Τι να πεις! Ότι θα γίνουμε «Έλληνες της διασποράς», δεν το περίμενα. Ότι θ’ αναγκαστούμε να φύγουμε απ’ αυτόν τον τόπο, γιατί ο ξυπόλητος στρατός του Ξέρξη ήρθε να μείνει για πάντα, δεν το περίμενα.
Όχι, Γιάννη μ’, ας αφήσουμε αυτή την καραμέλα περί του ρατσισμού των Ελλήνων. Δεν είναι ρατσισμός να θέλω τον τόπο μου για τους Έλληνες και να στραβοκοιτάω το πλήθος των ξένων. Σε καλώ να δεις στο Διαδίκτυο ένα βίντεο του μεγάλου Ευρωπαϊκού καναλιού EURONEWS που δείχνει έναν όχλο μουσουλμάνων σε δρόμο του Πειραιά ν’ αυτομαστιγώνεται. Κοίτα το. Κι έλα να κουβεντιάσουμε.
Δεν είναι το μόνο.
Και δεν πρόκειται για φιλοξενία των κατατρεγμένων. Όχι πια. Εδώ πρόκειται για εισβολή. Στο όνομα ποιας ιδέας να κρυφτούμε πίσω από το δάχτυλό μας; Στο όνομα ποιας αριστεροσύνης να συνεχίσουμε αυτό το δόγμα της φιλοξενίας ξένων; Στο όνομα ποιας δημοκρατικότητας να σιωπήσουμε;
Εδώ έχουμε τώρα δύο επιλογές. Ή, μάλλον, θα τις έχουμε σε λίγο: Να διώξουμε αυτούς τους ανθρώπους και να τους στείλουμε στην πατρίδα τους ή να φύγουμε εμείς από δω. Όχι μόνο τα παιδιά μας, αλλά κι εμείς.
Εγώ δεν έχω τρίτη λύση, Γιάννη μ’. Είμαι εναντίον της βίας. Δε μπορώ να πάρω το ρόπαλο ανά χείρας. Αν και γνωρίζω καλά ότι «όπου δεν πίπτει λόγος, πίπτει ράβδος».
Η βία όμως είναι εδώ. Οι άνθρωποι αυτοί βρίσκονται στη χώρα μου δια της βίας. Αυτή δε η βία του άοπλου στρατού του νέου Ξέρξη είναι βία σε βάρος μου. Είναι βία σε βάρος των παιδιών μου. Είναι βία σε βάρος του τόπου μου. Κι εγώ καλούμαι να πάρω θέση. Να βγω από το κουκούλι μου, να πω δύο λέξεις.
Τι να πω, Γιάννη μ’;
Ότι θα γίνουμε «Έλληνες της διασποράς», δεν το περίμενα. Ότι θ’ αναγκαστούμε να φύγουμε απ’ αυτόν τον τόπο, γιατί ο ξυπόλητος στρατός του Ξέρξη ήρθε να μείνει για πάντα στον τόπο μου, δεν το περίμενα.
Θα σου πω ευθέως ότι:
Ξέρω πολύ καλά τι θέλω. Ξέρω ποιο είναι το σωστό. Αλλά δεν τολμώ να το πω. Διότι καραδοκεί εκειδά ο κάθε αριστερούλης για να με σταμπάρει ως ρατσιστή και φασίστα.
Από τι να φυλαχτώ, Γιάννη μ’; Από τον ξυπόλητο στρατό του νέου Ξέρξη ή από τον αριστερούλη που μασάει ακόμα την καραμέλα του διεθνισμού;
Εγώ, τώρα, ξέρω ένα πράγμα: Ότι αυτός ο τόπος σε λίγο δεν θα μου ανήκει. Η Ελληνική σημαία θα καταργηθεί. Κάπου και πού θ’ ακούς κάναν ξέμπαρκο να μιλά Ελληνικά. Οι νέοι θα φύγουν. Θα μείνουν οι ανήμποροι και οι βλάκες. Το Ισλάμ θα επιστρέψει στη χώρα από την οποία έφυγε το 1821. Θα είναι πολύ πιο φανατικό από το Ισλάμ των Τούρκων. Δες τι συμβαίνει στην Αίγυπτο, σε όλες τις αραβικές χώρες και στην Ανατολή.
Να μη σου πω περισσότερα για το τι ΘΑ γίνει. Να μη σου πω τι θα γίνει, αν αυτοί οι τύποι φέρουν τις γυναίκες τους εδώ, καθώς λέει στο πρόγραμμά του ο ΣΥΡΙΖΑ, να μη σου πω για τη μπούργκα που θα φορέσουν οι κόρες μας. Θέλω να σου πω κάτι γι’ αυτό που πρέπει να γίνει τώρα:
Εγώ ρόπαλο δεν παίρνω. Δεν θα σηκώσω το χέρι μου να δείρω κανέναν ξένο. Δεν τον προσβάλλω καν, όταν τον συναντώ στο δρόμο. Μπορεί να του πω ακόμα και «γεια σου, τι κάνεις;» αν το φέρει η περίσταση.
Όμως…
Ή θα φύγω από δω ή θα πεθάνω. Όπως πέθανε η Πηνελόπη Δέλτα όταν μπήκαν στην Αθήνα οι Γερμανοί. Δεν αντέχω να βλέπω σκλαβωμένη τη χώρα μου στον ξένο όχλο.
Η άλλη λύση είναι να λειτουργήσει κάποτε το άθλιο κράτος μας και να στείλει αυτούς τους ανθρώπους στην πατρίδα τους. Αν δεν το κάνει, γιατί να είμαι πολίτης στην πατρίδα μου;
