Καμία επιτυχία της κυβέρνησης δεν θα εισπράξει το ΠαΣοΚ στις επικείμενες εκλογές, είτε γίνουν το Μάρτιο του 2015, είτε γίνουν την άνοιξη του 2016. Όλες τις επιτυχίες της κυβέρνησης, μα όλες, αν υπάρχουν βέβαια, θα τις απορροφήσει η Νέα Δημοκρατία και με αυτές θα διεκδικήσει την πρωτιά. Ο κόσμος δεν χρεώνει στο ΠαΣοΚ μόνο την υπόθεση των μνημονίων (κάτι που αφορά βεβαίως ΚΑΙ τη Νέα Δημοκρατία) αλλά (ακριβοδίκαια ή όχι) χρεώνει… τρεις δεκαετίες διασπάθισης του Δημοσίου χρήματος! Με όποιον συμπράξει αυτό το ΠαΣοΚ μετεκλογικά, είτε με τη Νέα Δημοκρατία, είτε με τον Σύριζα, θ’ αποτελεί βαρίδι πολύ δυσανάλογο με το μικρό πια μέγεθός του.
Μπορεί να ξορκίζουν τον Τσοχατζόπουλο τα στελέχη, όμως ο κόσμος δεν ικανοποιείται απ’ αυτό… Θέλει “αίμα”. Θέλει περισσότερο “αίμα”. Που σημαίνει εξάλειψη του ΠαΣοΚ. Κάτι όμως που δεν κατανοούν ούτε οι Βενιζελικοί, ούτε οι Παπανδρεϊκοί. Κι επιμένουν. Εννοείται ότι δεν θα καταφέρουν κάτι, η σημείωση όμως έχει αξία, επειδή καταδεικνύει την πολιτική πενία ενός χώρου που κυβέρνησε την Ελλάδα και τη σημάδεψε ανεξίτηλα. Οι άνθρωποι αυτοί δε μπορούν να γεννήσουν τίποτα, δε μπορούν να οργανώσουν ούτε καν τον τρόπο διαφυγής τους.
Μια τελευταία δημοσκόπηση δίνει 4,6% σε ένα νέο κόμμα υπό τον Γιώργο Παπανδρέου. Η είδηση καταγράφηκε ως εξής: “Στο επιτελείο του πρώην Πρωθυπουργού η συγκεκριμένη έρευνα προκάλεσε κλίμα ευφορίας και ικανοποίησης, αν και σε κατ’ ιδίαν συζητήσεις θεωρούν ότι το μονοψήφιο ποσοστό του 4,6% των ψηφοφόρων που δείχνει την προτίμηση του στο πρόσωπό του, θα εκτοξευόταν σε διψήφια ποσοστά, αν το ερώτημα της δημοσκόπησης ήταν: Θα ψηφίζατε ΠΑΣΟΚ με αρχηγό τον Γιώργο Παπανδρέου;”.
Η είδηση αποδεικνύει ότι οι Παπανδρεϊκοί (εν προκειμένω) παραμένουν “κολλημένοι” σε παρωχημένες φόρμες. Δεν κατανοούν, για παράδειγμα, ότι για τα ευτελή ποσοστά που παίρνει το ΠαΣοΚ, δεν ευθύνεται ο Βενιζέλος, στον οποίο χρεώνουν την καταβύθιση, αλλά… το ίδιο το ΠαΣοΚ στο σύνολό του, ως πολιτική οντότητα. Κι όχι επειδή έβαλε τη χώρα στα μνημόνια, αλλά επειδή είχε σαπίσει πολλά χρόνια ΠΡΙΝ από τα μνημόνια. Η αυτοδιάλυση και η επαναγέννηση του ΠαΣοΚ έπρεπε να έχει γίνει επί εποχής Σημίτη ακόμα… Το ζητούσαν στελέχη και ψηφοφόροι του, αλλά δεν εισακούστηκαν.
Λοιπόν, κανένας στη θέση του Βενιζέλου δεν θα πετύχαινε μεγαλύτερα ποσοστά. Η εκτίμηση ότι με αρχηγό το Γιώργο τα ποσοστά του ΠαΣοΚ θα ήταν διψήφια, αποτελεί ένδειξη πολιτικής ηλιθιότητας, πολύ χειρότερης από εκείνη που (οι εμπαθείς, αδίκως) αποδίδουν στον ίδιο το Γιώργο.
