Επέμενε ο ένας ότι το καλοκαίρι πρέπει να είναι καυτό. «Έτσι το ξέραμε. Τι έπαθε το κλίμα;». Παχύς, νεοέλλην, του δημοσίου, άνετος, ολίγον χρυσαυγίτης, έστω για τον χαβαλέ, «πως ανησυχεί για το περιβάλλον ξαφνικά;» σκέφτονταν ο άλλος. Ο άλλος που έβλεπε τον κήπο του να ευχαριστιέται δροσιές, να παίρνουν ανάσες τα λαχανικά. Να γλιτώνει ρεύμα από το αιρκοντίσιον. Να μπορεί να κάτσει στο αεράκι όπως παλιά, τις στιγμές που τύχαινε.
«Δεν είναι καλή η δροσιά;» ρωτούσε τον παχύ του δημοσίου.
«Είναι κρύα η θάλασσα ρε μάστορα, δεν μπορώ να μπω άμα δεν κάψει το νερό.» Κι άρχισαν οι πληροφορίες για καλές παραλίες και φθηνές ξαπλώστρες.
Α ναι, την είχε ξεχάσει τη θάλασσα.
[box type=”info” align=”aligncenter”]Αν δεν υπήρχε κι η εφορία, θα νομίζαμε ότι δεν υπάρχει κράτος[/box]
Έτσι τα αιτήματα δύο διαφορετικών Ελλάδων μαζεύονται και νικάνε οι πιο θρασύς, οι πιο δικτυωμένοι. Έτσι, όπως σε μια απλή ελαφρά αντιπαράθεση σαν αυτή που έγινε σε κάποιο δρόμο. «Ας καούν όλα, αν Με βολεύει». Εμένα.
Έτσι, το απρόοπτο είναι ανεπιθύμητο, αιτία αγανάκτησης. Μια καταιγίδα που παίρνει τις ξαπλώστρες και αναποδογυρίζει τις ομπρέλες. Ποιος είπε ότι δεν γίνεται; Να έρθει κρίση αλλά εδώ να μη βρέχει, θέλουμε.
«Λείπουν τα λεφτά όχι οι μέρες για να ψωνίσει κάποιος». Η νέα μιζεροαπάντηση στο άνοιγμα καταστημάτων και τις Κυριακές. Κι όμως. Κι όταν υπήρχαν τα λεφτά πάλι το πως θα ενωθούν αργίες κοιτούσε ο κόσμος. Για να ξοδέψει τα λεφτά. Πόλεις έρημες, με κατοίκους στα θέρετρα, ουρές – κόλαση στις εθνικές οδούς.
Φαίνεται ότι όταν βρεθούν λεφτά θα βγει ανακοίνωση από τους καταναλωτές, κάποιο πανό στην αγορά; «Έχουμε λεφτά τώρα. Ανοίξτε τα μαγαζιά σας την Κυριακή».
Από κοντά κι η εκκλησία με τις φοβίες της ότι καταστρέφεται ο εκκλησιασμός (που τώρα φαίνεται ανθεί), ένας συνδικαλισμός με δικαίωση τον Παράδεισο.
Ας πρόσεχαν οι κυβερνώντες, ας ήταν πιο σοβαροί οι κυβερνώμενοι. Μια τέτοια απόφαση θα μπορούσε να παρθεί τον καιρό της ευμάρειας, που υπήρχαν δουλειές. Θα μπορούσε όμως; Και γιατί να χρειάζεται απόφαση γι ‘ αυτό; Και όχι απλά η διευκόλυνση από το κράτος του όποιου επιχειρηματία και υπάλληλου έχουν όρεξη για δουλειά;
