Κάνουμε ακόμα σήμερα τα ίδια λάθη που κάναμε πάντα
Ας υποθέσουμε ότι ήξεραν. Είναι σίγουρο ότι ήξεραν. Από το 2008. Από το 2009. Ήξεραν ότι το τρένο εκτροχιάστηκε. Η Νέα Δημοκρατία που ήταν κυβέρνηση και το ΠαΣοΚ που ήταν αντιπολίτευση το ήξεραν καλά ότι η Ελλάδα πάει στο γκρεμό. Το είχε πει άλλωστε ο ίδιος ο Αντρέας Παπανδρέου: «Ή η Ελλάς θα μειώσει το δημόσιο χρέος ή το δημόσιο χρέος θα αφανίσει την Ελλάδα». Άρα ήξεραν ΟΛΟΙ. Ήξεραν από το 1980. Ήξεραν από το 1990. Ήξεραν από το 2000. Απλώς το μετακυλούσαν στον επόμενο. Το ίδιο έκαμε και ο Κώστας Καραμανλής όταν οι προειδοποιήσεις των Ευρωπαίων τεχνοκρατών ήταν κάτι παραπάνω από σαφείς: «Πάρτε μέτρα» του έλεγαν. Κι αυτός, αντί να πάρει μέτρα, έκαμε την πιο ηλίθια προεκλογική εκστρατεία που γνώρισε ποτέ ο τόπος. Με σκοπό να χάσει. Για να φύγει ευσχήμως. Και να πετάξει την «καυτή πατάτα» στον επόμενο. Όπως πάντα. Όπως όλοι…
Ο Γιώργος Παπανδρέου βγήκε στο λαό και είπε «λεφτά υπάρχουν». Μοίρασε δε και επιδόματα αλληλεγγύης για να πείσει! Κι όμως ήξερε ότι λεφτά ΔΕΝ υπάρχουν. Είπε το αντίθετο απ’ αυτό που ήξερε, προκειμένου να πάρει την εξουσία. Ήταν άλλωστε η τελευταία του ευκαιρία να γίνει πρωθυπουργός. «Ή τώρα ή ποτέ» σκέφτηκε. Προσπέρασε όλους τους δισταγμούς, τσαλαπάτησε όλους τους φραγμούς και, αεράτος, βγήκε να κατατροπώσει τον ήδη πανικόβλητο Καραμανλή, έναν Καραμανλή που ήταν τόσο πρόθυμος να ηττηθεί, όσο κανείς άλλος αρχηγός στην πολιτική ιστορία της χώρας. Είχε βεβαίως τον λόγο του: ΗΞΕΡΕ ότι εδώ, τώρα, πρέπει να παρθούν σκληρά μέτρα. Ήξερε ότι, όποιος τα πάρει το 2009, θα πάθει ακριβώς ό,τι έπαθε ο Γιώργος Παπανδρέου το 2011: Θα εξαφανιστεί από προσώπου γης…
Λοιπόν ήξεραν! Κανείς δεν έχει αμφιβολία πλέον. Ήξεραν και οι δυο. Ήξεραν όλοι. Και το ΠαΣοΚ και η Νέα Δημοκρατία. Ήξεραν (τουλάχιστον από το 2009) όπως ακριβώς το καταμαρτυρεί ο Προβόπουλος που τους ενημέρωσε. Αλλά δεν ήταν ο μόνος. Ήταν και ο Γιούνκερ. Ο Μπαρόζο. Και οι άλλοι… Ήξεραν όλοι παντού στον κόσμο, εκτός από τον Ελληνικό λαό… Που, στην τελική, θα έπρεπε να ξέρει κι αυτός, όμως αυτό δεν είναι καταδικαστέο, όπως είναι καταδικαστέο για τους αιρετούς εκπροσώπους του.