ΔΕΝ φταίει ο Βενιζέλος για την καθίζηση. Τα ίδια θα γίνονταν, αν ήταν ο Γιώργος στη θέση του. Κι ούτε φταίει που το ΠαΣοΚ σήκωσε όλο το βάρος των μνημονίων, επειδή ο Γιώργος δεν πήγε σε εκλογές τότε… Αυτά είναι παραμύθια της Χαλιμάς. Ούτε είναι ανάγκη να φταίει ο ένας ή ο άλλος ή ο παράλλος. Η απόδοση ευθύνης σε ένα οποιοδήποτε πρόσωπο αθωώνει (και δεν είναι σωστό ν’ αθωώσει) το σύνολο των στελεχών και του περιβάλλοντος των στελεχών που “έφαγαν και ήπιαν” την εποχή που “έζωναν τα σκυλιά με τα λουκάνικα”.
Από την άλλη, ο Γιώργος Παπανδρέου δεν είναι ηλίθιος επειδή ζήτησε δημοψήφισμα. Ήταν η πιο αξιοσέβαστη δημοκρατική σκέψη, μόνο που εκείνη την ώρα θα προκαλούσε καθίζηση της Ευρώπης. Με άλλα λόγια, ο Γιώργος όντως έκαμε αυτό που τον κατηγορούν ότι ΔΕΝ έκαμε. Κι όπως λέει Ρομπάι, αυτή ήταν η πρώτη φορά που κινδύνεψε η Ελλάδα. Η δεύτερη φορά ήταν τον Ιούνιο του 2012. Εάν τότε κέρδιζαν οι λεγόμενες “αντιμνημονιακές” δυνάμεις, η Ελλάδα, ναι, θα είχε πάει στα τάρταρα. Κάτι που μέλλεται να συμβεί ξανά, εάν οποιαδήποτε κυβέρνηση αύριο αποφασίσει “να σκίσει τα μνημόνια”.
Η διαπίστωση δεν συνιστά αποδοχή των μνημονίων, όπως τόσο προσβλητικά λένε για τους εχέφρονες οι έξαλλοι και νεόκοποι υπερπατριώτες. Όμως αυτό είναι άλλο θέμα. Ας γυρίσουμε στην πολιτική ηλιθιότητα του ΠαΣοΚ:
Ο κόσμος θέλει ΑΠΑΛΛΑΓΗ απ’ το ΠαΣοΚ. Θέλει ν’ απαλλαχτεί απ’ το ΠαΣοΚ περισσότερο απ’ τα μνημόνια! Θέλει απαλλαγή ως έννοια, ως πολιτική οντότητα, ως έκφραση, ως σημείο αναφοράς. Είναι ψυχολογικό ζήτημα: Η ύπαρξη του ΠΑΣΟΚ “ξύνει πληγές” στον καθένα. Η εξαφάνισή του αποτελεί μέρος της κάθαρσης, μέρος του εξαγνισμού, όχι μόνο της κοινωνίας, αλλά και του ατόμου, ενός εκάστου πολίτη. Η ύπαρξη του ΠαΣοΚ ως σήμα, ως έμβλημα, θυμίζει βασανιστικά στο 80% του Ελληνικού λαού, ότι, έστω μία φορά στη ζωή του ο καθένας, το ψήφισε. Κι αυτό γεμίζει τον κάθε πολίτη ντροπές και ενοχές, από τις οποίες θέλει επιτέλους ν’ απαλλαχτεί. Αυτό το απλό πραματάκι, όσο δεν γίνεται κατανοητό, όχι μόνο το ΠΑΣΟΚ του Βενιζέλου θα εξατμιστεί, αλλά και το ΠΑΣΟΚ του Γιώργου και το ΠΑΣΟΚ κάθε Γιώργου θα εξατμιστεί…
Το 4,6 θα μπορούσε να γίνει διπλό μόνο αν ο Γιώργος έκανε ΝΕΟ κόμμα, μία επανεκκίνηση δηλαδή, για να υπερασπίσει τις επιλογές του 2010 και για να στεγάσει εκείνους που δεν θέλουν να καταφύγουν ούτε στον Σύριζα, ούτε στη Νέα Δημοκρατία, δεν τους εμπνέει και το Ποτάμι. Κι αυτό για ένα λόγο:
Ο κόσμος έχει τα “ψυχολογικά” του, αυτά που σημειώσαμε παραπάνω, έχει όμως και τις έξεις του. Μία δε απ’ αυτές είναι η θρησκευτικού τύπου έξις να τρέφει προσδοκίες από τον αρχηγό. Τα “τζάκια” στην Ελλάδα δεν υπάρχουν επειδή φταίνε αυτά καθαυτά, ζουν και βασιλεύουν, επειδή ο ίδιος ο λαός έχει εκπαιδευτεί σε μία σχέση Θεού και πιστού, η δε σχέση του καλού χριστιανού μεταφέρεται αυτούσια στην πολιτική συμπεριφορά, ο ψηφοφόρος δίνει την ψήφο του, όπως δίνει την προσευχή του, και ζητάει το ένα ή το άλλο από το Θεό ή από τον αρχηγό, ο πιστός κάθετα στο σπιτάκι του και περιμένει να τα κάνει όλα ο παντοδύναμος Θεός ή ο παντοδύναμος πολιτικός αρχηγός. Η τεκμηρίωση της διάγνωσης αυτής είναι πολλαπλή: Δείτε, για παράδειγμα, τις εικόνες από μία πλημμύρα στους δρόμους της Αθήνας. Οι πλημμυροπαθείς αφηγούνται το παράπονό τους στην κάμερα της τηλεόρασης λέγοντας με τις ίδιες περίπου λέξεις όλοι: “Δεν ήταν κανένας εδώ να μας βοηθήσει”. Την ώρα δηλαδή που γινόταν η πλημμύρα, έπρεπε το κράτος να είναι εκεί για να βοηθήσει τον πάσχοντα. Όταν ο εκπρόσωπος της Πολιτείας πάει στον τόπο της τραγωδίας να επιθεωρήσει τις ζημιές και να δει τι μπορεί να κάνει για τους πληγέντες, υβρίζεται και προπηλακίζεται γιατί “δεν ήταν εκεί να βοηθήσει την ώρα της καταστροφής”.
