Η ΜΗ συμμετοχή του πολίτη στην πολιτική άρχισε με τη ΜΗ συμμετοχή του στα κόμματα.
Η αποχή του πολίτη δεν εμφανίζεται μόνο στην κάλπη, αλλά, κυρίως, στην κοινωνία, στον καθημερινό δημόσιο διάλογο, εκφράζεται με την αδυναμία αυτού του διαλόγου.
Η αποχή όμως από την κάλπη και την πολιτική μετατρέπει τον πολίτη σε θεατή των πολιτικών δρώμενων.
Ο θεατής της πολιτικής δεν διαφέρει από τον θεατή ενός ποδοσφαιρικού αγώνα. Ο θεατής νομίζει ότι αυτός, αν έπαιζε, θα έβαζε το γκολ που χάνει ο Μέσι, νομίζει ότι θα έστηνε καλύτερα στο γήπεδο την Μπάγερν, απ’ ό,τι την έστησε ο Γκουαρντιόλα.
Είναι η στιγμή που “χάνεται η μπάλα”.
Γιατί είναι η στιγμή που ο πολίτης πιστεύει ότι αυτός, αν ήταν πρωθυπουργός, δεν θα κόβονταν ποτέ οι συντάξεις, ούτε οι μισθοί, δεν θα υπήρχε καθόλου ανεργία…
Για να εκπαιδευτεί αυτός ο πολίτης στα κοινά και ν’ αποκτήσει μία στοιχειώδη πολιτική συμπεριφορά, χρειάζεται η συμμετοχή του στις κοινές αποφάσεις.
Στο τρέχον πολίτευμα αυτή η συμμετοχή εκφράζεται με συμμετοχή του πολίτη σ’ ένα κόμμα. Σε όποιο κόμμα. Με όποια ιδεολογία, αριστερή ή δεξιά.
Οι αρνητές των κομμάτων είναι αρνητές της Δημοκρατίας. Θα μπορούσε να τους πείσει όμως το επιχείρημα ότι “τα κόμματα είναι για τους κατώτερους πολίτες”. Οι ανώτεροι πολίτες δεν χρειάζονται ούτε κόμματα, ούτε αστυνομία, ούτε δικαστές για να είναι τέλειοι πολίτες.
Η έκφραση “τα κόμματα είναι για τους κατώτερους πολίτες” αποτελεί παράφραση της φράσης του Αγίου Αντωνίου που έλεγε ότι “η θρησκεία είναι για τους κατώτερους πιστούς”. Κι εννοούσε ότι οι ανώτεροι πιστοί, αυτοί που είχαν κατανοήσει την έννοια του Θεού, δεν χρειάζονται την θρησκεία για να τους οδηγεί. Αντιλαμβανόταν την θρησκεία ως δρόμο που οδηγεί κάπου μακριά κι εκεί μακριά ήταν η υψηλή έννοια του Θεού.
Το ίδιο ισχύει και με τα κόμματα στην Δημοκρατία. Η συμμετοχή του πολίτη σ’ αυτά είναι ο δρόμος που οδηγεί κάπου μακριά κι εκεί μακριά είναι η υψηλή έννοια του ιδανικού πολιτεύματος.
Με άλλα λόγια, ο ανώτερος πολίτης δεν χρειάζεται το κόμμα. Όμως μπαίνει σ’ αυτό για χάρη του ανεκπαίδευτου πολίτη, “κατεβαίνει” συνειδητά στο επίπεδο του αδιαμόρφωτου πολίτη, όπως έκανε ο Άγιος Αντώνιος για την θρησκεία: “Κατέβαινε” συνειδητά στο επίπεδο του αδιαμόρφωτου πιστού, θυσιάζοντας ένα μέρος της δικής του ύψωσης.
Η Πολιτική, όπως και ο Θεός, είναι έννοιες κατανοητές μόνο από τα ανώτερα πνεύματα, πολιτικά ή θρησκευτικά αντιστοίχως.
Εξ αυτού, τα κόμματα είναι χρήσιμα στην Δημοκρατία, επειδή καλλιεργούν την συμμετοχή του πολίτη και, μέσω αυτής, καταπολεμούν την ομαδική κατάθλιψη.
Αν είναι να καταργήσουμε τους πολιτικούς, σημαίνει ότι πρέπει να καταργήσουμε τα κόμματα. Κι αν είναι να καταργήσουμε τα κόμματα, σημαίνει ότι πρέπει να καταργήσουμε τη Δημοκρατία.
Όταν όμως καταργείς τη Δημοκρατία, πρέπει να ξέρεις με τι θα την αντικαταστήσεις. Αν η κατάργηση έρθει ως φυσική φθορά, ξέρουμε πού θα οδηγήσει: Στην δικτατορία.
