Κείμενο: Παντελής Φλωρόπουλος
Η Θεατρική Ομάδα του Παραδοσιακού Καλλιτεχνικού Εργαστηρίου ανέβασε το έργο του Νικολάου Λάσκαρη “αχ, αυτές οι πεθερές”, το είδαμε, αλλά δε μάθαμε ποτέ ποιος ήταν ο Λάσκαρης, τον λόγο του οποίου ακούσαμε την Τρίτη βράδυ 21 Ιουνίου στην αίθουσα του ΔηΠεΘε. Δε μας είπε κανείς ποιος ήταν, σε ποια εποχή έζησε, ώστε να μπούμε καλύτερα στο νόημα του έργου. Ζει ακόμα; Πέθανε; Ούτε το μικρό φυλλάδιο με τους συντελεστές της παράστασης έλεγε κάτι… Δεν ξέρω γιατί όλοι ξεχνούν τον συγγραφέα… Αυτό μέχρι τώρα γινόταν μόνο στα τραγούδια με τους στιχουργούς. Τώρα γίνεται και στα θεατρικά έργα… Άμα δεν θεραπεύσεις ένα κακό, επί χρόνια, γεννιέται και το επόμενο. Ξαφνικά νομίζεις ότι όλα είναι ανάπηρα γύρω σου, ακόμα και οι ομορφιές… Έπρεπε να γυρίσουμε στο σπίτι και να ψάξουμε μόνοι μας για το ποιος ήταν ο Νικόλαος Λάσκαρης…
Λοιπόν ο Λάσκαρης γεννήθηκε το 1868 και πέθανε το 1945. Ήταν θεατρικός συγγραφέας και ιστορικός του θεάτρου. Νωρίς αφοσιώθηκε στο θέατρο, με το οποίο είχε ήδη ασχοληθεί ως μεταφραστής, όταν ήταν ακόμη φοιτητής. Η πρώτη κωμωδία του, «Ο Μίδας και ο κουρεύς του», είχε ανεβεί στο θέατρο το 1887. Έγραψε δεκάδες κωμωδίες, επιθεωρήσεις, οπερέτες και μονόπρακτα.
Ο Λάσκαρης είχε γερή τεχνική και πηγαίο χιούμορ, αλλά δεν κατόρθωσε να γράψει έργα με χαρακτήρες και βαθιά κοινωνική παρατήρηση. Η παραγωγή του είναι πολύ επικαιρική και ανεκδοτολογική. Ως ιστορικός του θεάτρου, δημοσίευσε τα έργα «Ιστορία του ρωμαϊκού θεάτρου», «Θεατρικόν γαλλοελληνικόν λεξικόν» και «Ιστορία του νεοελληνικού θεάτρου». Το τελευταίο αυτό είναι και το έργο της ζωής του και εκείνο για το οποίο το όνομά του θα μείνει στη νεοελληνική ιστορία.
Μαθαίνοντας αυτά… εξηγήσαμε αμέσως τι… δεν μας άρεσε στην παράσταση του Παραδοσιακού Καλλιτεχνικού Εργαστηρίου (και για να το πούμε λαϊκά με την άδειά σας) τι μας ξενέρωσε! Ένα έργο που γράφηκε εκατό χρόνια πριν, το 1909 για την ακρίβεια, χωρίς ποτέ ο συγγραφέας του να καταφέρει να πλάσει χαρακτήρες, με ένα θέμα πεθερών που… δεν ισχύει πια… τι μπορεί να πει στον θεατή το 2016;
Ήταν λοιπόν μια άτυχη επιλογή έργου που, δυστυχώς, εγκλώβισε σε πολύ χαμηλές ατμόσφαιρες τις φιλότιμες καταθέσεις ψυχής των ερασιτεχνών ηθοποιών του Εργαστηρίου, οι οποίοι έπρεπε να γίνουν τιτάνες για να “σηκώσουν” σε υποφερτά επίπεδα ένα τόσο παρωχημένο έργο. Ανθρωπίνως αδύνατο!