Αυτή η λογική, καλλιεργημένη επί αιώνες από τη θρησκεία, μεταφέρεται αυτούσια στο πρόσωπο του ηγέτη, του κληρονόμου άλλων ηγετών, είναι ένα υποκατάστατο της βασιλείας, ότι συμβαίνει σε καιρούς δημοκρατίας και όχι βασιλείας, δεν διαφέρει σκαθόλου από τα λαϊκά βασιλικά αισθήματα, επειδή τόσο τα μεν, όσο και τα δε, διαθέτουν τον ίδιο μηχανισμό λειτουργίας.
Υπ’ αυτήν την έννοια λοιπόν ο Γιώργος Παπανδρέου είναι “γαλαζοαίματος”. Με πατέρα και παππού πρωθυπουργούς, είναι ασυναγώνιστος στο πολιτικό παιγνίδι. Όσο και ν’ απαξιώνεται από τους αντιπάλους του, είναι ακαταμάχητος στο λαϊκό υποσυνείδητο. Το γεγονός ότι τα Μαζικά Μέσα Ενημέρωσης το Σεπτέμβριο του 2014 έκαμαν“άρση απαξίωσης” του Τσίπρα, δεν έκαμαν όμως “άρση απαξίωσης” του Παπανδρέου, δε λέει πολλά. Ή, μάλλον, λέει, ότι, υπό ορισμένες συνθήκες, μπορούν αύριο να κάμουν την ίδια “άρση απαξίωσης” και ν’ ανοίξουν το δρόμο για την επάνοδο του Γιώργου, όχι απλά μόνο στην πολιτική σκηνή, αλλά και στην εξουσία.
Έχει τεράστιο ενδιαφέρον ότι κανείς δεν ανέδειξε ως τώρα το εύρημα της ίδιας δημοσκόπησης που λέει: “Οι περίπου μισοί ψηφοφόροι, σε ποσοστό 49,9%, θεωρούν ότι ο Γιώργος Παπανδρέου έβαλε τη χώρα στο Μνημόνιο από σκοπιμότητα”.
Η μη ενασχόληση των Μέσων Ενημέρωσης με αυτό το απίθανο συνωμοσιολογικό στοιχείο, σημαίνει ότι, αυτή την δεδομένη χρονική στιγμή, τα συστημικά Μέσα Ενημέρωσης θεωρούν τον Γιώργο ξεγραμμένο κι έχουν αλλού στραμμένη την ιδιοτελή προσοχή τους. Είναι ζήτημα φυσικής ή τεχνητής συγκυρίας για να στρέψουν πάλι τους προβολείς της δημοσιότητας στο πρόσωπό του.
