Η συζήτηση για την δημιουργία του “τρίτου πόλου” διατηρείται, δεν ξεφεύγει όμως από τον φόβο ότι με την “συγχώνευση” των κομμάτων θα χαθεί η ανεξαρτησία της ηγετικής ομάδας που διεξάγει τον διάλογο με τις άλλες ηγετικές ομάδες. Αλλά έτσι, ακόμα και αν γίνει η συγχώνευση, δεν θα είναι παρά μια συγκόλληση, μονίμως έτοιμη για… αποκόλληση.
Η Ένωση Κεντρώων απολαμβάνει τον ρόλο της στη Βουλή και δεν έχει καμία διάθεση να συζητήσει με τις άλλες δυνάμεις του “ενδιάμεσου χώρου”. Θέλει να διατηρήσει την “καθαρότητά” της, με την οικεία σε όλους λογική “ένα είναι το κόμμα”. Αυτή τη φορά δεν είναι βέβαια το ΚΚΕ, αλλά ο Βασίλης Λεβέντης. Ο οποίος μέχρι στιγμής καταγράφει δύο μεγάλες επιτυχίες: Πρώτον, κατάφερε να μετατρέψει “την πλάκα” σε πολιτική στάση και, δεύτερον, “δεν τσίμπησε” στο επίμονο και πολυεπίπεδο φλερτ του Τσίπρα, γιατί κατάλαβε νωρίς ότι, αν του δώσει “χείρα βοηθείας”, θα υπέγραφε τον πολιτικό του θάνατο με τα ίδια του τα χέρια. Δεν θα είχε κανένα μέλλον στις επόμενες εκλογές, Τώρα έχει.
Μπορεί να πει κανείς ότι είχε και μία τρίτη επιτυχία: Να συνθέσει τις δύο προηγούμενες επιτυχίες, να τις κεφαλαιοποιήσει, και να τις μετατρέψει σε απολαυστική δημοφιλία. Με τον τρόπο αυτό ανύψωσε το κόμμα του σε υπολογίσιμη δύναμη του κεντρώου χώρου. Έλα όμως που η απροθυμία του να καθίσει στο ίδιο τραπέζι με τις άλλες δυνάμεις του Κέντρου, λειτουργεί σαν “δηλητήριο στις φλέβες τους”. ‘Όταν ο Λεβέντης, παρά την ανοιχτή πρόσκληση από όλους, αυτοεξαιρείται από τις συνομιλίες για την ίδρυση του μεγάλου “τρίτου πόλου”, ουσιαστικά τις ακυρώνει.
Μ’ αυτό το ελάττωμα στην πλάτη, το ΠΑΣΟΚ, το Ποτάμι, το Κίνημα, η ΔΗΜΑΡ και οι “λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις” αδυνατούν να βρουν το ζύγι που θα τους επέτρεπε μία κάποια προσέγγιση μεταξύ τους, ειλικρινή, απαλλαγμένη δηλαδή από αμοιβαίες καχυποψίες ή ακόμα και υστεροβουλίες της κάθε ηγετικής ομάδας που θα κάτσει στο τραπέζι του διαλόγου.
Μετά το Συνέδριο του Ποταμιού και περνώντας οι μέρες, βλέπεις ότι, αντί να δρομολογηθεί το “Κοινοβούλιο του Κέντρου” που πρότεινε ο Σταύρος, αντί να προχωρήσει ένα βήμα παρακάτω η πρόταση της Φώφης που διατυπώθηκε τον Ιανουάριο, αντί να βρει θιασώτες η συνθετική πρόταση του Γιώργου, όλοι προβαίνουν σε ενέργειες στήριξης της κομματικής τους αυτοτέλειας. Το Κίνημα ανακοίνωσε την νέα του δομή με ανάδειξη νέων στελεχών, αλλά και η εν γένει στάση των άλλων ηγετικών ομάδων κάθε άλλο παρά διάθεση για σύγκλιση των ρευμάτων του χώρου εμπνέουν.
Όλα αυτά μαζί οδηγούν σε άλλες σκέψεις.
Η πρώτη σκέψη περιέχεται στο ερώτημα: Μπορεί ή δε μπορεί να γίνει η σύζευξη των δυνάμεων του “ενδιάμεσου χώρου”; Από μόνη της η αμφιβολία για το “ναι” ή το “όχι” στοιχειοθετεί μια καθόλου ευχάριστη γνώμη, συμπυκνωμένη στο “όχι”.