Φιλικά, φιλικότατα, θέλουμε να σημειωθεί κάπου, κάπως, ότι η επιλογή θεατρικού έργου για ν’ ανεβεί από μια ομάδα ερασιτεχνών ηθοποιών είναι μια πολύ σοβαρή υπόθεση, αποτελεί δε μία θεμελιώδη συνθήκη, ικανή να μην τους αδικεί, να μην υπονομεύει τη μεγάλη προσπάθεια για την υπέρβαση του εαυτού τους που – για την προσωπική λύτρωσή τους – επιχειρούν μέσω ενός θεατρικού ρόλου.
Ευχαριστηθήκαμε όμως που το Παραδοσιακό Καλλιτεχνικό Εργαστήρι έβαλε συμβολικό εισιτήριο 3 ευρώ. Είχαμε υποστηρίξει την ιδέα σε προηγούμενο άρθρο κι εδώ το είδαμε να εφαρμόζεται. Θα είναι καλό να το καθιερώσουν όλοι οι ερασιτεχνικοί θίασοι, παρά το γεγονός ότι η ιδέα του τζάμπα έχει πολλούς οπαδούς. Ίσως σε κάποιο άλλο άρθρο αναλύσουμε το πώς και το γιατί επιβάλλεται το εισιτήριο. Είναι πολύ πιο σημαντικό απ’ όσο ακούγεται!
Κάτι ακόμα: Παρακολουθώντας διάφορες πολιτιστικές εκδηλώσεις από διάφορους πολιτιστικούς οργανισμούς της πόλης, διαπιστώσαμε, χρόνια τώρα, ότι σε κάθε μία από αυτές τις εκδηλώσεις εμφανίζεται από το πουθενά μία άγνωστη κοινότητα της πόλης που δεν εμφανίστηκε στην προηγούμενη, ούτε θα εμφανιστεί στην επόμενη. Εμφανίζεται και, μετά, χάνεται! Δεν την ξαναβλέπεις πουθενά! Που σημαίνει ότι: Οι Πολιτιστικοί Οργανισμοί, οι ερασιτεχνικοί θίασοι εν προκειμένω, κινητοποιούν διάφορες ομάδες δημοτών, ενεργοποιούν κλειστές κοινότητες μέσα στο σώμα της πόλης, όπου διατηρούνται αόρατοι διαχωρισμοί, χωρίς γέφυρα επικοινωνίας μεταξύ τους… Κοινωνιολογικά θα εξηγηθεί τώρα γιατί αποτυγχάνει μια τοπική εφημερίδα να συγκινήσει περισσότερους από πεντακόσιους αναγνώστες, αν και το κάνει σε μια επαρχιακή μεγαλούπολη!
Από αυτή την παρατήρηση πηγάζουν δύο τινά: Πρώτον, η προσφορά αυτών των (λίγων, εν τέλει) ανθρώπινων μονάδων που κρατάνε όρθιους αυτούς τους Πολιτιστικούς Οργανισμούς, είναι τεράστια και τους πρέπει η μέγιστη τιμή. Δεύτερον, η προσφορά τους χρειάζεται μία ακόμα συνθήκη για να ολοκληρωθεί: Μία “θεσμική στέγη”. Που είναι δουλειά του Δήμου. Για τον σχεδιασμό της οποίας απαιτείται βεβαίως μία γνωστική, κάποια φιλοσοφημένη τελοσπάντων προσέγγιση. Μία “θεσμική στέγη”, η οποία θα δημιουργούσε έναν οριζόντιο και κάθετο συνεκτικό ιστό ανάμεσα στις διοικήσεις των συλλόγων και στις κοινότητες που ο κάθε σύλλογος με την δράση του ενεργοποιεί.