Και σηκώθηκε τώρα ένα κουρνιαχτός, μια αντάρα. Που λέει ότι: «Αφού ήξεραν, θα μπορούσαν να πάρουν μέτρα και, αν είχαν πάρει μέτρα, ο ένας ή ο άλλος ή και οι δύο μαζί, θα είχαμε αποφύγει το «μνημόνιο», δεν θα φτάναμε ως εδώ”.
Ψέμα! Κι αν δεν είναι ψέμα, είναι σίγουρα λάθος: Διότι: Αν ο Καραμανλής ή ο Παπανδρέου έπαιρναν τα μέτρα που χρειάζονταν το 2008 ή το 2009 «θα τους έτρωγε το μαύρο φίδι». Κανείς, μα ΚΑΝΕΙΣ, δεν θα συμφωνούσε με τα μέτρα που ΕΠΡΕΠΕ να πάρουν, ο πρώτος ή ο δεύτερος. Διότι τα μέτρα που έπρεπε να πάρουν, είναι ακριβώς αυτά που λέει το «μνημόνιο 1» και το «μνημόνιο 2»… Είχαν ιστορικό προηγούμενο οι πολιτικοί και ήξεραν ότι ήταν χαμένοι σε προσωπικό και κομματικό επίπεδο, εάν τολμούσαν να θίξουν το αμαρτωλό οικοδόμημα της μεταπολίτευσης. Είχαμε μπει μέσα στο μπουκάλι με το δόλωμα, όπως ο δάκος. Ήξεραν τα μέτρα που έπρεπε να ληφθούν, ήξεραν όμως και τι έγινε το 2001 με το ασφαλιστικό του Γιαννίτση. Γι’ αυτό και προσπαθούσαν ν’ αποφύγουν τα μέτρα, τόσο ο Καραμανλής το 2009, παρέδωσε την εξουσία για να ΜΗΝ λάβει αυτός τα μέτρα, όσο και ο Παπανδρέου το 2010, ο οποίος προσπαθούσε να ρίξει την ευθύνη των μέτρων στους κακούς ξένους και την καταραμένη «τρόικα». Αυτό ήταν το κόλπο στο οποίο ποντάρισε ο Παπανδρέου: Να μεταθέσει την ευθύνη των μέτρων στους κακούς δανειστές για να γλιτώσει αυτός από την οργή του λαού. Το ίδιο σκέφτονταν και όλοι στο ΠαΣοΚ: «Τι να κάνουμε; Δε μπορούμε να κάνουμε αλλιώς! Το θέλει η Τρόικα»…
Όμως ήταν η χειρότερη συνταγή. Και ήταν η χειρότερη συνταγή, επειδή ήταν κουτοπόνηρη. Γι’ αυτό δεν πήρε μέτρα ο Καραμανλής, γι’ αυτό και ο Παπανδρέου αναζητούσε το ΔΝΤ, για να πάρει εκείνο τα μέτρα και όχι ο ίδιος… Ο χειρισμός ήταν άθλιος. Κι εκεί που θα μπορούσαμε να πάρουμε τα μέτρα αυτά μόνοι μας, για να μην επαληθευτεί η προφητεία του Ανδρέα Παπανδρέου, φτάσαμε στον εξευτελισμό της Ελλάδας ενώπιον της Οικουμένης. Διότι οι ξένοι δεν είναι κατσαπλιάδες στην πολιτική, όπως ήταν τόσο ο Γιώργος Παπανδρέου, όσο και ο Κώστας Καραμανλής, τόσο το ΠαΣοΚ συνολικά, όσο και η Νέα Δημοκρατία συνολικά.
Ήρθαν λοιπόν αναπόφευκτα οι ξένοι και μας επέβαλαν ταπεινωτικά το «μνημόνιο». Τώρα φωνάζουμε για τα μέτρα που ΔΕΝ πήρε ο Παπανδρέου, αλλά ΔΕΝ φωνάζουμε για τα μέτρα που ΔΕΝ πήρε ο Καραμανλής. Είναι κι αυτό μια άλλη υποκρισία. Μία ακόμη αβλεψία, για να μην πούμε κάτι χειρότερο.
Αλλά ποια μέτρα θα έπρεπε να πάρει ο ένας ή ο άλλος, ώστε να μη φτάσουμε εδώ; Σ’ αυτό το θέμα, υποκριτικά, φαρισαϊκά, η Νέα Δημοκρατία «κάνει την πάπια». Όπως και το ΠαΣοΚ που υπέγραψε πρώτο. Η Νέα Δημοκρατία επίσης ΔΕΝ λέει την αλήθεια, ούτε γιατί αρνήθηκε το πρώτο «μνημόνιο», ούτε γιατί υπέγραψε το δεύτερο.
Η δική μας θέση κατ’ επανάληψη (και μάλιστα πολύ νωρίς) στην «Αναγγελία» ήταν: «Το μνημόνιο έπρεπε να το έχουμε κάνει μόνοι μας δέκα χρόνια νωρίτερα και δέκα φορές αυστηρότερο. Είναι αποτρόπαιο που επιτρέψαμε να μας το επιβάλλουν ταπεινωτικά οι ξένοι, είναι έγκλημα που με αυτόν τον τρόπο αφαιρέθηκε εθνική κυριαρχία».
Αυτή ήταν η θέση μας. Αυτή ΕΙΝΑΙ η θέση μας. Ότι τώρα οι δημοσιογράφοι των Μαζικών Μέσων Ενημέρωσης λαϊκίζουν (αυτοί μάλιστα το κάνουν πολύ χειρότερα από τους πολιτικούς) σημαίνει ότι αξίζει και σ’ αυτούς (μαζί μ’ εκείνους) η πιο μεγάλη χλεύη.
Αυτή την ώρα, αυτή την κρίσιμη ώρα, που το έθνος παραπαίει και απειλείται με αφανισμό, πρέπει τουλάχιστον να ομολογηθεί η ΑΛΗΘΕΙΑ στο λαό. Και να ειπωθεί δημόσια και καθαρά (από πολιτικούς ΚΑΙ δημοσιογράφους) ότι: Οι πολιτικοί ΔΕΝ πήραν τα μέτρα εγκαίρως, επειδή ΔΕΝ τα ήθελε ο λαός. Άρα ευθυνόμαστε όλοι.
Το τι σημαίνει ακριβώς αυτό, συνάγεται από την εκπληκτική είδηση της 11 Μαρτίου 2012: Ο λαός της Ελβετίας απέρριψε με ποσοστό 66,5% σε δημοψήφισμα πρόταση ενός εργατικού συνδικάτου για αύξηση των τεσσάρων εβδομάδων άδειας των εργαζομένων σε έξι εβδομάδες! Το απέρριψε ο ίδιος ο λαός!… Τι θα συνέβαινε στην Ελλάδα με ένα αντίστοιχο δημοψήφισμα; Το ποσοστό του ΝΑΙ στο αίτημα του συνδικάτου θα ήταν σε ποσοστό 96,5%… Αυτή είναι η διαφορά μιας ολόκληρης κουλτούρας… Και είναι καιρός ν’ αποφασίσουμε ποια κουλτούρα προτιμάμε και με ποια θα πορευτούμε στο μέλλον…
Κι αφού (μ’ αυτόν, όχι με άλλον τρόπο) ευθυνόμαστε ΟΛΟΙ για την εθνική ταπείνωση, στην οποία μας υποχρέωσαν οι δανειστές, να έρθουμε επιτέλους σε περίσκεψη και να κάνουμε τρία ταυτόχρονα πράγματα:
Πρώτον: Να πιάσουμε όλους τους μιζαδόρους και τους κλέφτες του Δημοσίου χρήματος. Να μην τους φυλακίσουμε. Όχι. Η χειρότερη τιμωρία είναι η κοινή χλεύη. Το χειρότερο μπουντρούμι δεν έχει κανένα νόημα, ούτε γι’ αυτούς που θα τιμωρηθούν, ούτε για μας που θα τους τιμωρήσουμε. Αλλά να δημευθεί πάραυτα η περιουσία που έκαμαν εντός και εκτός Ελλάδος. Η περιουσία των ιδίων, αλλά και της οικογένειάς τους. Ακόμα κι αν αυτό προκαλέσει και μερικές αδικίες. Η περιουσία τους να γίνει περιουσία του Δημοσίου, ώστε να επιστρέψει στο λαό, από τον οποίο εκλάπη. ΑΝ το κράτος με δήμευση περιουσιών των κλεπτών πάρει πίσω όλα όσα εκλάπησαν, η Ελλάς θα ξεχρεωθεί εν τω άμα.