Λοιπόν, τι σημαίνει αυτό, οι μισοί Έλληνες να πιστεύουν ότι ο Παπανδρέου είναι προδότης; Ποιοι είναι τάχα οι ψηφοφόροι που πιστεύουν ότι υπάρχει συνωμοσία κατά της Ελλάδος και ότι την έφερε εις πέρας ο Γιώργος Παπανδρέου, άβουλο φερέφωνο των “επικυρίαρχων”;
Είναι προφανώς οι ίδιοι που αντιστέκονται τώρα στη σκλαβιά της πατρίδας και για να τιμωρήσουν τον προδότη, οι ίδιοι αυτοί “μισοί Έλληνες” ψηφίζουν τους υπερπατριώτες της Χρυσής Αυγής, των Ανεξαρτήτων Ελλήνων και των άλλων εθνικιστικών κομματιδίων που, αν και μένουν εκτός Βουλής, έχουν τεράστια επιρροή στη λογική των “ψεκασμένων”. Μεγάλο τμήμα αυτού του 49,9%, ίσως το μεγαλύτερο, είναι οι πρώην Πασόκοι που κάποτε ψήφιζαν τον Παπανδρέου ως εγγυητή της βολής τους, τώρα όμως που δεν είναι πια εγγυητής της βολής τους, ψηφίζουν Σύριζα για να επανέλθουν στη λούφα που είχαν κι έχασαν εξ αιτίας του μεγαλύτερου προδότη της νεοελληνικής Ιστορίας…
Αυτό το εύρημα της δημοσκόπησης είναι ίσως το συγκλονιστικότερο στοιχείο που θα έπρεπε να έχει αναλυθεί και να μας προβληματίσει για την ποιότητα της σκέψης μας, αλλά και της πολιτικής συμπεριφοράς μας. Πάλι καλά που 29,9 πιστεύει ότι (η προσφυγή στο ΔΝΤ) συνέβη επειδή δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς…
Ίδιο ενδιαφέρον έχει και το εύρημα ότι το 17% του εκλογικού σώματος πιστεύει ότι ο Γιώργος το έκανε από άγνοια. Αυτό το 17% λογικά πρέπει να προστεθεί στο 49,9%… Που σημαίνει ότι ένα 67% του εκλογικού σώματος θεωρεί μοναδικό υπεύθυνο της σημερινής κακοδαιμονίας μας τον Γιώργο Παπανδρέου!
Εάν τώρα υποθέσουμε ότι ο Γιώργος κάνει νέο κόμμα και διασώζεται ως πολιτικός καριέρας μ’ ένα ποσοστό 5 – 10%, πρώτιστο έργο του είναι να διαλύσει αυτές τις ιδεοληπτικές νευρώσεις του εκλογικού σώματος! Δεν υπάρχει δε καλύτερος τρόπος για να επιτευχθεί αυτό από το να μάθει ο κόσμος ΟΛΗ την αλήθεια. Όχι μόνο το παρασκήνιο του Δεκεμβρίου του 2009, αλλά και με “χαρτιά και ντοκουμέντα”, με αριθμούς, τι συνέβη όλα τα προηγούμενα χρόνια, από το 1981 μέχρι το 2009. Κι αυτό δεν θα είναι προς όφελος του Γιώργου, προσωπικό και πολιτικό, θα είναι όφελος δικό μας, θα είναι όφελος των πολιτών, όφελος της χώρας.
Σύμφωνα με αυτή την ρεαλιστική λογική (αρέσει δεν αρέσει στους πολλούς) ο Γιώργος Παπανδρέου παραμένει σήμερα ακόμα ένα από τα μεγαλύτερα πολιτικά κεφάλαια της χώρας! Υπ’ αυτήν την έννοια, η εγκατάλειψη του φθαρμένου – διεφθαρμένου ΠαΣοΚ και η ίδρυση νέου κόμματος υπό την ηγεσία του είναι ιστορικά επιβεβλημένη κίνηση, παρά το γεγονός ότι αυτό ΔΕΝ καλύπτει το υψηλό πολιτικό όραμα των στοχαστών…
Ο Βενιζέλος τα ξέρει αυτά. Γι’ αυτό και “στέλνει” τη Δημοκρατική Παράταξη τέλη Ιανουαρίου 2015, λίγο πριν από τις (πιθανότατες) εκλογές. Έχει έναν σχεδιασμό που υπηρετεί από την αρχή: Να κρατά σε ομηρία τους βουλευτές του και τις κινήσεις που σκέπτονται, πάνω δε απ’ αυτούς να κρατά σε ομηρία τον ίδιο το Γιώργο. Μέχρι στιγμής το πετυχαίνει. Κατά συνέπεια, η ίδρυση νέου κόμματος ΔΕΝ μπορεί να εξαρτάται από τις κινήσεις του Βενιζέλου. Ο άνθρωπος μάχεται για να κρατηθεί στην ηγεσία και (αυτό) το κάνει καλά. Είναι ικανός ο Βενιζέλος. Η επιλογή του στις ευρωεκλογές που πήρε από το πουθενά 8%, το αποδεικνύει. Τώρα δεν θέλει καν 8%. Τώρα θέλει μόνο… 3% για να χτίσει το Βενιζελικό ΠΑΣΟΚ του αύριο. Μέσα στο οποίο δεν έχει θέση κανένας Παπανδρέου και κανένας Παπανδρεϊκός. Λοιπόν, η διάσωση των προσχημάτων δεν είναι η ουσία. Η ίδρυση νέου κόμματος από τον Γιώργο είναι μονόδρομος. Ο Γιώργος θ’ αποδείξει τις επόμενες εβδομάδες αν είναι ηγέτης ή δεν είναι.
