Κι έγινε, λέει, τώρα το καλοκαίρι, μια συναυλία στο Πάρκο του Αγρινίου, με τραγούδια Αγρινιωτών δημιουργών. Στίχοι, μουσική κι ερμηνεία.
Όχι για τίποτε άλλο, αλλά για να μη νομίζει κανείς ότι «δε γίνεται τίποτα σ’ αυτή την πόλη»…
Γίνεται; Και βέβαια γίνεται! Μόνο που δεν ονοματίζεται! Δεν αναδεικνύεται. Η συναυλία των Αγρινιωτών δημιουργών είναι ένα όνειρο, μια ουτοπία…
Τι είπαμε να γίνει στο Πάρκο; Συναυλία; Όχι. Να γίνει μία παράσταση. Μία μουσική παράσταση.
Ας το λέμε κι ας μη γίνει ποτέ…
Και σκηνοθετήθηκε, λέει, αυτή η μουσική παράσταση, έγινε ωραίο βίντεο, ανέβηκε στο διαδίκτυο και ταξίδεψε μέχρι τα πέρατα. Να μάθουν και παραπέρα ο κόσμος ότι το Αγρίνιο δεν έχει μόνο τον Παναιτωλικό, ούτε είναι μόνο «η ασχημούλα του κάμπου». Είναι ΚΑΙ αυτά. Δεν είναι όμως μόνο αυτά. Το Αγρίνιο έχει και πνεύμα. Έχει Τέχνη. Σε όλα τα είδη της Τέχνης. Τη ζωγραφική, τη γλυπτική, τη λογοτεχνία, τη μουσική. Δεν είναι καιρός τάχα να βγουν στην επιφάνεια αυτά τα ενδημικά στοιχεία της πόλης και της ενδοχώρας της;
Ναι, βεβαίως. Είναι καιρός.
Ανεβάσαμε στο agriniovoice ένα θέμα για τον Χρήστο Παντούλα και την Ευγενία Γρέντζελου (ΕΔΩ). Κι έγινε ένας μικρός χαμός. Ένας φίλος μας υπενθύμισε τότε κι ένα υπέροχο τραγούδι που συνέθεσε ο Πάνος Μαμασούλας σε ποίηση του αξέχαστου φίλου Γιάννη Καραμητσόπουλου που έφυγε άδικα, τόσο νωρίς… Δείτε το. Ακούστε το. Δεν είναι μόνο αυτό. Δεν είναι μόνο αυτά. Είναι κι άλλα. Είναι πολλά. Είναι πολλοί. Μακάρι να μαζεύονταν όλα μαζί, όλοι μαζί. Μακάρι να τύχαιναν της ελάχιστης προσοχής. Και, τότε, ξαφνικά να πεις, θα ορθωνόταν η πολυσυζητημένη και ζητούμενη ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ της πόλης, που όλοι λένε ότι δεν υπάρχει. Δεν είναι αλήθεια ότι «δεν υπάρχει». Η αλήθεια είναι ότι: Υπάρχει, αλλά είναι θαμμένη. Έργο δικό μας, όλων ημών, να την ξεθάψουμε, να την αναστήσουμε, να την κάνουμε βίωμα. Ας έπαιρνε όμως την πρωτοβουλία ο Δήμος… Δε γίνεται αλλιώς ρε παιδιά…
