Οι πιο ωραίες αναμνήσεις της Ινές αποτελούνταν από περιπάτους κάποια κυριακάτικα πρωινά στην Αθήνα. Τα θυμάται και είτε χαμογελάει είτε προσπαθεί πολλές φορές να κρύψει τα δάκρυά της κουβεντιάζοντας με τον NISOS. Έχει μια περίεργη υπερηφάνεια η Ινές που της επιβάλλει να μη δείχνει την υπερβολικά ευαίσθητη και ευάλωτη πλευρά της έστω και απέναντι στον άντρα της ή στην κόρη της. Η εικόνα της δυναμικής, ανεξάρτητης γυναίκας που ωστόσο βρίσκεται πάντα στο πλευρό του συζύγου της και με καλόπιστη κριτική του επισημαίνει λάθη, παραλείψεις, σφάλματα ή τον παροτρύνει προς τη μία ή την άλλη κατεύθυνση αρέσει πολύ και στους δύο, γι αυτό εξάλλου έχουν καταφέρει να ζουν χωρίς εντάσεις και να προσπαθούν καθημερινά να βιώνουν το καθετί με αξιοπρέπεια και σεβασμό, με αλληλεγγύη και αγάπη. Όμως υπάρχουν κάτι στιγμές που την πιάνει το παράπονο και κλαίει σα μικρό παιδί στην αγκαλιά του, κάτι τέτοιες στιγμές λοιπόν αυτός την αγαπάει πιο πολύ.
Η Αθήνα είναι πολύ ωραία ιδίως το βράδυ, μία πόλη εκπληκτικής ομορφιάς αλλά βιασμένη πολλάκις, διατηρεί την κρυφή της γοητεία σε γειτονιές όπως το Μεταξουργείο, ο Κεραμικός, το Μοναστηράκι και τα αγαπημένα τους Εξάρχεια. Αυτή η μικρή γειτονιά της πρωτεύουσας με τους δικούς τους νόμους, τους ξεχωριστούς ανθρώπους και το ένδοξό παρελθόν. Τα Εξάρχεια με τους Αγίους τους αλλά και με τους Δαίμονές τους, που τόσο αρμονικά συμβιώνει ο Μπάμπης ο Φλου του Παύλου με τον άνθρωπο με το μπλέηζερ και τα χρυσά μανικετόκουμπα. Σε αυτήν τη γειτονιά τα κυριακάτικα πρωινά κατεβαίνουν και πίνουν τον καφέ τους, διαβάζουν την εφημερίδα τους και συνομιλούν με περίοικους, αναρχικούς, μετανάστες και λόγιους πάσης φύσεως βγαλμένους από μια διαφορετική εποχή. Η συζήτηση εκείνου του πρωινού έγινε κατόπιν αιτήματος κάποιων φίλων του NISOS να μετάσχει μαζί τους σε ένα «δίκτυο αυτοοργάνωσης». Σκοπός τους ήταν να καλυτερέψουν την εικόνα της πλατείας αλλά και κάποιων κοινόχρηστων χώρων με διάφορες παρεμβάσεις. Δυστυχώς εκ των υστέρων φάνηκε ότι αυτή η πολύ όμορφη πρωτοβουλία έγινε με ιδιοτέλεια επειδή υπήρχε πολύ μεγάλο ενδιαφέρον για την προσωπική προβολή των δημιουργών αυτής της κίνησης. Όταν δε, κλήθηκε να μιλήσει είπε χωρίς φειδώ.
«Μία αγωνία έχω και πρέπει να έχουμε, την καλυτέρευση της ποιότητας ζωής των ανθρώπων που επιλέγουν και μένουν σε αυτήν τη πανέμορφη γειτονιά. Η αυτοπροβολή οφείλει να μη μας απασχολεί ούτε στο ελάχιστο. Αποτελεί μεγάλη δυστυχία των ανθρώπων, να κινούνται από τις ματαιοδοξίες τους και όχι με γνώμονα την προσφορά τους στο κοινωνικό σύνολο, στο μικρόκοσμό τους. Αλλά πόσοι στα αλήθεια έχουμε προσπαθήσει να καλυτερέψουμε την ποιότητα της δικιά μας ζωής ώστε να μπορούμε να προσφέρουμε -από αυτό ακριβώς το περίσσευμα- στον διπλανό μας ή στην κοινωνία γενικότερα. Εξάλλου εδώ πάμε να αρχίσουμε ένα συλλογικό αγώνα με αξιοπρέπεια και -γιατί όχι- να καθορίσουμε πολιτικές πάντα με γνώμονα το κοινό καλό, όχι την επιβεβαίωση των ατομικών στρατηγικών και την κάλυψη της προσωπικής ανασφάλειας του καθενός από μας».
Ένα ρίγος διαπέρασε την Ινές και ένα δάκρυ κύλησε από τα μάτια της από χαρά επειδή ο άνθρωπός της δεν άλλαξε καθόλου, όπως πορεύτηκε τόσα χρόνια έτσι κάνει και τώρα. Ταπεινά και με αξιοπρέπεια…
Υγιαίνετε.
