Οι ανασκοπήσεις των γεγονότων του 2011, σε όσα μέσα ασχολούνται ακόμα με την παραδοσιακού τύπου ενημέρωση, σ’ αφήνουν έκπληκτο. Έγιναν τόσα; Ήταν σαν να κράτησε πέντε χρόνια. Τα νέα της χώρας εν τω μεταξύ κι οι αγωνίες της, τα διαρκή διλήμματα, οι φωνές διαμαρτυρίας, τα νούμερα των παραπονούμενων σε έκαναν να ξεχνάς τα νέα που πέρασαν πριν λίγο. Η χρονιά ήταν συμπυκνωμένη. Στο τέλος της όλα μοιάζουν διαφορετικά απ’ ότι όταν ξεκίνησαν. Ακόμα και ο σταθερός Γκλέτσος που έκλεινε δρόμους, στην αρχή του χρόνου, για τα διόδια, με πατριωτικά παραληρήματα, έμοιαζε ξεθυμασμένος, γραφικός, τελειωμένος.
Σαν η τσαμπουκαλίδικη Ελλάδα που αφήνουμε πίσω, να λιγοστεύει σιγά – σιγά. Να περνάει σε μια φάση περισσότερης περισυλλογής και περισσότερου πένθους. Τόσο που οι παράλογα και έξαλα εξεγερμένοι να ξεφτίζουν καμμένοι από την καταστροφή. Την θέση τους μάλλον θα πάρουν νέοι διεκδικητές, άλλου τύπου. Και εκδικητές σιωπηλοί, χωρίς πανό στα χέρια. Αυτή η σιωπή που καμιά ανασκόπηση του ‘11 δεν θα καταγράψει, που πέρναγε δίπλα από τις μούτζες, δίπλα από τα χυμένα λάδια των ταξιτζήδων, που στήνονταν στις ουρές για τις εισφορές, ελπίζοντας ουσιαστικά, προσδοκώντας, κοιτώντας παραπέρα, κλείνοντας την μύτη για να φάει το φάρμακο, το όποιο ανόητο φάρμακο.
Το τσουνάμι της Ιαπωνίας άνοιξε την χρονιά, το τσουνάμι ψεύτικων δακρύων της Κορέας την έκλεισε. Γύρω απ’ το όποιο γιορτινό τραπέζι, αυτοί, οι άλλοι, ήταν ένα αξιοθέατο. Καταπιεσμένοι, αδαείς, υποχρεωμένοι, υποταγμένοι, υποκριτές ίσως. Κουτοί, είπαν. Πόσες φορές όμως δεν είδαμε στην δικιά μας χώρα, στην δικιά μας πλατεία, χειροκροτητές τυφλωμένους κάτω από μπαλκόνια, σε πολιτικές ομιλίες ανούσιες; Με ενθουσιασμό, με ντουντούκες, με κόρνες. Μια ανεστραμμένη ομαδική υποκρισία ήταν κι αυτή.
Πόσες φορές στρατοί ποδοσφαιρικών ομάδων δεν εξωτερίκευσαν την χαρά ή την οργή τους σαν να ήταν σημαντική; Ο διαδικτυακός θρήνος για τον επιχειρηματία της Apple που πέθανε γιατί είναι διαφορετικός από αυτό πολλών Κορεατών που δεν αποκλείεται να θεωρούσαν ότι πραγματικά έπαθαν ζημιά; Ο εκκλησιαστικός θρήνος για τον Εφραίμ και όχι για κάτι για τα τόσα άσχημα της καθημερινότητας; Ο ΠΑΣΟΚικός θρήνος για τον Παπανδρέου που «διώκεται»; Πριν γελάσουμε με την πλύση εγκεφάλου των άλλων, την δικιά μας την είδαμε;
Ας μείνει αυτό από το 2011 λοιπόν: το πόσο η ζωή είναι μικρή, πόσο ένα κύμα μπορεί να σου τα πάρει όλα, και πόσο δεν αξίζει να «κολλάς», με το μυαλό κλειστό, σε πρόσωπα και πράγματα παροδικά και ατομιστικά.
