Η Αλέκα έχει κατάστημα σ’ έναν απόκεντρο δρόμο της πόλης. Μια μέρα είχε μαζί της τα δυο της εγγόνια. Κι έπαιζαν στο πεζοδρόμιο έξω από την πόρτα.
Είδε τότε μια κοπέλα μ’ ένα μεγαλόσωμο σκύλο. Πήρε μέσα τα παιδιά να μην τρομάξουν. Η κοπέλα κρατούσε το λουράκι του σκύλου της με το ένα χέρι και με το άλλο κρατούσε το κινητό της τηλέφωνο. Με κάποιον μιλούσε…
Ο σκύλος, ο σκύλαρος, σταμάτησε μπροστά στο μαγαζί της Αλέκας. Με όλη του την άνεση έκανε την ανάγκη του στην πόρτα της.
Η κοπέλα μιλούσε ακόμα στο τηλέφωνο. Είπε μάλιστα στον συνομιλητή της… “α, τι καλά, ενεργήθηκε ο Μπούμπης”… ήταν πολύ χαρούμενη που ενεργήθηκε ο Μπούμπης. Ξέρεις τι παναπεί να ενεργηθεί ο Μπούμπης;
Η κοπέλα έκλεισε το τηλέφωνο, έβγαλε τα μωρομάντηλα, ανασήκωσε την ουρά του Μπούμπη, καθάρισε επιμελώς τον κώλο του Μπούμπη με τα μωρομάντηλα, χάιδεψε τρυφερά το κεφάλι του Μπούμπη με τα χεράκια της, άρχοντας ο Μπούμπης, πήρε πάλι στα χέρια το λουράκι του Μπούμπη, συνέχισε το δρόμο της ευτυχής που ενεργήθηκε ο δυσκοίλιος Μπούμπης στην φιλόξενη πόρτα της Αλέκας.
Τι να κάνει;
Φόρεσε γάντια, πήρε σακούλα κι έκαμε αυτό που παρέλειψε η νεαρή νταντά του Μπούμπη: Μάζεψε τις κουραδίτσες, έριξε κι ένα κουβά νερό εκεί που έπαιζαν τα εγγόνια της…
Έτσι τα έχει η ζωή, Μπούμπη μου: Αν από εξυπνάδα βρεις υπηρέτρια να σφουγγίζει τον κώλο σου τρυφερά, η θεά Τύχη θα δώσει και δεύτερη για να μαζεύει τις κουραδίτσες σου βρίζοντας κρυφά, να μην ακούνε και τα παιδιά…
