Ολονυχτία έκανε η Ινές γιατί περιμένει πως και πως τη «βουτιά στις αναμνήσεις» όπως προτρέχει να ονοματίσει αυτό το ταξίδι. Το αυτοκίνητο το φόρτωσε με τα απολύτως απαραίτητα, από τα χαράματα δείγμα της ανυπομονησίας της αλλά και της χαράς της που επιτέλους θα ξέφευγε από την Αθήνα. Φαίνονταν στα μάτια της κάθε φορά που μιλούσε, άλλοτε μάτια βουρκωμένα, άλλοτε μάτια που καρτερικά προσμένουν να της προταθεί κάτι, άλλοτε μάτια κατεβασμένα που φανερώνουν από τη μια δειλία να ζητήσουν το οτιδήποτε από την άλλη όμως είναι τόσο απογοητευμένα γιατί ο σύντροφός τους δεν καταλαβαίνει τι ακριβώς θέλουν ή δε δίνει και τόση σημασία. Τα μάτια είναι ένα ασφαλές μέσον επικοινωνίας όταν στερεύουν τα λόγια και με αυτόν τον τρόπο μιλούσαν συχνά μεταξύ τους μεταφέροντας συχνά ο ένας τον άλλον την αγάπη του, τον θαυμασμό του, τη χαρά ή τη λύπη του μα πάνω από όλα μοιράζονταν την κοινή τους μελαγχολία. Πραγματικά ο NISOS αρεσκόταν στο κοίταγμα των ματιών της και κάθε φορά ως άλλος Σέξπυρ έκανε την ερώτηση «Ποιος είναι ο δάσκαλος του ωραίου σ’ αυτόν τον κόσμο»; και κάθε φορά η Ινές έπαιρνε την ίδια απάντηση από τα χείλη του «Μόνο τα μάτια σου».
Στον καφέ απάνω αποφασίστηκε ότι η διάρκεια του ταξιδιού θα είναι ολίγων εβδομάδων, τόσο αφηρημένα γιατί εκείνος δεν έχει καθόλου καλή σχέση με το χρόνο ώστε να μπορεί να συγκεκριμενοποιήσει το κάθετι (ποτέ δεν είχε). Η διαδρομή θα περιλαμβάνει τα μέρη εκείνα που έχουν πάει κατά καιρούς σα ζευγάρι ή τουλάχιστον όσα περισσότερα γίνεται. Όλα τα άλλα θα βρεθούν στην πορεία μιας και ο NISOS δεν είχε καλή επαφή εκτός από το χρόνο και με το πρόγραμμα. Ούτε ρολόι καταδέχτηκε ποτέ να φορέσει, μήτε σημειωματάριο να πάρει μιας και όλα τα κατέγραφε στο μυαλό του. Εκτός αυτού, όταν τολμούσε να σχεδιάσει πράγματα που ήθελε πολύ όλο το σύμπαν συνωμοτούσε εναντίον του και τελικά δεν κατάφερνε τίποτα. Η Ινές φυσικά το ακριβώς αντίθετο, ίσως κι αυτός είναι ένας επιπλέον λόγος που ταίριαξαν απόλυτα. Μια αφελής ερώτηση με τριγυρνούσε πολλή ώρα τώρα και την έκανα περιμένοντας απάντηση από το NISOS. Σχετίζεται με το σκοπό του ταξιδιού.
«Δεν έχουμε σκοπό να πάμε κάπου συγκεκριμένα, απλώς θα πάμε. Το ζήτημα είναι να μην είμαστε στάσιμοι και να μετακινούμαστε διαρκώς. Αν το ταξίδι συνδυάζεται και με μία νοσταλγική διάθεση, που ούτως ή άλλως μας διέπει, τότε φανερώνει μια εκ των προτέρων επιτυχία του ίδιου του ταξιδιού. Στους πρώτους πηγαιμούς αισθάνομαι ότι πάντα κάτι ξεχνάω, κάτι αφήνω πίσω –σημαντικό ή ασήμαντο- σίγουρα σημαδιακό, που τη δεύτερη φορά προνοώ και το μαζεύω. Από την άλλη είναι και μια απέραντη νοσταλγία για όλα αυτά που έχουμε ζήσει, για τις καλές ή άσχημες στιγμές που δυστυχώς ή ευτυχώς για να τα νιώσεις όπως τα έχεις ανάγκη, πρέπει να επισκεφθείς τους τόπους στους οποίους εκτυλίχθηκαν».
Μάλλον κάτι παρόμοιο ήθελε να πει ο Λειβαδίτης όταν έγραφε «Ω απέραντη νοσταλγία για κάτι που δε ζήσαμε κι όμως αυτό υπήρξε όλη η ζωή μας».
Υγιαίνετε.