Για να ΜΗ γίνει αυτό, πρέπει να σταματήσουμε την φυσιολογική φθορά ενός πολιτεύματος. Κι αν δε γίνεται, να προκαλέσουμε τη γέννηση ενός νέου, ώστε να διατηρηθεί ο έλεγχος του Ανθρώπου πάνω στο πολίτευμα.
Ποιο λοιπόν είναι καλύτερο πολίτευμα από την Δημοκρατία;
Για να επικαλεστούμε τον Πλάτωνα, καλύτερο πολίτευμα από την Δημοκρατία είναι η Πολιτεία των αρίστων.
Αλλ’ αυτό έχει πολλά προβλήματα: Ποιος θ’ αποφασίσει και με ποιον τρόπο θα διακρίνει ότι αυτοί είναι οι άριστοι και οι άλλοι δεν είναι, ώστε να προκύψουν οι άρχοντες;
Αν αφαιρέσουμε από τους υπολογισμούς μας τον Θεό ή τους θεούς που έχουν τη δύναμη να κάνουν θαύματα στη διοίκηση της Ελλάδας ή του κόσμου, η δυνατότητα που έχει ο άνθρωπος, είναι περιορισμένης ισχύος. Για να είμαστε λοιπόν λογικοί, ας υιοθετήσουμε μία συμβατική προσέγγιση, ώστε να κάνουμε (κατά το δυνατόν) το καλύτερο:
Ξεκινάμε από την τεκμηριωμένη διαπίστωση ότι η Δημοκρατία των αιρετών έχει αποτύχει. Ως συστατικά της Δημοκρατίας των αιρετών, τα πολιτικά κόμματα έκλεισαν τον ιστορικό κύκλο τους.
Υπάρχει λοιπόν η πρόταση να κάνουμε ένα βήμα παραπέρα: Να θυμηθούμε αυτό που έκαναν οι αρχαίοι Αθηναίοι, να προσαρμόσουμε στο σήμερα την σκέψη και την πράξη τους, να ιδρύσουμε την Δημοκρατία των κληρωτών.
Όσο σίγουρο είναι ότι η Δημοκρατία των αιρετών απέτυχε, άλλο τόσο σίγουρο είναι ότι η Δημοκρατία των κληρωτών δεν θα είναι η ιδανική, θα είναι όμως απείρως καλύτερη από την Δημοκρατία των αιρετών που εμφάνισε όλα πια τ’ αδιέξοδά της.
Ναι, για να μπουν στην κληρωτίδα οι πολίτες που θ’ αναλάβουν την ευθύνη της διοίκησης για ένα έτος, απαιτείται κάποια “διαλογή”. Το θέμα όμως αυτό δεν είναι του παρόντος.
Εστιάζουμε στο εξής απλό: Με την Δημοκρατία των αιρετών που κράτησε δύο αιώνες περίπου, είναι προδιαγεγραμμένη η κατάληξη, πάει ντουγρού στην δικτατορία των ολίγων. Με την Δημοκρατία των κληρωτών όμως μπορεί η ανθρωπότητα να πορευτεί καλά για δύο αιώνες ακόμα.
‘Όσοι όμως αρνούνται την Πολιτική και τους πολιτικούς, αντιτείνουν σ’ αυτή την ιδέα το εξής και λένε: “Μπορούν ν’ αναλάβουν την διοίκηση του κράτους οι τεχνοκράτες”. Και συμπληρώνουν: ‘Οι πολιτικοί δεν χρειάζονται”.
Το 92% του Ελληνικού λαού λέει ΑΥΤΟ σήμερα. Καταγράφηκε σε έρευνα. Που σημαίνει ότι η Δημοκρατία ΚΑΤΑΡΓΕΙ τον εαυτό της.
Φτάσαμε λοιπόν σ’ αυτό: Τόσοι πολλοί άνθρωποι να λένε ότι “οι πολιτικοί δεν χρειάζονται”. Είναι και απόλυτοι: “Μπορούν να κάνουν όλη τη δουλειά οι τεχνοκράτες”.
Είναι τόσο εκτεταμένο αυτό που θα ήταν ηλίθιο να το αγνοήσεις…
Η τρομακτική αυτή ιδέα έγινε ήδη καθολική. Αν υλοποιούταν κιόλας, αν, ας πούμε, οδηγούσε σε ολική αποχή από τις εκλογές, θα κατέληγε νομοτελειακά σε απολυταρχικό καθεστώς.
Τι θα κάνεις άραγε απέναντι σ’ αυτή την τρομερή ιδεολογική σύλληψη;
Το μόνο που μπορείς να κάνεις, είναι να σηκώσεις τα χέρια ψηλά, να παραιτηθείς από έναν τέτοιο αδιέξοδο διάλογο. Μια τέτοια (καθολική, αλλά πρωτόγονη) σκέψη είναι από τη φύση της αδιάλλακτη. Κάθε συζήτηση επ’ αυτού αποτελεί ματαιοπονία.
