Ένας Αγρινιώτης κλείνει το μαγαζί του την άνοιξη του 2012 και πάει με τα παιδιά στη Γερμανία. Βρήκε δουλειά, έγραψε τα παιδιά του στο γερμανικό σχολείο.
Μόλις η οικογένεια εγκαταστάθηκε, το κράτος τους ασφάλισε, τους έδωσε δε και μία κάρτα, με την οποία μπορούσαν να έχουν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη σε όλα τα κράτη της Ευρώπης.
Λίγες μέρες μετά την εγγραφή των παιδιών στο σχολείο, πήγε μια κυρία να τα ενημερώσει για τον δρόμο που μπορούν να ακολουθήσουν, τους μίλησε για τον επαγγελματικό τους προσανατολισμό. Και μετά, έστειλαν στο σπίτι εκατό φακέλους που ο καθένας είχε πληροφορίες για διαφορετική κατεύθυνση.
Τα παιδιά αποφάσισαν ν’ ακολουθήσουν τέχνες και όχι πανεπιστήμιο. Έδωσαν εξετάσεις σε σχολές που ήθελαν, επέλεξαν μία, ξεκίνησαν μαθήματα, αλλά ταυτόχρονα είχαν και εκπαίδευση σε Εταιρεία.
Το κράτος δίνει στον πατέρα 320 ευρώ για τα παιδιά του επειδή βρίσκονται στο στάδιο της εκπαίδευσης. Από την Εταιρεία που κάνουν πρακτική, τα παιδιά παίρνουν 450 ευρώ το καθένα, είναι δε ασφαλισμένα στο ΙΚΑ.
Αμέσως μετά την ασφάλιση των παιδιών, πήγε υπάλληλος του ΙΚΑ στο σπίτι να ενημερώσει τα παιδιά για τα ασφαλιστικά και τα συνταξιοδοτικά τους δικαιώματα. Τα παρακάλεσε δε να τον επισκεφτούν στο γραφείο του, άφησε την κάρτα του για περισσότερες πληροφορίες που αφορούν το ασφαλιστικό και συνταξιοδοτικό τους θέμα.
Δέκα χιλιόμετρα μακριά από την κατοικία της οικογένειας βρισκόταν η Υπηρεσία. Ο πατέρας δουλεύει στην Audi, ο μικτός μισθός του είναι 3.200 ευρώ, αλλά στο χέρι παίρνει 1.600 ευρώ. Τα υπόλοιπα αφορούν την ασφάλισή του και την παρακράτηση φόρου. Πληρώνουν πολλά στο κράτος, όμως δεν παραπονιούνται, γιατί τους αποδίδεται σε παροχές.
Μένουν σε μια περιοχή για ένα χρόνο. Εάν παραμείνουν εκεί για άλλο ενάμισι χρόνο, το κράτος, δηλαδή ο Δήμος, τους δίνει οικόπεδο στην περιοχή στην μισή τιμή για να χτίσουν το δικό τους σπίτι.
Κάποια μέρα ο Αγρινιώτης έκαμε παράβαση με το αυτοκίνητό του σε περιοχή που η επιτρεπτή ταχύτητα ήταν τριάντα χιλιόμετρα. Μπορούσε να τρέχει μέχρι 40 χιλιόμετρα. Αυτός όμως πήγαινε με 41 χιλιόμετρα, ξεπέρασε το επιτρεπόμενο όριο κατά 1 χιλιόμετρο. Όταν μετακόμισε στο νέο του σπίτι, δεν είχε δηλώσει την αλλαγή διεύθυνσης στο Μηχανολογικό. Μια μέρα του χτύπησε η αστυνομία την πόρτα, άνοιξε, κι αναρωτιόταν τι έκανε. Του ανέφεραν το όνομά του.
– Είστε εσείς, ο ίδιος;
– Ναι, εγώ είμαι, τι συμβαίνει; Γιατί με ψάχνετε;
– Κύριε, αλλάξατε διεύθυνση και δεν πήγατε να δηλώσετε την αλλαγή στο Μηχανολογικό για το δίπλωμά σας. Παρακαλώ να πάτε το συντομότερο δυνατό.
Πήγε ο Αγρινιώτης μόλις μπόρεσε, το έκανε κι έφυγε.
Σε λίγες μέρες πήγε στο σπίτι του μια κλήση για την παράβαση που είχε κάνει. Το πρόστιμο ήταν 50 ευρώ. Αλλά… κάτω από το ένταλμα πληρωμής υπήρχε σημείωση που έλεγε: «Τη δεύτερη φορά που θα κάνετε την ίδια παράβαση, το πρόστιμο είναι 150 ευρώ, την τρίτη φορά το πρόστιμο είναι 500 ευρώ, την τέταρτη φορά σας αφαιρούμε το δίπλωμα».
Σ’ ένα ρεπό του η μέρα ήταν ηλιόλουστη κι αποφάσισε να πάει μια βόλτα, να πάρει ήλιο κι αέρα. Βλέπει έναν αστυνομικό να δίνει κλήση σε έναν ποδηλάτη. Τον πλησιάζει και τον ρωτάει: “Παρακαλώ… Τι έκαμε ο νεαρός; Είμαι Έλληνας.. και δεν ξέρω τους κανονισμούς”…
Η απάντηση ήταν η εξής:
“Αυτός είναι Γερμανός και ξέρει ότι έκαμε παράβαση: Μπήκε αντικανονικά στο δρόμο των πεζών”.
Ο ποδηλάτης πλήρωσε εκεί, επί τόπου, 20 ευρώ για την παράβασή του.
Στη Γερμανία όλοι οι εργαζόμενοι πληρώνονται κανονικά τις άδειες, τα δώρα και τα επιδόματά τους. Βεβαίως φορολογούνται αρκετά, αλλά δεν τους πειράζει. Δουλεύουν, πληρώνονται, πληρώνουν, σέβονται τους νόμους και περνούν καλά.
Την πρώτη χρονιά τα παιδιά του Αγρινιώτη πήραν άριστα στο Σχολείο τους και τους δώσανε βραβείο. Πήγε ο πατέρας να παρακολουθήσει τη βράβευση, τον σήκωσαν όρθιο, τον χειροκροτούσαν όλοι, και οι άλλοι γονείς έλεγαν “μπράβο στους Έλληνες”. Κι αυτό, γιατί άκουσαν τον Διευθυντή να τους μιλάει για τις άριστες γνώσεις των παιδιών που ήρθαν από την Ελλάδα.
Αυτά κι άλλα μας είπε ο φίλος μας, ο Αγρινιώτης, στο τηλέφωνο από τη Γερμανία.
Του είπαμε αστειευόμενοι την ατάκα του Αλέξη Τσίπρα στην Κρήτη: “Εμείς θα βαράμε το νταούλι και οι Αγορές θα χορεύουν πεντοζάλη”.
Έσκασε στα γέλια. Και είπε: “Ας έρθει να τους αντιμετωπίσει πρώτα… και μετά ας μιλήσει… Δε χαμπαριάζουν αυτοί”…