Λέγοντας αυτά μάλλον ματαιοπονούμε, γιατί οι τοπικοί άρχοντες δεν διαβάζουν Τοπικό Τύπο, άρα μιλάμε στο βρόντο. Ωστόσο δεν πάει τίποτα χαμένο! Κάποιος από τους αναγνώστες που θα γίνει κάποτε τοπικός άρχων και διαβάζει από τώρα Τοπικό Τύπο, ίσως τότε να το θυμηθεί και να το κάνει…
ΔΙΑΝΟΜΗ ΡΟΛΩΝ (με σειρά εμφάνισης): Ιωάννης Παλιομήτρος (Δημητράκης Λάστης) Αντώνης Δουργούνογλου (Παντελής, υπηρέτης), Κωνσταντίνα Πουλάκη (Νόρα), Βασιλική Καραμπούλη (Έμμα), Νικόλαος Ζάχος (Γιαβρής), Αμαλία Ιωάννου (Μπασδάνης), Νεκταρία Θεμελή (Θεανής), Μαριάννα Μαργώνη (Γιάννης, υπηρέτης), Ειρήνη Φίλου (Στρούμπη), Χρυσούλα Μπερίκου (Συνυφάδα), Ελένη Κωλέττη (Συνυφάδα), Αντιγόνη Τσακούμη (Μάνια), Ιωάννης Ντίνος (Αστυφύλακας – Δικαστικός κλητήρας), Ιφιγένεια Σαββοπούλου (Μάσιγκα), Χρήστος Κυριαζής (Τερέντης), Γρηγόρης Σταύρου (Στρούμπης).
ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ, επιμέλεια σκηνικών και κοστουμιών, επιμέλεια αφίσας: Ιωάννης Ντίνος. Σκηνικά: Βεστιάριο ΔΗΠΕΘΕ Αγρινίου. Κοστούμια: Βεστιάριο ΔΗΠΕΘΕ Αγρινίου και Παραδοσιακό Καλλιτεχνικό Εργαστήρι. Φροντιστής σκηνής: Νίκος Βελτσίστας. Φωτισμοί -Ήχος: Δημήτρης Παπαδάκης, Ευαγγελία Τηγανίτα. Φωτογράφηση αφίσας: Παναγιώτης Καλτσάς. Μακιγιάζ: Hondos Center
Η θεατρική ομάδα του Παραδοσιακού Καλλιτεχνικού Εργαστηρίου
…ξεκίνησε στις αρχές του 2013 στην στέγη του Παραδοσιακού Καλλιτεχνικού Εργαστηρίου. Μέσα στους στόχους της λειτουργίας της, δεν είναι μόνο η εκάστοτε θεατρική παράσταση αλλά κυρίως η μύηση των μελών της στην τέχνη του θεάτρου γενικότερα με θεωρητικά και τεχνικά μαθήματα. Οι παραστάσεις που έχουν δοθεί μέχρι τώρα, είναι αποτέλεσμα σκληρής ομαδικής δουλειάς με κίνητρο την αγάπη για το θέατρο.
Το «Παραδοσιακό Καλλιτεχνικό Εργαστήρι» είναι ένας πολιτιστικός σύλλογος μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα. Από το 1999 έχει διαρκή παρουσία στα πολιτιστικά δρώμενα της πόλης του Αγρινίου, διατηρώντας στο ενεργητικό του τμήματα παραδοσιακού χορού, χορωδίας , θεατρική ομάδα και τη φωτογραφική ομάδα Art8.
Για την πραγματοποίηση της παράστασης συνέβαλαν με κάθε τρόπο όλα τα μέλη της θεατρικής ομάδας. Το κόστος της παραγωγής καλύπτεται από το ταμείο του συλλόγου και τις ευγενικές χορηγίες των υποστηρικτών του.
Δείτε φωτογραφίες:
Photo-Right: Paravatos Photography (τηλ. 6937 244788, mail: [email protected])