Ας επιχειρήσουμε όμως να διατυπώσουμε κάποια ουσιώδη διαφορά ανάμεσα στους πολιτικούς και τους τεχνοκράτες μιλώντας μ’ ένα παράδειγμα:
Κληρονόμησες από κάποιον θείο ένα γιαπί. Κι αποφασίζεις να το κάνεις κατοικήσιμο, να στεγάσεις την οικογένειά σου. Τι θα κάνεις; Θα πας στον τοπογράφο, στον συμβολαιογράφο, στον λογιστή, στον εφοριακό, θα καλέσεις έναν μηχανικό να σου πει για την στατικότητα του κτηρίου, τον υδραυλικό, τον ηλεκτρολόγο, τον σοβατζή, τον μαραγκό, τον σιδερά για τα κάγκελα του μπαλκονιού κ.λ.π.
Όλοι αυτοί είναι τεχνοκράτες. Και διαλέγεις τον καλύτερο στο είδος του, επειδή θέλεις να γίνει άριστη δουλειά παντού. Εσύ παραμένεις σε όλες τις περιπτώσεις ο ιδιοκτήτης του κτηρίου. Θα γίνεις ο κάτοικος και ο χρήστης. Άρα εσύ θα συντονίζεις τις εξειδικευμένες γνώσεις των τεχνοκρατών. Καθένας από τους τεχνοκράτες που κάλεσες έχει ορισμένη αποστολή, εσύ συνδέεις τη δουλειά του κάθε τεχνοκράτη με τη δουλειά του άλλου τεχνοκράτη.
Με τι εφόδια κάνεις αυτό το δύσκολο έργο;
Με τα εφόδια του νουνεχή και του νοικοκύρη. Που δεν χρειάζεται να είναι εξειδικευμένος στην υδραυλική τέχνη ή στην ηλεκτρολογική για να κατοικεί το σπίτι του. Αρκεί να ξέρει πότε χρειάζεται ο υδραυλικός και πότε ο ηλεκτρολόγος για να καλεί κάθε φορά τον αρμόδιο.
Κι αυτό σημαίνει ότι ως πολίτης εκπαιδεύεσαι για το ενδεχόμενο να κληθείς κάποια ώρα ν’ αναλάβεις γενικές ευθύνες. Τα κοινά που λέμε. Για τις ειδικές είναι οι τεχνοκράτες.
Αλλά και να μην κληθείς ποτέ, φτάνει που έχεις ΠΟΛΙΤΙΚΗ σκέψη και πράξη ως πολίτης. Αυτό είναι το κύριο.
Λοιπόν, ιδιοκτήτης του κράτους είναι ο λαός.
Αν καλέσεις τους τεχνοκράτες να κάνουν τη δουλειά του νοικοκύρη, όσο καλοί και νά ‘ ναι στη δουλειά τους, εκεί που η δουλειά του ενός τεχνοκράτη συνδέεται με τη δουλειά του άλλου, θα γίνει μπάχαλο. Ο τεχνοκράτης θα κάνει καλά την δική του δουλειά, όμως θα κάνει άθλια τη δουλειά των άλλων.
Άρα: Πολιτικός είναι ο εκπρόσωπος του ιδιοκτήτη λαού. Και τέτοιος εκπρόσωπος μπορεί να είναι ο καθένας που γνωρίζει πότε καλείς τον υδραυλικό, πότε τον ηλεκτρολόγο, πότε τον μαραγκό για να σου κάνει τη δουλειά που ξέρει καλά.
Ο ιδιοκτήτης του σπιτιού που καλεί τους τεχνοκράτες, δεν χρειάζεται να είναι εξειδικευμένος σε καμία τέχνη για να είναι ιδιοκτήτης του σπιτιού του. Αρκεί να μην αμελεί καμία από τις επισκευές που απαιτούνται. Αυτό σημαίνει ότι μπορεί να γίνει υπουργός, ακόμα και πρωθυπουργός ο οιοσδήποτε ανειδίκευτος πολίτης.
Είπαμε όμως: Ο αιρετός εκπρόσωπος του λαού απέτυχε, διότι ανέπτυξε δεσμούς και σχέσεις που λειτουργούν σε βάρος του λαού. Γι’ αυτό, ας πάμε τώρα στον κληρωτό. Ο οποίος θα συντονίσει τους τεχνοκράτες, δεν θα προλάβει όμως “να πιάσει ρίζες”. Σε ένα χρόνο θα έρθει ο αντικαταστάτης του.
Απλά μαθήματα πατριδογνωσίας, γιατί.. μετά από τόσο ξερολισμό, φτάσαμε στο φασισμό της καθημερινότητας: Να είναι όλοι γύρω μου πουλημένοι στα συμφέροντα, εκτός από μένα.