Δεύτερον: Όχι μόνο να αποδεχτούμε καθ’ ολοκληρίαν τα μέτρα του «μνημονίου» που ψηφίστηκαν, αλλά και όλα εκείνα που ΘΑ ψηφιστούν. Να προσθέσουμε και δικά μας. Να νοικοκυρέψουμε επιτέλους το σπίτι μας με τον πιο αυστηρό τρόπο. Το οφείλουμε στα παιδιά μας. Το χρωστάμε στις επόμενες γενιές. Έχουμε υποχρέωση να υποφέρουμε εμείς για να περάσουν καλά τα παιδιά και τα εγγόνια μας, να ζήσει με αξιοπρέπεια η αυριανή Ελλάδα.
Τρίτον, να κάνουμε αμέσως εθνοσυνέλευση με εντολή για Νέο Σύνταγμα. Να κληθούν όλοι οι διακεκριμένοι Έλληνες, εντός και εκτός της χώρας για να δώσουν τα φώτα τους. Να ιδρύσουμε επιτέλους το κράτους που ΔΕΝ ιδρύθηκε ποτέ.
Εν κατακλείδι, τα μέτρα αυτού ή ενός άλλου «μνημονίου» ήταν απολύτως αναγκαία για να μη χαθεί η Ελλάδα και μαζί μ’ αυτήν οι Έλληνες. Ότι πληγώθηκε όμως η εθνική μας περηφάνια, δεν σημαίνει ότι έχουμε δικαίωμα να λέμε ό,τι θέλουμε και να πυροβολούμε στο γάμο του Καραγκιόζη. Οι αμετροέπειες να εκλείψουν. Οι μισθοί και οι συντάξεις έπρεπε να δεχτούν περικοπές. Τα περισσότερα επιδόματα έπρεπε να καταργηθούν. Τέλος. Το ζήτημα δεν είναι αυτό! Αφού ρίξουμε μία ματιά στον πίνακα των προβλημάτων μας, να βάλουμε στην κορυφή του πίνακα επειγόντως, ως κυρίαρχο ζήτημα, την ανόρθωση της πρωτογενούς παραγωγής, είναι στρατηγικό ζήτημα, η παραγωγή τροφίμων είναι ζήτημα εθνικής ασφάλειας, διότι (μόνο) μέσω της πρωτογενούς παραγωγής θα ξεκινήσει η δημιουργία ενός εκατομμυρίου θέσεων εργασίας, όχι μόνο στο χωράφι, καθώς νομίζουν οι πολλοί, αλλά και στην τυποποίηση των προϊόντων, την εμπορία, το μάρκετινγκ, τον τουρισμό. Η γεωργική και η κτηνοτροφική παραγωγή συνδέεται άμεσα και άρρηκτα με τον τουρισμό… Η χώρα πρέπει ν’ απενοχοποιήσει το επιχειρείν, είναι εθνική ανάγκη να καταστήσει ΑΡΕΤΗ το επιχειρείν…
Θέλουμε φρόνηση. Αυτό μόνο. Όσο είναι καιρός… Κανείς από μας όλους σ’ αυτή τη χώρα δεν έχει δικαίωμα να μιλάει με γεμάτο στόμα. Έχει όμως υποχρέωση να στρώσει τον κώλο του κάτω και να δουλέψει. Το πάρτυ τελείωσε…
