“Πάμε για καφέ” είναι μια έκφραση. Γιατί δεν περιέχει μόνο τον καφέ, αλλά και το τσάι και τη σοκολάτα και το ποτό, πάνω δε απ’ όλα την καλή παρέα.
“Πάμε για καφέ;”… Και πήγαμε. Πού; Σ’ ένα μέρος που δεν ξαναπήγα ποτέ. Από το 1984 εγκαταστημένος μόνιμα στο Αγρίνιο και να μην ξέρω ότι το “Εσπέρια” διαθέτει ένα coffee / bistro στην αθέατη πλευρά του ξενοδοχείου, ενός από τα ωραιότερα ξενοδοχεία της πόλης, όπου το γούστο και το μεράκι περισσεύουν.
Η ανακάλυψη ενός καλόγουστου χώρου στην πόλη, όπου ελάχιστοι Αγρινιώτες ακούς να λένε για τα ωραία και τα καλά της, είναι αληθινή απόλαυση. Γιατί ανατρέπει την γενική εντύπωση, ενίοτε δε τον αφορισμό. Σκέφτεσαι ότι συνεχώς ψάχνεις να βρεις ένα χώρο, θέλεις να κάτσεις κάπου, να πιες ένα καφέ και να μη σηκωθείς από κει με το “κεφάλι καζάνι”.
Απέδωσα εύσημα στον φίλο που, αν και σχετικά νέος στην πόλη, το ανακάλυψε πρώτος. Γεννημένος σ’ αυτόν τον τόπο, έλειψε χρόνια, τέσσερις δεκαετίες, γυρίζοντας όμως ήθελε να βρει το αστικό στοιχείο στον χώρο που θα του χορηγούσε ησυχία, πίνοντας τον καφέ του να διαβάσει αν είναι μόνος ή να συζητήσει με φίλους αν είναι με παρέα.
Ο ίδιος ένοιωσα αδικαιολόγητος για την άγνοιά μου. Δεν έμεινα όμως σ’ αυτή την ενοχή ώστε ν’ απολαύσω τη βροχή που άρχισε να πέφτει στη γυάλινη οροφή, αφέθηκα στην ατμόσφαιρα του αρχοντικού που γινόταν για λίγο δική μας. Η διακριτική μουσική δεν εμπόδιζε τον ήχο της βροχής, θα έλεγα τον τόνιζε κιόλας, ενώ το σπιτικό γλυκό που ήρθε με τον καφέ, σήκωνε γλυκές αναμνήσεις από εποχές που δεν τελειώνουν με την αλλαγή σελίδας στο ημερολόγιο.
Ήταν ο πιο ωραίος καφές που ήπια τα τελευταία χρόνια στο Αγρίνιο. Ήταν η πιο ωραία συζήτηση που έκαμα ποτέ με τον φίλο μου.
Ρώτησα κι έμαθα ότι ο χώρος φιλοξενεί πολιτιστικές εκδηλώσεις και μουσικές βραδιές. Ωραία! Σκέψου λοιπόν, ότι το αστικό στοιχείο της πόλης, από την εποχή που άρχισε να φυλλορροεί ως κοινωνική τάξη, δεν ζει πια φωναχτά, κραυγαλέα, σαν άλλοτε, όχι, αποσύρθηκε σε ήσυχες γωνιές και με περισσή ευγένεια, να πεις με αρχοντιά, παρακολουθεί στοχαστικά τη ζωή να κυλάει γύρω του κακοτράχαλη, αλλά χωρίς να ενδίδει στην κατηφόρα της…
Αυτός είναι πια ο καφές μας: Δεν είναι μονάχα ο Ελληνικός ή ο Γαλλικός ή ο καπουτσίνο, δεν είναι μόνο το τσάι κι η σοκολάτα ή το ποτό, δεν είναι μόνο η καλή παρέα, είναι κάτι περισσότερο, είναι η νοστιμιά του, η νοστιμιά του καφέ και η νοστιμιά της κουβέντας σε έναν αρχοντικό χώρο, την ώρα που άρχισε να βρέχει στη γυάλινη οροφή του καθιστικού που αναπαύτηκες.
