Η Όλγα επισκέφτηκε την εξαδέλφη της που εργαζόταν σε έναν από τους 29 «Καποδιστριακούς» Δήμους της Αιτωλοακαρνανίας. Ήταν μεσημεράκι, μπαίνει στο γραφείο και την ζητάει. Μία υπάλληλος της κάνει νόημα με το χέρι να μιλάει πιο σιγά. Της ψιθύρισε στο αυτί ότι η εξαδέλφη της είχε βγει έξω για κάποια δουλειά.
Κάθισε η Όλγα στην άκρη, σε μια καρέκλα, να περιμένει. Απέναντι, στο άλλο γραφείο, ένας κύριος κοιμόταν ακουμπισμένος πάνω στο χέρι του. Όλοι μιλούσαν χαμηλόφωνα. Για να μην τον ξυπνήσουν. Όταν γύρισε η εξαδέλφη της, η Όλγα ρώτησε τι συμβαίνει με τον συνάδελφό της, αν έχει κάτι.
– Α, όχι…
Της απάντησε…
– … τέτοια ώρα κοιμάται λίγο, δεν αντέχει…
Η Όλγα νόμιζε ότι της κάνουν πλάκα, δεν πίστευε στ’ αυτιά της. Ούτε στα μάτια της. Στην διπλανή ακριβώς πόρτα ήταν το Γραφείο του Δημάρχου.
– Κι άμα βγει ο Δήμαρχος;
Ρώτησε η Όλγα.
– Το ξέρει μωρέ κι αυτός, τι να κάνει, αφού ο άνθρωπος δεν αντέχει, ε, ας κοιμάται λίγο…
Ήταν κοινό μυστικό όλου του Δημοτικού Μεγάρου η συνήθεια του υπαλλήλου να παίρνει έναν υπνάκο κατά τη μία το μεσημέρι…
