Καλές και χρυσές οι μεγάλες ιδέες, εξ ίσου καλά και χρυσά τα ωραία λόγια, όμως τα μεγάλα προβλήματα δεν λύνονται από μικρούς ανθρώπους. Μικρός δε είναι ο άνθρωπος, ο οποίος, παρά το πνευματικό του μεγαλείο, ιδιωτεύει, αφού χρόνια τώρα επικρατεί στα πέριξ ο αριστερός αφορισμός ότι “όποιος ανακατεύεται με την πολιτική, είναι λωποδύτης”.
Συνειδητοποιεί λοιπόν ότι “δεν πάει άλλο”. Βγαίνει απ’ το καβούκι του, ρίχνεται στον πολιτικό στίβο. Ακόμα κι αν έχει τις καλύτερες των προθέσεων, ακόμα κι αν είναι ο εντιμότερος όλων, ο ευφυέστερος, το πολυτιμότερο μυαλό, είναι μαθηματικά βέβαιο ότι θα υποστεί στο πετσί του την παραπάνω απαξία, θα βιώσει την διαπόμπευση ή τον ευτελισμό των καλύτερων και των ομορφότερων στοιχείων που ως προσωπικότητα διαθέτει.
Αυτή η ανθρωποφάγα μάζα που ως ύαινα καραδοκεί για να κατασπαράξει οποιονδήποτε ευαίσθητο πολίτη ξεμυτίσει στα κοινά, δεν είναι σε θέση να διακρίνει ούτε τον αγιότερο των πολιτικών. Οπότε… τι πρέπει να κάνει τάχα ο πολίτης που, υπεύθυνος απέναντι στην κοινωνία και τον κόσμο όλο, αποφασίζει να κατέβει στον πολιτικό στίβο;
Το πρώτο που κάνει, είναι “να κλείσει τ’ αυτιά του”. Όμως… όταν κλείνεις τ’ αυτιά σου για να μην ακούς τα σάλια του ενός και του άλλου, γίνεσαι αυτομάτως αυταρχικός ή κυνικός, αν όχι αλαζών. Κοιτώντας απ΄ αυτή τη γωνία τα πράγματα, θα συμπεράνεις τώρα ότι η αλαζονεία είναι “πολιτική αρετή”, ομοίως και ο κυνισμός, διότι “δεν γίνεται αλλιώς”.
Άραγε… να υπάρχουν πολικοί που… ενώπιον του Θεού… θα μπορούσαν ν’ απαντήσουν στα πιο σκληρά ερωτήματα… του λαού… και να πάρουν το εισιτήριο για τον παράδεισο;
Πού άραγε να κατέταξε ο Άγιος Πέτρος τον Μέγα Αλέξανδρο που έστρωσε το χαλί στον χριστιανισμό ή τον Μέγα Κωνσταντίνο που τον ανακήρυξε επίσημη θρησκεία της αυτοκρατορίας του; Ο πρώτος έσφαξε τον φίλο του, ο δεύτερος τον ίδιο του το γιο. Πάνε άραγε στον παράδεισο οι φονιάδες;
