιδί είμαι στον περίγυρο που όμως δεν διάλεξα… Είμαι ακόμα πιο ευτυχής, ακριβώς επειδή δεν τον διάλεξα, είμαι το επίκεντρό του…
Ποια είναι η εποχή που ζω; Εσύ που με διαβάζεις, κατά κύριο λόγο θα πω… δεν είναι καθαρά υλιστική… δεν σκοτώνει κανείς κάθε μέρα για να φάει… μην τρελαθούμε κιόλας… είναι απόλυτα ρεαλιστική! Σε καλημερίζω με σκοπό, σε αγαπάω με σκοπό να… σε παντρεύομαι, επειδή…
Μέσα μόνο από καθημερινές αναζητήσεις θα μπορούσε κάποιος να αναλύσει την παρούσα κατάσταση. Και δεν κάνω κάποιου είδους ανάλυση τώρα, απλά μιλάω σ’ ένα φίλο… τον καλύτερό μου…
Μέσα από το χαμόγελο του γιου μου, βλέπω τον παράδεισο και την κόλαση μαζί, το μωρό μου είναι όλη η ομορφιά της ζωής! Σε ένα βλέμμα, ένα μειδίαμα, μια αγκαλιά! Μα σκέφτομαι το αύριο… αυτήν την εποχή που έρχεται γι’ αυτόν… που κανένας Μπακούνιν και κανένας Νίτσε, κανένας Καζαντζάκης δεν θα βλέπει την άνοιξη της σκέψης κανενός…
Τα βιβλία θα είναι σαν το παλιό σινεμά… τις μελωδίες θα καλύπτουν οι ηλεκτρονικές μουσικές και κάθε είδους άνθρωπος θα είναι απόγονος των Μάγιας…
Τι χρειάζεται τελικά αυτή η εποχή για ν’ αφυπνίσει το ανθρώπινο στοιχείο; Δεν υπάρχει μεγαλύτερο πράμα από την ίδια την ύπαρξη! Λίγος σεβασμός πια στον Δημιουργό μας, όποιος κι αν είναι ατός… και σίγουρα δεν είναι κάποιος δημόσιος φορέας…. Πάλι γελάω… αλλά έλεος πια… μια μελωδία μπορεί να σε ταξιδέψει, γιατί όχι κι ένα ιδανικό;
Λέω να κάνω ένα restart…
ΧΡΥΣΑ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΠΟΥΛΟΥ
