Δεν είναι κάθε μέρα «του Αη Γιαννιού»

ethniki-apogoiteusi

Όσοι παρακολούθησαν την Παρασκευή (11/10) το παιχνίδι της Εθνικής ομάδας με την αντίστοιχη της Σλοβακίας, μόνο ικανοποιημένοι δεν πρέπει να ένοιωσαν με όσα είδαν. Μπορεί το τελικό αποτέλεσμα να διατήρησε τις όποιες ελπίδες για απευθείας πρόκριση στο μουντιάλ, εφόσον έρθει (το πιο πιθανό)και η νίκη στο ματς με το Λιχτενστάϊν (η στήλη γράφτηκε πριν από αυτό), όμως η εικόνα του αντιπροσωπευτικού μας συγκροτήματος ήταν μάλλον απογοητευτική.

Ευτυχώς για εμάς που ο Μούχα έκανε τη γκάφα για highlights και μας έκανε δώρο τη νίκη με το απίθανο αυτογκόλ, αλλιώς δεν υπήρχε περίπτωση να σκοράρουμε ούτε «με σφαίρες» που λένε. Η εικόνα ήταν περίπου απογοητευτική και το ζητούμενο εντέλει είναι ποια τύχη μπορεί να έχει αυτή η ομάδα στην πιθανότητα της διαδικασίας των μπαράζ για την πρόκριση ή ακόμη περισσότερο ποια τύχη μπορεί να έχει στα τελικά του μουντιάλ, αν καταφέρει να πάει. Η τραυματική εμπειρία από το 1994 στις ΗΠΑ, επανέρχεται στη μνήμη και αρχίζει να δημιουργεί δυσάρεστους συνειρμούς.

Δυστυχώς η μέτρια εικόνα δεν έχει να κάνει μόνο με το συγκεκριμένο παιχνίδι, αλλά με τα τελευταία της εθνικής σε αυτά τα προκριματικά και εδώ είναι το άσχημο. Αν πούμε μάλιστα ότι επιχειρούμε να κάνουμε τη σύγκριση με την ισόβαθμη ομάδα «πολυβόλο» που λέγεται Βοσνία, τότε βρισκόμαστε στα πρόθυρα της κατάθλιψης πιο εύκολα κι από τη συνειδητοποίηση ότι βρισκόμαστε στην Ελλάδα του 2013, με την τρόϊκα και τα συναφή!

Μήπως άραγε να φταίει ο προπονητής γι’ αυτή την εικόνα ή οι ποδοσφαιριστές που φορούν τη φανέλα με το εθνόσημο; Σε πρώτη ανάγνωση πολλά μπορεί να πει κανείς και να καταλογίσει, όμως αν αναλύσουμε πιο ψύχραιμα και διεξοδικά το θέμα, άλλη είναι η κύρια αιτία. Η εικόνα της εθνικής μας ομάδας σε αυτά τα ματς, δεν διαφέρει και πολύ από την εικόνα του ελληνικού ποδοσφαίρου. Αυτό είναι το ελληνικό ποδόσφαιρο, αυτή και η «βιτρίνα» του που είναι φυσικά η εθνική ομάδα!

Ούτε εθνικό στυλ ποδοσφαίρου έχουμε στην Ελλάδα, ούτε στοιχεία βελτίωσης έχουμε δείξει τα τελευταία χρόνια (το αντίθετο μάλιστα), ούτε πρωτάθλημα ανταγωνιστικό με προσανατολισμό στην ποιότητα διαθέτουμε. Έχουμε βέβαια σκάνδαλα και δίκες για στημένα, παράγοντες (ευτυχώς όχι στο σύνολό τους) που στόχο έχουν άλλοτε την δική τους προβολή και άλλοτε την νοοτροπία που όλοι ξέρουμε, υποδομές και γήπεδα που μόνο ελκυστικά δεν είναι, ξενομανία (σε παίκτες και προπονητές) που δεν βοηθά. Αν δεν αλλάξουν όλα αυτά πως μπορεί να δούμε καλύτερες μέρες και να μπούμε στο χάρτη των προηγμένων ποδοσφαιρικά χωρών; Γίνεται; Δεν γίνεται!

Μα το 2004, μπορεί να πει κάποιος… Αφήστε το αυτό, μια φορά γίνονται τα θαύματα δεν είναι κάθε μέρα «του Αη Γιαννιού» που λέει κι ο σοφός λαός. Αλλά κι αυτό ανεκμετάλλευτο πέρασε…

Νόρα Καρατσικάκη - Κλινικός Διαιτολόγος - Διατροφολόγος