Η δεύτερη σκέψη περιέχει την απορία: Γιατί επιμένουν στον “τρίτο πόλο”; Γιατί θεωρούν δεδομένο τον πρώτο και τον δεύτερο; Δε γνωρίζουν ότι το 1981, όταν το ΚΚΕ ήθελε να μπει στη “δεύτερη κατανομή”, όπως λεγόταν, κι έβαλε πλάνο να ξεπεράσει το 17%, πήρε τελικά μόλις 10,93%;
Η τρίτη σκέψη έχει να κάνει με τα στοιχειώδη της πολιτικής πράξης: Δε γνωρίζουν ότι στην πολιτική ένα συν ένα δεν κάνουν δύο, αλλά κάνουν άλλοτε τρία και άλλοτε μισό;
Λοιπόν, με τόσες σκέψεις στο μυαλό, λες στο τέλος: Μωρέ δε γίνεται! Ή τουλάχιστον, δε γίνεται έτσι, δε γίνεται όπως το πάνε…
Και… πώς μπορεί να γίνει;
Με τον κλασσικό τρόπο: Μια ομάδα προσωπικοτήτων (που δεν λείπει) να γράψει το μανιφέστο του “ενδιάμεσου χώρου”, να γράψει ένα κείμενο που θα κινηθεί στην λογική “ούτε δεξιά, ούτε αριστερά”. Και πριν προβεί σε οτιδήποτε άλλο, ν’ ανοίξει μία λίστα υποψηφιοτήτων για την αρχηγία. Κριτήριο υποψηφίου αρχηγού: Να μην έχει θητεύσει ούτε καν βουλευτής. Για να συμβολιστεί έτσι η ανανέωση του πολιτικού προσωπικού, για να καταργηθούν τα τζάκια, για ν’ απαλλαγούμε από τις παρέες των ηγετικών κύκλων. Με τον τρόπο αυτό θα προσπεράσουμε τους κυματοθραύστες που τοποθετούν τώρα οι κομματικές ηγεσίες του χώρου στην προσπάθειά τους να εξασφαλίσουν προσωπικούς ρόλους κατά την “επόμενη μέρα”.
Κι αφού γίνει αυτή η λίστα των υποψηφίων αρχηγών, να οργανωθεί εκλογική διαδικασία ανοιχτή στο λαό, χωρίς κομματικές περιχαρακώσεις. Να ψηφίσει ακόμα και το μέλος της Νέας Δημοκρατίας, αν θέλει. Ή το μέλος του ΚΚΕ. Γιατί η εκλογή αρχηγού ΔΕΝ θα σημαίνει εγγραφή μέλους στο κόμμα, θα είναι μια απλή πολιτική πράξη, οφειλόμενη από κάθε πολίτη.
Ενός πολίτη που δεν εκλέγει μόνο τον δικό του αρχηγό, αλλά και τον αρχηγό του αντιπάλου.
Για να ξαναθυμηθούμε τη Δημοκρατία στις κορυφώσεις της.
Οι δε δαπάνες των εκλογών θα καλυφθούν από ένα μικρό ποσό, ας πούμε τρία ευρώ, που θα καταβάλλει ο ψηφοφόρος πριν ψηφίσει.
Έτσι πλατιά θα εκλεγεί αρχηγός “από τα κάτω”, θα έχει σαφή και αναντίρρητη αναφορά του το λαό, από αυτόν θα πάρει την εντολή να φτιάξει ένα “κόμμα Αρχών”, ένα Μη αρχηγικό κόμμα, ένα κόμμα εξουσίας, το μεγάλο κόμμα του “ενδιάμεσου χώρου”. Που θα καταργήσει εκ του φυσικού όλες αυτές τις παρέες που, σήμερα, διεκδικούν αδιέξοδα τον χώρο, αυτά τα μικροκόμματα δηλαδή και τα αντιπαθή πολιτικά φορτία που κουβαλούν…
Κι αυτός ο νέος αρχηγός, με τη σειρά του, στο λαό θ’ απολογηθεί για τα πεπραγμένα του. Απευθείας πάλι. Ο λαός θα εγκρίνει ή θ’ απορρίψει τον αρχηγό του. Κανείς άλλος. Καμιά ομάδα, κανένα συμφέρον του παρασκηνίου.
Θα μπορούσε να είναι τόσο απλό τελικά. Τόσο απλό και τόσο επαναστατικό… Τόσο συγκινητικό για τη νεολαία που, τώρα, “κοιτάει πέρα” και φτύνει…
