Ο ποδοσφαιριστής Δημήτρης Αυγερινός, σ’ εκδήλωση χαράς για την άνοδο του Παναιτωλικού, στο πανελλήνιο πρωτάθλημα των έξι καλύτερων ομάδων της χώρας 1954 – 55. Ο παίκτης αυτός, ο ζογκλέρ ή σαλταπίδας κατά την έκφραση του αείμνηστου Ευάγγελου Ντζάνη, συμβούλου της ομάδας, πρωτοστατούσε στα νικητήρια ενσταντανέ. Ο Δημήτρης, προτού πιάσει τη ζωή από τα κέρατα, στα δεκαέξι του χρόνια, άφησε την γενέτειρά του Καβάλα κι εσωτερικός μετανάστης στον Πειραιά, έψαξε να βρει την θέση του στον κόσμο που ανοίγονταν μπροστά του.
Με οδηγό το γινάτι του, να γλυτώσει από το θανατηφόρο αγκάλιασμα της φτώχειας και τί δουλειά δεν έκανε στα πέτρινά του χρόνια.
Ξεκίνησε σαν τσαγκαροπαίδι και ύστερα σαν φορτοεκφορτωτής στην Λαχαναγορά του Πειραιά, έβλεπε το μέλλον του να ροδίζει, μόνο τα βράδια που κοιμότανε στα καρότσια μεταφοράς πάσης φύσεως προϊόντων, ενώ δίπλα του ξενυχτούσαν τα πάσης φύσεως πλουτοφόρα παρεμπόρια.
Έψαχνε συνεχώς ο Δημήτρης για κάτι πιο ανθρώπινο επάγγελμα κι επειδή όπως λέγεται «Το ζηλωτόν εύρετω» ο φιλοπρόοδος αυτός νεαρός με την υπομονή και την επιμονή του να πετύχει τον στόχο του, εργάστηκε στην μηχανοκαλλιέργεια. Εκεί δεν αποδέχτηκε την ιδιότητα του ανεύθυνου εργάτη, που παράγει γι’ άλλους τον πλούτο. Με την όρεξη για μάθηση και την ερευνητική μανία του, έγινε μηχανουργός με προοπτική στη δημόσια αυτή υπηρεσία. Παράλληλα δε, σα νεαρός δεν μπορούσε να μην ασχοληθεί με το παιχνίδι του ποδοσφαίρου. Φόρεσε την ποδοσφαιρική στολή μιας Πειραϊκής ομάδας και ευφραίνονταν στις ώρες της σχόλης.
Μία ενδεκάδα του Παναιτωλικού με τον “Πειραιώτη” (στα αριστερά) να είναι αρχηγός
Με τις ιδιότητες αυτές έγινε στο Αγρίνιο αρχιτεχνίτης στη νεοϊδρυθείσα μηχανοκαλλιέργεια και ποδοσφαιριστής στον Γ.Φ. Παναιτωλικός.
Τον γνώρισα σαν συμπαίκτη μου το 1951, που σαν πρωτάκι μάθαινα τα μυστικά της μπάλας, με προπονητή τον Δημητσάνα. Ήταν εύσωμος και γυμνασμένος, φιλικότατος με τους συμπαίκτες του, ασίμωτος σε λεβεντιά.
Δυο φορές με προστάτευε από νταήδες αντιπάλους. Σαν αμυντικός που έπαιζε δίπλα μου, επάνω του σταματούσαν οι επιθετικές κατεβασιές των αντιπάλων με βογγητά πόνου: «πού έπεσα μουρέ; Στα βράχια τσ’ Κλεισούρας;» μου είπε κάποτε ένας Αιτωλικιώτης επιθετικός. Ήταν βράχος στην Παναιτωλική άμυνα και οι φίλαθλοι, μόλις τον έβλεπαν να μπαίνει στο γήπεδο, μ’ εναέριες τούμπες ψιθύριζαν: «Ευτυχώς παίζ’ ου Πειραιώτσ’». Έτσι ο Καβαλιώτης Δημήτρης Αυγερινός, που ήρθε από τον Πειραιά, ρίζωσε στη ποδοσφαιρομάνα πόλη που αγάπησε και οι Παναιτωλικόπληκτοι μη γνωρίζοντας τ’ όνομά του τον βάφτισαν ο «Πειραιώτης» ψευδώνυμο που του έγινε κοινωνική ετικέτα. Όμως, ο χαρακτήρας του ασφυκτιούσε στην ανεμελιά του δημοσίου υπαλλήλου και στην ελεύθερη αγορά, καταξιώθηκε στον κλάδο της μηχανουργίας.
Έγινε πασίγνωστος στην αγορά με το όνομα που του έδωσε η εξέδρα: Μηχανουργείο ο «Πειραιώτης». Ο Πειραιώτης πρόκοψε στη ζωή του με τον ιδρώτα του και αυτοκινούμενος από την επιθυμία του να πετύχει τον εφηβικό του στόχο. Η έρευνα και η παραγωγική αξιοποίησή της, ήταν το μεράκι του που ανταγωνίζονταν κι αυτόν ακόμη τον έρωτά του, που με την πηνελόπια στοργή του, τον έκανε ευτυχισμένο σύζυγο, πατέρα και παππού. Με τις τέσσερες χαριτόβρυτες κόρες του και το σερνικό στερνοπαίδι του, απέκτησε τον τίτλο του πολύτεκνου ποδοσφαιριστή. Σαν εσωτερικός πρόσφυγας ο Πειραιώτης εγκαταστάθηκε στα προσφυγικά, που τόσο πλούτο πρόσφεραν στη καπνούπολη.
Στον Παναιτωλικό μας, επί μια δωδεκαετία αγκομαχούσε δίπλα – δίπλα και όλοι μαζί οι ποδοσφαιριστές με τον ιδρώτα μας για μελάνι, συνεχίζαμε στο γκρος – μπετόν τερέν, να γράφουμε την φιλοεκπαιδευτική ιστορία του συλλόγου, που σύγχρονες (προοδευτικές) αντιλήψεις τον κατάργησαν. Στα στερνά του όμως; Τσάκισαν τον αζύγωτο ανδρισμό του… Το ατύχημα της ζωής του, ήταν ο αδόκητος θάνατος του εγγονού του, που του έκοψε την όρεξη για ζωή. Ανάμεσα στην οικογενειακή του θαλπωρή ο Μήτσος έκλεισε τα μάτια του. Αν όμως ο Αυγερινός βασίλεψε, ο «Πειραιώτης» μένει στο επιχειρηματικό τοπίο και στη μνήμη των φιλάθλων του ερασιτεχνικού ποδοσφαίρου ο «Πειραιώτης» θα μείνει αξέχαστος όπως στην υπέροχη οικογένειά του!
Φίλε μου, γεια σου για πάντα!
Αρ. Μπαρχαμπάς
