Ο μπάρμπα Κώστας αγαπούσε τα πρόβατά του και τα πρόσεχε σαν τα παιδιά του. Δεν θέλησε ποτέ να γίνει κάτι άλλο απ’ αυτό που ήταν: Βοσκός. Κι αν θέλησε και δεν έγινε από ατυχία, δεν άφησε ποτέ η αποτυχία εκείνη να τον δηλητηριάσει με απογοητεύσεις από τη ζωή.
Ήξερε μπαίνοντας στο μαντρί πού στεκόταν το καθένα και, αν έλειπε κάποιο, το ήξερε. Κι εκείνα από την πλευρά τους, όταν ο μπάρμπα Κώστας πήγαινε προς το μαντρί, τον καταλαβαίνανε στα εκατό μέτρα μακριά, χωρίς να τον δουν, λες και τον μύριζαν, βελάζανε, σήκωναν τον τόπο. Είχαν μια σχέση αλληλεξάρτησης, τις περισσότερες ώρες ήτανε μαζί στα λιβάδια ή στο μαντρί.
Ένα χειμωνιάτικο βράδυ ο μπάρμπα Κώστας έφυγε από τη ζωή ξαφνικά, στα 55 του χρόνια. Εγκεφαλικό.
Κλεισμένα στο μαντρί τα πρόβατά του μάταια περίμεναν το βοσκό τους το άλλο πρωί…
Κάπως αργά το μεσημέρι κάποιος γείτονας πήγε να τα ταΐσει. Όταν όμως μπήκε στο μαντρί, τα πρόβατα ήταν μαζεμένα το ένα πάνω στο άλλο και βελάζανε γοερά
Δεν φάγανε. Ούτε τη μέρα εκείνη, ούτε το άλλο πρωί, ούτε το παράλλο. Και όλο κλαίγανε. Την τρίτη μέρα τα πρόβατα πουλήθηκαν σε άλλο βοσκό, από άλλο χωριό, νηστικά.
Τι απέγινε το κοπάδι του μπάρμπα Κώστα, ποτέ δεν έμαθε κανείς. Ούτε ρώτησε για να μάθει…
