Ο κύριος Κώστας με την σύζυγό του την Άννα πήραν το λεωφορείο της γραμμής για να επιστρέψουν στο Αγρίνιο από τη Λευκάδα. Το λεωφορείο ήταν μισοάδειο, πολλές στάσεις στο δρόμο, αλλά υπήρχε χώρος.
Όλα ήταν καλά μέχρι που στην Αμφιλοχία μπήκαν πολλοί επιβάτες. Έμειναν αρκετοί όρθιοι. Άρχισε μια φασαρία για το πως θα ταξιδέψουν έτσι, “δεν είμαστε ζώα” φώναζαν.
Δίπλα στη θέση του κ. Κώστα ακούμπησε μια μητέρα με το κοριτσάκι της.
Σηκώθηκε ο κ. Κώστας, πρόσφερε τη θέση του στη μητέρα για να καθίσει το κοριτσάκι στα πόδια της.
Η κυρία ευχαρίστησε τον Κώστα και κάθισε στην θέση κρατώντας το κοριτσάκι αγκαλιά.
Η μικρή κοίταξε άγρια την Άννα, την τραβούσε από το χέρι να σηκωθεί. Ζητούσε τη θέση της. Δεν ήθελε να καθίσει στην αγκαλιά της μαμάς της.
Προσπαθούσε να την πείσει η μητέρα της: “Αυτό που κάνεις δεν είναι σωστό”. Το κοριτσάκι όμως συνέχισε να διαμαρτύρεται ακόμα πιο έντονα. Η μητέρα της έδειχνε τον κ. Κώστα και της έλεγε ότι “ο κύριος είχε την καλή διάθεση να μας παραχωρήσει τη θέση του, δεν μπορούμε να σηκώσουμε και την κυρία”.
Η μικρή δεν άκουγε τίποτα!
Η Άννα ήρθε σε πολύ δύσκολη θέση. Πήγε όσο πιο άκρη στο παράθυρο μπορούσε και είπε στη μικρή να καθίσει ανάμεσα σε αυτήν και τη μαμά της. Η μικρή το έκανε, αλλά κοιτούσε την Άννα με θυμό.
Και σκεφτόταν η Άννα:
Μήπως θα ήταν παιδαγωγική πράξη να ΜΗΝ είχε σηκωθεί ο Κώστας από τη θέση του;
