Στα πρόθυρα της κοινωνικής έκρηξης, λέει…
2013. Πέντε περίπου χρόνια μετά το κραχ του 2008. Πέντε χρόνια δραματικής ύφεσης της Ελληνικής οικονομίας. Πέντε χρόνια ριζικής αμφισβήτησης του πολιτικού προσωπικού της χώρας. Και όμως: Τίποτα νέο δε φαίνεται στον ορίζοντα. Καμία νέα πολιτική δύναμη. Το απότομο γιγάντωμα της Χρυσής Αυγής και του ΣΥΡΙΖΑ αποτελούν εκφράσεις της λαϊκής μανίας, άντε του θυμού, σε καμία περίπτωση όμως δεν είναι εκφράσεις σύνεσης ή σωφροσύνης. Άρα δεν έχουν προοπτική.
Το πολιτικό σύστημα παραπαίει. Την ίδια στιγμή καλείται να διοικήσει. Την ίδια στιγμή που λιθοβολείται. Τι άλλο είναι αυτό από κορύφωση της παράνοιας; Ο διακεκριμένος Αδαμάντιος Πεπελάσης είπε ότι, όταν η ανεργία φτάσει στο 35%, θα έχουμε κοινωνική έκρηξη. Αλλά η πραγματική ανεργία είναι ήδη στο 35%, κοινωνική έκρηξη όμως δεν βλέπουμε. Διότι:
Η ανεργία εξαθλιώνει τον κόσμο, αλλά δεν τον ξεσηκώνει. Ο εξουθενωμένος πολίτης κοιτάει τι θα φάει, πώς θα ντυθεί, πού θα κοιμίσει τα παιδιά του αν βρεθεί άστεγος, δεν έχει χρόνο, ούτε διάθεση να κατέβει στους δρόμους. Γεγονότα σαν του 2008 θα ξαναγίνουν βέβαια, κάποιος Γρηγορόπουλος θα χάσει πάλι τη ζωή του, κάποια νέα Μαρφίν θα συγκλονίσει τον κόσμο, κάποια κτίρια θα καούν, κάποιες βιτρίνες θα σπάσουν. Όμως αυτό ΔΕΝ είναι ξεσηκωμός. Αυτά τα δυναμικά γεγονότα δεν τα παράγουν οι πεινασμένοι και οι ρακένδυτοι, ποτέ δεν τα παρήγαγαν οι εξαθλιωμένοι. Παράγουν εντυπώσεις, ποτέ όμως πολιτική ουσία. Τα παρήγαγαν οι διανοούμενοι (ας πούμε) που δεν τους έλλειπε ούτε το φαΐ, ούτε το καλό ρούχο, ούτε η επιβεβαίωση της ύπαρξης μετά τη διαδήλωση. Τα παρήγαγαν οι νέοι που δεν έπιασαν ακόμα δουλειά και δεν ξέρουν τι σημαίνει ακάλυπτη επιταγή, τα παράγουν οι νέοι, επειδή μουρλαίνονται από τον «οίστρο της γάτας».
Λοιπόν: Οι νέοι που μπορούν να ξεσηκωθούν, δεν θα ξεσηκωθούν εξ αιτίας της ανεργίας τους. Άλλωστε, για να μπουν στην παραγωγή, πρέπει να φύγουν από τους δρόμους της φωτιάς. Όταν όμως μπουν στην παραγωγή, θα ξεχάσουν τον «αγώνα». Έτσι γινόταν πάντα.
Τι κίνησε όμως ιστορικά τις επαναστάσεις;
Οι επαναστάσεις κινήθηκαν πάντα από τις ΙΔΕΕΣ. Ποτέ από την πείνα. Ποτέ δεν έγινε ανατροπή της εξουσίας από τον άνεργο λαό. Όταν οι Παριζιάνοι έκαψαν τη Βαστίλη το 1789, είχαν καθοδηγηθεί από τους διανοούμενους της εποχής. Το ίδιο ακριβώς έγινε και το 1917 στη Ρωσία του Τσάρου. Η μάζα χωρίς ιδεολογική καθοδήγηση είναι σκέτος χυλός.
Ιδού λοιπόν η αρχή: Ιδέες και καθοδήγηση. Σήμερα όμως δεν έχουμε ούτε ιδέες, ούτε καθοδήγηση. Δεν έχουμε ούτε πολιτικές, ούτε θρησκευτικές, ούτε φιλοσοφικές ιδέες. Δεν έχουμε ούτε επαναστατικά κόμματα, ούτε δόγματα. Ούτε καν αιρέσεις.
Ποιος λοιπόν θα κάνει την επανάσταση; Ο Φούφουτος; Σάμπως δεν βγήκαν οι «αγανακτισμένοι» στο Σύνταγμα; Βγήκαν. Και τι έγινε; Τίποτε! Δεν έγινε, επειδή με τη μούντζα ΔΕΝ πέφτει η Βαστίλη. Η μούντζα λειτουργεί ως υποταγή στη Βαστίλη. «Μουντζώνω και πάω σπίτι μου» σημαίνει ότι αποδέχομαι τη μοίρα μου. Το ίδιο σημαίνει και όταν σπάω τις βιτρίνες των μαγαζιών. Όταν συγκρούομαι στους δρόμους με την αστυνομία, σημαίνει ότι ΔΕΝ συγκρούομαι με την εξουσία, αλλά με το δαχτυλάκι της.
Ποιος θα μπορούσε να κάνει σήμερα την επανάσταση;
Κανείς, πλην της Ορθοδοξίας. Η οποία όμως έχει σοβαρό πολιτικό μειονέκτημα: Θα συνέδεε τη χώρα με τη Ρωσία. Μόνο με τη Ρωσία. Ίσον, απομόνωση.
Εναλλακτική και μοναδική λύση για την επανάσταση είναι η κοσμοπολίτικη Ελληνική Φιλοσοφία. Με σύνθημα την ανάσταση του Γένους, την αφύπνιση της Ελληνοσύνης, την απαλλαγή της από τη Ρωμιοσύνη και την Ορθοδοξία μαζί.
