Ξέρω. Δεν θέλεις να ψηφίσεις κανένα από τα παλιά κόμματα. Θέλεις κάτι καινούριο. Το πιο φρέσκο απ’ όλα. Για να αισθανθείς ότι, μόλις τώρα δα που ξύπνησες απ’ το λήθαργο, νίφτηκες, λούστηκες, χτενίστηκες, έβαλες τα καλά σου και βγήκες στην Αγορά να βρεις τους φίλους.
Ξέρω. Δεν ξέρεις ποιο από τα φρέσκα κόμματα θα ήταν καλύτερο απ’ τ’ άλλα να το ψηφίσεις. Θα σου το πω ευθέως: Ούτε κι εγώ.
Θα σου πω μόνο τι με συγκίνησε. Μέσα σ’ αυτό το καταθλιπτικό πολιτικό σκηνικό θα σου πω τι με συγκίνησε.
Έλαβα μια μέρα στο e-mail μια ειδοποίηση απ’ το γιο μου. Και με πληροφορούσε για μία συγκέντρωση στο «Δαναό», στην Αθήνα, όπου κάποιος τύπος καλούσε μέσω διαδικτύου όσους ήθελαν να συναντηθούν για να μιλήσουν. Ο άγνωστος αυτός τύπος έκαμε ακριβώς αυτό που ήθελαν να κάνουν πολλοί, μεταξύ των οποίων κι εγώ: Μία συνάντηση πολιτών που δεν θέλησαν ποτέ να γίνουν πολιτικοί. Η ομιλία θα μεταδιδόταν live από το Διαδίκτυο. Έστειλα την ειδοποίηση αυτή και σ’ ένα φίλο που διαδικτυακά επικοινωνούσαμε από καιρό. Στηθήκαμε όλοι μπροστά στον υπολογιστή και παρακολουθήσαμε τις ομιλίες. Ήταν όλες αυθόρμητες και ανεπιτήδευτες. Ο φίλος από τη Θεσσαλονίκη, στον οποίο είχα στείλει την ειδοποίηση, πήγε. Μίλησε κιόλας. Είπε και πώς έμαθε για την συγκέντρωση αυτή.
Ξέρω. Δε λένε τίποτε αυτά. Από μόνα τους δε λένε τίποτα. Λέει όμως κάτι ένα γεγονός: Αυτοί οι ανώνυμοι πολίτες, που ένοιωσαν να καταρρακώνεται η αξιοπρέπεια και η τιμή τους, αποφάσισαν να ιδρύσουν ένα κόμμα. Που, για πρώτη φορά δεν θα ερχόταν από τα πάνω. Θα ιδρυόταν από κάτω. Από τους πολίτες που ένοιωσαν θιγμένοι, προσβεβλημένοι.
Σου λέω λοιπόν ότι με συγκίνησε το εξής:
Οι πολίτες αυτοί ένοιωθαν βαθύτατα προσβεβλημένοι. Ντροπιασμένοι για την κατάντια της Ελλάδας που την ξεφτίλιζαν οι αρκουδιαραίοι στην Οικουμένη. Δεν ένοιωθαν ντροπιασμένοι ως άτομα, κάθε άλλο, ένοιωθαν ντροπιασμένοι ως Έλληνες. Οι πολίτες αυτοί δεν ήταν και δεν ένοιωθαν αγανακτισμένοι, όπως ένοιωθαν οι απελπισμένοι πατριώτες των πλατειών. Δεν ήθελαν να διαμαρτυρηθούν για τις περικοπές των μισθών και των συντάξεων, όσο και να πονούσαν γι’ αυτό, ήθελαν να θέσουν πρωτίστως ζήτημα αξιοπρέπειας και τιμής του πολίτη εντός και εκτός αυτού του κράτους, το πολιτικό σύστημα του οποίου λειτουργούσε ως μαφία και τα κόμματα του πολιτικού συστήματος είχαν καταντήσει πια κοινές συμμορίες. Δεν ήθελαν ούτε να διαδηλώσουν, ούτε να απεργήσουν, ούτε να κάνουν καταλήψεις, ούτε να σπάσουν βιτρίνες καταστημάτων, ούτε να κλείσουν λιμάνια, ούτε να συγκεντρωθούν στο Σύνταγμα για να μουντζώσουν τη Βουλή.
Ήθελαν μόνο να βάλουν φωνή και να πουν: Είμαστε κι εμείς εδώ! Εμείς που αισθανόμαστε αλλιώς. Δεν θελήσαμε ποτέ να γίνουμε πολιτικοί, όχι γιατί απεχθανόμασταν ως τώρα την Τέχνη της Πολιτικής, το αντίθετο, δεν ασχολιόμασταν με την Πολιτική επειδή την σεβόμασταν, επειδή αντιλαμβανόμασταν την Πολιτική ως αρετή, άρα έπρεπε να την τιμούμε ως ιερή και αμόλυντη. Τώρα λοιπόν που «ο κόμπος έφτασε στο χτένι», τώρα που πέραν πάσης αμφιβολίας οι ανίεροι πολιτικοί απαξίωσαν την Πολιτική, αισθανόμαστε ως εθνικό χρέος να παρέμβουμε και να δείξουμε ότι μπορεί να γίνει Πολιτική ΧΩΡΙΣ πολιτικούς, μπορεί δηλαδή να γίνει Πολιτική με Πολίτες. Και μάλιστα μπορεί να γίνει Πολιτική χωρίς “ισμούς”, χωρίς δόγματα, χωρίς χρεοκοπημένες κοσμοθεωρητικές ιδεοληψίες, γι’ αυτό και σύνθημά μας είναι “ούτε αριστερά, ούτε δεξιά, μόνο μπροστά”.
Είπαν: “Δεν υπάρχουν από μηχανής θεοί. Τη λύση θα τη δώσουμε εμείς, οι μέχρι χθες αμήχανοι”.
Αυτά με συγκίνησαν, πατριώτη! Έψαξα κι έμαθα ότι το φρέσκο αυτό κόμμα έχει το όνομα “Δημιουργία Ξανά”. Πρόεδρός του αναδείχτηκε με δημοκρατικές διαδικασίες ο ιδρυτής του, ο Θάνος Τζήμερος, εκείνος ο άγνωστος τυπάς που έκαμε καλά αυτό που θέλαμε να κάνουμε όλοι: Μακριά από τους πολιτικούς, μακριά από τις φίρμες, σε μια γωνιά, να συναντήσουμε φίλους που καίγονται να κουβεντιάσουν για την Ελλάδα και για τους Έλληνες…
