Ένας από τους αγαπημένους του Έλληνες ποιητές, που έχει μελετήσει ενδελεχώς, είναι ο Τάσος Λειβαδίτης κι αυτή του η επιλογή αποτελεί ένα σημείο μόνιμης λογομαχίας με την καλή του.
Καθώς, λοιπόν, έπινε τον καφέ του στην αυλή εκείνο το απόγευμα με τη συνοδεία καφέ και τσιγάρου διαβάζοντας για πολλοστή φορά το ποίημα «Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος» του εν λόγω ποιητή, παρατηρεί στο απέναντι στενό μια έντονη κινητικότητα. Καμιά δεκαριά άτομα φωνάζοντας και βρίζοντας τρέχουν αλλόφρονα πότε πάνω πότε κάτω το στενό δρομάκι που οδηγεί στην κεντρική λεωφόρο της περιοχής. Ο νους του αρχικά πήγε στην οπαδική διαμάχη, κάτι που είναι πολύ έντονο σχεδόν καθημερινό φαινόμενο στη γειτονιά αυτή μιας και τους δύο συνδέσμους από τις πολυπληθέστερες ομάδες στην Ελλάδα τους χωρίζουν ακριβώς έξι πλάκες πεζοδρομίου. Κάποια στιγμή και πριν προλάβει να ανοίξει την σιδερένια εξώπορτα για να δει εκ του σύνεγγυς τι γίνεται, ένας νεαρός κάνοντας ένα σάλτο μορτάλε βρίσκεται στο μέσο της λεωφόρου υποχρεώνοντας τα διερχόμενα αυτοκίνητα να σταματήσουν απότομα. Οι υπόλοιποι χάθηκαν μέσα στα σοκάκια και στις πολυκατοικίες. Ο NISOS βρέθηκε δίπλα του, βοηθώντας τον να σηκωθεί καθώς είχε χτυπήσει το πόδι του και μεταφέροντάς τον κάνει νεύμα στην Ινές να φέρει γάζες, ιώδιο και οινόπνευμα ώστε να του περιποιηθεί την πληγή.
«Καφέ θες νεαρέ μου;» τον ρωτάει η γυναίκα κι αυτός με τρεμάμενη φωνή της απαντάει σε σπαστά ελληνικά «άμα δε σας βάζω σε κόπο». Ήταν μια ευγενική φυσιογνωμία με λεπτεπίλεπτα χαρακτηριστικά μα πολύ ξερακιανός και φορούσε ένα ξεβαμμένο παλιό πουκάμισο και ένα παντελόνι γεμάτο μπαλώματα. Τα δε παπούτσια του είχαν δυο μεγάλες τρύπες και ήταν γεμάτα σκόνη. Έχοντας εμφανώς ηρεμήσει από το σοκ αλλά μη μπορώντας ακόμα να πατήσει το πόδι του αρχίζει και μας εξιστορεί.« Το όνομα μου είναι Ίντριντ και είμαι στην Ελλάδα εδώ και 8 χρόνια. Οι γονείς μου είναι στην Αλβανία κι εγώ μένω με το θείο μου και τον βοηθάω στην οικοδομή. Πηγαίνω σχολείο λίγο πιο πάνω αλλά εκεί υπάρχουν κάποια παιδιά που με κοιτάνε περίεργα και σήμερα με πήραν στο κυνήγι. Είχαν και μαχαίρι. Δε θέλω να ξαναπάω σχολείο» είπε ξεσπώντας σε κλάματα. Παίζοντας για λίγο ακόμα το παιχνίδι των ερωταποκρίσεων ο NISOS γυρνάει προς το μέρος μας και λέει.
«Έτυχε λοιπόν ο Ίντριντ να είναι Αλβανός αλλά το ίδιο πρόβλημα θα είχε αν ήταν Ρουμάνος, Βούλγαρος, Πακιστανός, Νιγηριανός όμως τι τιμή θα είχαν πραγματικά αυτά τα καλογυμνασμένα παιδιά με φαλτσέτες που κυνηγούσαν τον Ίντριντ αν ο συμμαθητής τους ήταν Ιταλός, Γάλλος, Γερμανός, Σουηδός. Πριν καν ενηλικιωθεί ο Ίντριντ εργάζεται για να συντηρήσει τον εαυτό του αλλά και να στείλει από το υστέρημά του στην οικογένεια του στην Αλβανία κι αυτό προφανώς δεν είναι ανεκτό από αυτούς που έχουν μάθει τη δύναμη να τη μετρούν αναλόγως πόσα μπουκέτα και κατακεφαλιές θα δίνουν την κάθε μέρα. Ο Ίντριντ πολύ πιθανώς να παντρευτεί και να κάνει οικογένεια στην Ελλάδα δουλεύοντας σκληρά για να μη λείψει τίποτα στα παιδιά του σεβόμενος παράλληλα τον διπλανό του, κάτι μη αποδεκτό από όσους θα πίνουν νυχθημερόν και θα πηγαίνουν σπίτι τους βγάζοντας τα απωθημένα τους στη γυναίκα τους».
Χωρίς να το θέλω, το μάτι μου πηγαίνει πάνω στο ποίημα «αν θες να λέγεσαι άνθρωπος». Τελικά αγνοώ τι θέλουμε, αυτό που γνωρίζω είναι ότι η ελληνική κοινωνία αποτελείται και από λεβέντες αλλά δυστυχώς υπάρχουν και οι λεβεντομαλάκες…
Υγιαίνετε
